Λαζόπουλος: Πρώτη φορά ο κόσμος περνά φτώχεια που θυμίζει κατοχή (εικόνες)

12:18 12/11/2017 - Πηγή: altsantiri

«Οι αντάρτες πιάσανε τα βουνά και οι φασίστες το διαδίκτυο»«Η Ελλάδα πέρασε από μια δικτατορία, η οποία αποτινάχθηκε από τους νέους, αλλά αφομοιώθηκε από τους μεγάλους»«Όταν επομένως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βγούμε από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 είναι σαν να αλλάζουμε κελί»«Οι «Μήτσοι» είναι αλήθεια στο μυαλό μου και θα ήθελα να κάνω λίγα επεισόδια»

Ο Λάκης Λαζόπουλος

επιστρέφει με την Επιθεώρηση Δωματίου «Α-πε-λπι-σί-το». Μιλά για τη νέα του θεατρική παράσταση κι άλλα πολλά στο «Πρώτο Θέμα». Βάζει στο στόχαστρο όλο το φάσμα της πολιτικής εξουσίας και μιλά ξεκάθαρα για διαδικτυακούς πολέμους, την ελευθερία έκφρασης, την οικονομική κρίση, τα όσα ακούγονται για τον ίδιο και την τηλεόραση.

Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη στη δημοσιογράφο Τίνα Μανδηλαρά:

Λάκη, περιέγραψέ μου επιγραμματικά την παρούσα κατάσταση. Μίλησες πρόσφατα για τον διαδικτυακό πόλεμο που σου γίνεται.

«Οι αντάρτες πιάσανε τα βουνά και οι φασίστες το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο έχει γίνει πια ο τόπος όπου ζει ο δοσίλογος, εκεί που μπορεί να φορέσει την κουκούλα. Σε αυτές τις ηλεκτρονικές αλάνες δρουν ανεξέλεγκτα ηλεκτρονικές συμμορίες, οι οποίες έχουν καταφέρει να σκεπάσουν την ελευθερία του λόγου που υπήρχε κάποτε. Με άλλα λόγια, από το διαδίκτυο της δημιουργικής σκέψης και του λόγου καταλήξαμε σε μια πλαστική λεκάνη εμετού γεμάτη γράμματα.

Κάθε μικρόψυχος, κακόψυχος και ανεπιβεβαίωτος ψάχνει τις λέξεις για να χωρέσει μέσα τους το μίσος και τον φθόνο, δημιουργώντας μια επίπλαστη σφαίρα χωρίς αλήθεια και δημιουργικότητα. Γιατί η σκέψη είναι δημιουργική μόνο όταν σε πηγαίνει από το ένα σημείο στο άλλο. Όταν, αντίθετα, σε αφήνει στάσιμο, δεν λέγεται σκέψη, αλλά αηδιαστικό έμεσμα – και νομίζω ότι έχει έρθει καιρός να ξεχωρίσουμε τι από απ’ όλα αυτά είναι πραγματικό και τι ψεύτικο, τι συνιστά αλήθεια και τι ψέμα, τι κυριολεξία και τι χιούμορ, πόσο συντονισμένα οργανώνεται ο ηλεκτρονικός πόλεμος και πώς αντί για την ελευθερία, έχουμε πια καταλήξει απόλυτα υπόδουλοι στη μοχθηρία, απροστάτευτοι από τις επιθέσεις».

Είχαμε αλήθεια ποτέ την ελευθερία;

«Η Ελλάδα πέρασε από μια δικτατορία, η οποία αποτινάχθηκε από τους νέους, αλλά αφομοιώθηκε από τους μεγάλους. Αυτοί οι μεγάλοι έσπειραν στα παιδιά τους και τους νέους, όπως και σε μένα τότε, τον φόβο που είτε έγινε διάθεση ανταρσίας, είτε ανάγκη υπακοής στον φασισμό, τον οποίο έσπευσαν πολλοί ν’ ασπαστούν κάθε φορά που εμφανιζόταν. Όταν, για παράδειγμα, έγινε αυτή η «ιστορική», αλλά μάλλον για ανιστόρητη πρόκειται, συμφιλίωση, όπου βρέθηκαν στην ίδια κυβέρνηση η Δεξιά, η Άκρα Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και έτσι βρέθηκαν στο ίδιο σχήμα ο Άδωνις, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βορίδης, τι ακριβώς έγινε; Επειδή η Μεταπολίτευση δεν μπορούσε να προχωρήσει από μόνη της, πήρε δάνεια από τη χούντα απενοχοποιώντας τα ακροδεξιά στοιχεία και αυτό έγινε όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν συγκεκριμένες καταστάσεις, αλλά επειδή υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο που συντονιζόταν από μέσα και απ’ έξω – από τη Γερμανία.

Από την ώρα όμως που συμβαίνει ο συμβιβασμός, η κατάσταση έχει ήδη μετακινηθεί ώστε να αναζωπυρωθούν οι στιγμές του φθόνου, του μίσους, της αυστηρότητας που ούτως ή άλλως έχουν μέσα τους οι άνθρωποι. Όπως έλεγε και ο Όσκαρ Γουάιλντ, «Όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, εκτός από ορισμένους ηθοποιούς που είναι κακοί». Είναι έτοιμοι λοιπόν να κάνουν οι άνθρωποι το κακό – ειδικά όταν υπάρχει οικονομική κρίση – επιζητώντας να βρουν το δίκιο τους, να ζήσουν τα παιδιά τους και ό,τι και αν τους δώσεις εκείνη τη στιγμή μετατρέπεται σε όπλο που θα το χρησιμοποιήσουν ακριβώς γιατί οι ίδιοι δεν έχουν πια ζωή».

Μιλώντας για εκείνον που δεν έχει πια ζωή και την απελπισία που είναι διάχυτη γύρω μας, πώς αλήθεια έγινε αυτό το μότο της φετινής θεατρικής σου χρονιάς;

«Το «Α-πε-λπι-σί-το» είναι ένας σατιρικός τρόπος να μιλήσεις για την απελπισία χωρίς να κάνεις δραματικό έργο. Για την ακρίβεια να καταγράψεις την απελπισία που συναντάς παντού γύρω σου. Δεν έχω συναντήσει χαρούμενο άνθρωπο τα τελευταία χρόνια».

Αυτό όμως δεν έγινε πιο έντονο με την οικονομική κρίση; Εννοώ η πολύ κακή ψυχολογία του κόσμου.

«Ναι, αλλά πρώτη φορά ο κόσμος περνάει φτώχεια που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με την Κατοχή, γιατί ξέρεις, όπως και τότε, ότι πρόκειται για ένα σύστημα που σου επιβάλλεται και δεν σου επιτρέπει ν’ αναπνεύσεις. Και δεν είναι η φτώχεια που λένε ότι θα περάσει, είναι ότι αυτοί που μας έχουν βάλει σε αυτήν δεν θέλουν πραγματικά να βγούμε. Όταν επομένως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βγούμε από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 είναι σαν να αλλάζουμε κελί. Από τη φυλακή δεν πρόκειται να βγούμε. Με τέτοιο χρέος δεν πρέπει να είμαστε ποτέ ελεύθεροι. Μας δέσμευσε για πάντα και αν δεν υπάρξει κάποια λύση για το χρέος, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Αυτό που επεδίωξαν οι Ευρωπαίοι – και ειδικά οι Γερμανοί – ήταν να τελειώσουν τη χώρα, να αναπτύξουν τα μίση και τα πάθη και να ποντάρουν στην ασθένεια του λαού που πάντα ήταν διχασμένος, μπλεγμένος σε εμφύλιους πολέμους. Εξ ου και ο νέος εμφύλιος που στηρίχθηκε και υποστηρίχθηκε από το διαδίκτυο».

Απέναντι στον διχασμό και στο μίσος, ποιες είναι οι δυνάμεις σου ν’ αντιταχθείς;

«Εμένα με κυνηγάνε τα έργα να με σώσουν. Έρχεται ένα έργο να μου δώσει έναν ρόλο και να μου δείξει πώς θα αντιμετωπίσω την κατάσταση. Προσωπικά, το έργο αυτό ήταν η «Οδύσσεια», που είναι και το όνειρό μου να παίξω στο θέατρο και το οποίο δουλεύω εδώ και καιρό. Πρόκειται για την «Οδύσσεια» μεταφερμένη στο σήμερα».

Νοιώθεις αλήθεια σαν τον Οδυσσέα, μπλεγμένος στις ίδιες περιπέτειες;

«Πάντα η γραμμή μου είναι οι Σειρήνες, δηλαδή δεν κατεβαίνω προς το μέρος τους. Συνεχίζω προς την Ιθάκη επειδή ξέρω την κατεύθυνσή μου και δεν θέλω να γυρίσω προς την πλευρά που βρίσκονται οι Σειρήνες. Γιατί, αν τις ακούσεις ή θα χάσεις τον δρόμο, ή θα μείνεις ακίνητος σε ένα σημείο χωρίς κανένα κέρδος. Εγώ ο άνθρωπος που προχωράει αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μακριά από τη βοή. Δεν ξέρω πώς θα τα φέρει η ζωή, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω στο περπάτημα και στην πορεία».

Γιατί όμως δεν περνάς στην αντεπίθεση; Δηλαδή, όταν σου λένε πως ήρθε στο σπίτι σου, στην Πάρο, ο Τσίπρας, γιατί να μην πεις «ήρθε, ζήτησε συγκεκριμένα ψάρια, μου είπε το τάδε και τα έφαγε ή σας έφαγε για πρωινό»; Εννοώ γιατί δεν παίρνεις έτσι το αίμα σου πίσω;

«Μα αυτό είναι το παιχνίδι των Σειρήνων, το ότι με καλούν να απαντήσω. Αν απαντήσω μια φορά, δηλαδή αν πω ήρθε ή δεν ήρθε, σημαίνει ότι από εκεί και πέρα είμαι υποχρεωμένος να απαντώ σε όλα. Άρα αυτοί θα φτιάξουν άλλα τόσα ανάλογα ερωτήματα και έναν φαύλο κύκλο απαντήσεων και θα με υποχρεώσουν να μπω στο παιχνίδι. Είναι πολύπλοκο. Σαν να με περιμένουν έξω από το κλαμπ χίλιοι μπράβοι για να σου δώσουν ο καθένας από μια μπουνιά και εσύ να ξέρεις ότι είναι αδύνατον ν’ αντιμετωπίσεις και τους χίλιους. Είναι βέβαιο αυτό. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μη βγεις. Εγώ λοιπόν δεν το παίζω καμπόσος, να βγω στην αλάνα με όλους αυτούς που παραμένουν σε μεγάλο βαθμό κρυμμένοι, παρότι τους έχω ψάξει και ξέρω την προέλευσή τους».

Αυτοί που είναι απέναντί σου, ακόμα και ο απλός κόσμος, δεν μπορεί να επηρεάζονται από τις ιστορίες που κυκλοφορούν. Άλλοτε σε χρίζουν ηγέτη κόμματος, άλλοτε σε κάνουν διευθυντή καναλιού, άλλοτε διευθυντή προγράμματος. Ο Άδωνις για παράδειγμα, πρόσφατα είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές χάρη σε σένα. Αυτό δεν είναι κολακευτικό κατά κάποιο τρόπο;

«Κολακευτικό είναι με την έννοια ότι σου αποδίδουν αυτή τη δύναμη, αλλά αυτοί δεν το λένε με αυτό τον τρόπο. Το θέμα είναι ότι έχεις μια φωνή αντίθετη, ενώ όλοι έχουν συμφωνήσει να υπάρχει απόλυτη σιωπή. Όλα τα τηλεφωνήματα που γίνονται αναφορικά με το πρόσωπό μου καταλήγουν ότι δεν πρέπει να μιλάω, αλλά να μιλάνε οι άλλοι για μένα. Όταν είναι «παρών», έχω τη δύναμη να πω αυτό που πρεσβεύω, αλλά αυτοί επιμένουν να χτίσουν έναν άλλον Λαζόπουλο, με τα χαρακτηριστικά που αυτοί επιθυμούν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πρόκειται για μια ξεκάθαρα χουντική νοοτροπία. Πώς αλλιώς να πεις το γεγονός ότι ο Άδωνις ζητά να μου αφαιρεθεί ο λόγος; Αυτό είναι κάτι που μόνο η χούντα έκανε. Αλλά εγώ ανήκω στη γενιά μετά το Πολυτεχνείο που δεν ξεχνάει τη δικτατορία και όποτε τη συναντάω σε οποιοδήποτε πρόσωπο θα παίρνω θέση».

Δεδομένων των συνθηκών, θα ήθελες να επιστρέψεις στην τηλεόραση; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στη σημερινή τηλεόραση;

«Δεν μπορώ να επιστρέψω στην τηλεόραση μόνος μου αν δεν συμφωνήσουν αυτοί που έχουν τα κανάλια. Οπότε, θεωρητικά, αν υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία, ότι αυτός περισσεύει από την τηλεόραση, αυτό μοιάζει σχεδόν αδύνατο. Ευτυχώς, όμως, αυτό δεν με φοβίζει στον βαθμό που μπορώ να γράφω, να σχεδιάζω και να μπορώ και κάνω άπειρα πράγματα σε διάφορους τομείς. Δεν είναι αυτό που με απασχολεί – ούτε φυσικά η δημοσιότητα».

Έχεις την αίσθηση ότι μαζί με το τέλος της αίγλης στην τηλεόραση έχει έρθει και το τέλος των παρουσιαστών; Γιατί σαν να φαίνονται κάπως να έχουν εξαφανιστεί τα πρόσωπα που άλλοτε κρατούσαν τα σκήπτρα.

«Νομίζω πως έχει κουράσει το απόλυτο ψέμα και το μήνυμα που στέλνουν οι θεατές είναι «φτιάξτε μια αληθινή τηλεόραση». Η κατάσταση μοιάζει με αναπαράσταση ενός γλεντιού που τελείωσε και κάποιοι συνεχίζουν να χορεύουν χωρίς μουσική ή ξαναπάνε μέσα για να θυμηθούν πώς πέρασαν, αν πέρασαν καλά ή όχι. Όλο αυτό δεν αφορά τον κόσμο όμως που φαντάζομαι ότι θα ήθελε μια αληθινή, ζωντανή και νεανική τηλεόραση».

Μιας και μίλησες για νέους, πώς βλέπεις αυτά τα νεανικά προγράμματα, τα τύπου reality, το «My Style Rocks» ή το «The Voice»; Τα παρακολουθείς;

«Αρκεί να ρίξεις μια ματιά για να καταλάβεις ότι όλα αυτά λανσάρουν ένα νέο απολίτικο, νεοφιλελεύθερο πρότυπο του στοχοπροσηλωμένου νέου. Όλοι ξαφνικά είναι wannabe. Μπροστά μπαίνει πάντα το ρήμα θέλω. Είναι πρόσωπα που αξιοποιούνται σαν εικόνες, σαν υποψήφιοι για κάποια θέση, κάποιο ψηφοδέλτιο, έτοιμοι να φαγωθούν ή εκπαιδευμένοι για να φάνε ο ένας τον άλλον. Σε αυτό συμβάλλουν και τα social media που διαμορφώνουν τη δική τους «ιπτάμενη ιδεολογία», όπως την αποκαλώ».

Πάντως υπάρχει συχνή αναφορά στην παλιά τηλεόραση, στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» ή στις εκπομπές της Μαλβίνας.

«Ευτυχώς ανέφερες τη Μαλβίνα την οποία είχα πάει να υπερασπιστώ όταν είχε βρεθεί σε δύσκολη θέση παρότι δούλευα και εγώ, όπως και εκείνη τότε, στο Mega. Πρέπει να πω ότι είναι αυτή που έμαθε τηλεόραση σε όλους μας – ειδικά την τηλεοπτική σάτιρα. Η ιδέα του «Τσαντιριού» χρωστάει πολλά στη Μαλβίνα».

Αν επανέφερες του Μήτσους σήμερα, ποιους χαρακτήρες – ανθρωπότυπους θα επέλεγες; Ποιος θα έπαιρνε για παράδειγμα τη θέση του Τζίμη;

«Ο Τζίμης θα ήταν σήμερα καθηγητής σε σχολείο φλώρων, σε παιδιά ανθρώπων που έχουν χάσει τις περιουσίες τους, αλλά πασχίζουν να κρατήσουν το στυλ τους. Όλοι μαζί θα πηγαίνουν σε ψυχολόγους χωρίς να καταλαβαίνουν το πρόβλημά τους, γιατί για να θεραπευτείς πρέπει να ξέρεις από τι πάσχεις. Γι’ αυτό θα υπήρχε ένας ψυχολόγος όλων αυτών των νεόπλουτων – νεόπτωχων και σίγουρα ένας δημοσιογράφος, ο οποίος στο στούντιο θα έλεγε τις ειδήσεις που του υπαγορεύουν και στο σπίτι του τις αληθινές.

Σίγουρα θα υπήρχε ένας εκπρόσωπος της εξουσίας, ένας ΣΥΡΙΖΑίος σαν τον Πολάκη με ανακατεμένο μαλλί και αυτό το ύφος. Και κάτι περιφερειακοί τύποι τύπου Ριχάρδος, αυτός με τα κοσμήματα, που θα μάζευε χρυσό, σταυρουδάκια, εικόνες από τα διάφορα σπίτια, που θα μας έδινε αφορμή να μπούμε και να δούμε πώς ζουν οι άνθρωποι σήμερα. Οι «Μήτσοι» είναι αλήθεια στο μυαλό μου και θα ήθελα να κάνω λίγα επεισόδια. Να φτιάξω 5-6 καινούργιους χαρακτήρες μεταφερμένους στο σήμερα».

Υπάρχουν όμως κι άλλοι ανθρωπότυποι. Ο Κατρούγκαλος δεν είναι αντιπροσωπευτικός;

«Ο Κατρούγκαλος νομίζω πηγαίνει παντού, σαν τα ένθετα. Σαν το «Υγεία και Διατροφή». Και ο Φίλης έχει χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν».

Ο Καρανίκας;

«Δεν είναι γνωστός στην κοινωνία, αλλά μόνο σαν όνομα. Πρέπει να έχει βγει και να έχει μιλήσει για να μπορέσεις να τον ενσαρκώσεις σαν χαρακτήρα».

Στο «Α-πε-λπι-σί-το» θα δούμε να περνούν κι άλλοι υπουργοί της Κυβέρνησης;

«Όλοι περνάνε από την επιθεώρηση, απλώς είναι πολύ δύσκολο με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι πολυτασικός, δεν έχει έναν κλασικό αντιπροσωπευτικό τύπο. Επειδή έχουν διαβάσει βιβλία, μάλλον μπερδεύονται και ανακατεύονται οι τάσεις. Είναι αυτό που εγώ αποκαλώ «το ατύχημα της βιβλιοθήκης στον ΣΥΡΙΖΑ», όπου κάπου μπερδεύονται οι σελίδες του φαντασιακού με αυτές τις πραγματικότητας. Και εκεί που νομίζουν ότι θα φτιάξουν τον κόσμο όπως υπάρχει στην αριστερή σελίδα, αρχίζουν και γράφουν σε μια σελίδα δεξιογραμμένη και εκεί ανακατεύεται το πράγμα. Έτσι αρχίζεις ξαφνικά να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει κι αν είναι Δεξιά αυτό που προσποιείται την Αριστερά».

Τι έχεις να πεις για τους Κεντρώους που μαζεύονται όλες αυτές τις μέρες και προσπαθούν να βγάλουν αρχηγό; Πόσοι είναι αλήθεια;

«Μωρέ όλοι αρχηγοί είναι εκεί. Όση ώρα μιλάμε και κοιτάμε έξω από το τζάμι, είναι σίγουρο ότι έχουν περάσει κάποιοι υποψήφιοι αρχηγοί που δεν τους ξέρουμε. Αλλά αυτό είναι η Κεντροαριστερά. Τόσοι αρχηγοί, 40 μέτρα τζαμαρία και δεν γυρνάει κανείς. Δεν αφορά τον κόσμο αφού είναι ένα κόμμα διαφθοράς που θα έπρεπε να έχει κλείσει τα γραφεία του σε ένδειξη σεβασμού προς την Ιστορία ή προς τα χρήματα που κλάπηκαν. Καλό θα ήταν οι παλιότεροι να εξαφανιστούν στα υπόγεια και να κλαίνε εκεί για τα χαμένα ή τα κλεμμένα χρήματα και να αφήσουν τους νεότερους που δεν έχουν εμπλακεί σε όλα αυτά. Μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν και να διαμορφώσουν μια άλλη προοπτική, αλλά σε σοσιαλιστική βάση.

Το να λειτουργεί η Φώφη σαν παράρτημα της Νέας Δημοκρατίας και να τρέχει σαν παρατρεχάμενη κουμπάρα ή σαν αυτή που μοιράζει τις μπουμπουνιέρες στον γάμο του Κυριάκου είναι, αν μη τι άλλο, αστείο. Είναι καιρός το ΠΑΣΟΚ και η Κεντροαριστερά να αφήσουν να προχωρήσουν κάποιοι που μπορεί να μην έχουν ανακατευτεί σε όλο αυτό και μπορεί να προχωρήσουν – και σίγουρα αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος μοιάζει σαν να έχει χάσει από το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» και να βάζει υποψηφιότητα για το «The Voice».

Από την άλλη τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφει μνημόνια και προσπαθεί να το δικαιολογήσει όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και εσωτερικά;

«Μα αυτό δεν είναι το παράπονο του κόσμου; Έτσι όπως είναι η κατάσταση το μνημόνιο θα υπογραφόταν και δεν είναι αυτό καθαυτό που με τρομάζει. Δεν με φοβίζει η ιστορική αναγκαιότητα, αλλά αυτό που λες, ο συμβιβασμός που ακολουθεί εσωτερικά. Η ζωή θα σε αναγκάσει να κάνεις υποχωρήσεις, αλλά τι θα γίνει μετά; Θα ακολουθήσεις δεξιά πολιτική με λίγο καλύτερους όρους κλείνοντας το μάτι στον κόσμο; Νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε να δούμε ποιο ακριβώς είναι το προτεινόμενο, γιατί η απλή συνέχιση της εξουσίας δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον».

Τι σε κάνει να ελπίζεις ειδικά και γενικά;

«Σε προσωπικό επίπεδο ελπίζω ότι θα βρω κάτι να με ενδιαφέρει πραγματικά, να κάνω όλα αυτά τα πράγματα που θέλω, να είμαι ήσυχος στην Πάρο. Η πολιτική ως πεδίο δράσης πάντως δεν με ενδιαφέρει καθόλου γιατί δεν είναι δυνατόν να μπερδεύεται ο Αριστοφάνης με αυτόν που σατιρίζει και κυβερνά. Το ότι ξέρεις καλά την εξουσία δεν σημαίνει ότι θέλεις να γίνεις μέρος της».

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα, ότι σου έχουν προτείνει κυβερνητικά και υπουργικά πόστα σε όλες τις κυβερνήσεις. Σκέφτηκες ποτέ στα σοβαρά τις προτάσεις που σου έγιναν;

«Όχι, εξάλλου είναι εντολή της μάνας μου να μην εμπλακώ στην εξουσία – και δεν θα την παραβώ. Μου έλεγε να μείνω μακριά και να κοιτάω τη δουλειά μου που είναι κοντά στον κόσμο. Αυτό που θα περίμενα μόνο να δω είναι αυτόν που θα τελείωνε το θέμα με το χρέος στην Ελλάδα, γιατί από εκεί θα ξεκινήσει μια άλλη αρχή, μια άλλη ζωή – δεν λέω η κατάσταση της ατελείωτης χαζομάρας που είχαμε κάποτε, αλλά κάτι διαφορετικό για τη χώρα με διαφορετικές συνθήκες. Γιατί δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει χωριστεί σε όλους όσοι έχουν δύναμη και μυαλό και φεύγουν έξω και όλους όσοι έχουν ανάγκη και περιμένουν απλώς τη σύνταξη και μένουν μέσα».