Κωνσταντίνος Ταχτσίδης: Περηφάνια και προκατάληψη

17:29 12/6/2017 - Πηγή: altsantiri

Συνεχίζεται, για τρίτη μέρα – με αφορμή μια προ πενταετίας δήλωση του ηθοποιού Χρήστου Σιμαρδάνη που βγήκε πάλι βολικά στην επικαιρότητα – η μονόπλευρη συζήτηση για τη σκοπιμότητα, τη χρησιμότητα και την αισθητική του Athens Pride.

«Γιατί να νιώθει περήφανος κάποιος για τη σεξουαλική του προτίμηση;», λένε. «Είναι προκλητικοί«, λένε.

Λογικό. O μικροαστισμός ως στάση ζωής, προϋποθέτει άμβλυνση, όχι μυτερές γωνίες. Αντιλαμβάνεται τις ακριβείς μεταφράσεις, όχι τα νοήματα και

προϋποθέτει, κυρίως, άγνοια, υπεραπλούστευση και βολικά αφηγήματα.

Τους φαίνεται αδιανόητη η ανθρώπινη ανάγκη του να μην κρύβεσαι και να χρειάζεται να κάνεις αισθητή την παρουσία σου. Να αγωνίζεσαι -με όλες τις υπερβολές του κόσμου- για να μην είσαι πλέον αόρατος. Να χρειάζεται ακόμα και να ενοχλήσεις, για το μίνιμουμ δικαίωμα της αποδοχής και των δικαιωμάτων, που για όλους εμάς (τους ετεροφυλόφιλους) φαντάζουν δεδομένα… για το «έγκλημα» του ν’ αγαπάς και να ηδονίζεσαι. Το Athens Pride, αν εξαιρέσεις το εταιρικό σπονσοράρισμα και τους «ιδιοκτήτες» των κινημάτων, είναι αυτό που πρέπει να είναι… μια ακτιβίστικη γιορτή ορατότητας, ένα ξέσπασμα υπερβολής.

«Δε χρειάζεται να μας επιδείξουν τις διαστροφές τους«, λένε.

Λες και υπάρχει μεγαλύτερη διαστροφή, πιο εμφανής αυτοταπείνωση του ατόμου, από τις… αποδεκτές μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις, τους παπάδες να τσαλαβουτάνε παιδιά σε κολυμπήθρες για να μην πάνε στην κόλαση, το survivor με τα μπουσουλήματα το 15Αύγουστο, την οικογενειοκρατία στην πολιτική, το «δίπλα στους Ρομά ζουν άνθρωποι«, ο φυλετικός ρατσισμός των νεοφιλελεύθερων χρυσαυγιτών… και άλλα τόσα… φυσιολογικά!

Aν υπάρχει κάτι που δεν είναι φυσιολογικό, είναι αυτό το κείμενο. Σε μια «φυσιολογική» κοινωνία, δε θα χρειαζόταν να γραφτεί λέξη…