Λαζόπουλος: Το διαδίκτυο σήμερα δεν είναι ένας καθρέφτης όπου βλέπεις δημοκρατία

13:08 25/5/2018 - Πηγή: altsantiri

Για την πολιτική, την τηλεόραση, τους «Δέκα Μικρούς Μήτσους», το ανέβασμα στο θέατρο της ταινίας «Χτυποκάρδια στο θρανίο», την τηλεόραση, το βιβλίο που γράφει, το διαδίκτυο και το μέλλον του μίλησε ο Λάκης Λαζόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών».

Διαβάστε αναλυτικά ολόκληρη τη συνέντευξη:

«Το βασικό είναι ότι δεν με βάζει κανένας να λέω αυτά που λέω. Κι αυτό φάνηκε καθώς όταν ενόχλησα παραπάνω

απομακρύνθηκα. Αυτό είναι θετικό στοιχείο για τη σάτιρα. Την απομακρύνουν όταν δεν τους κάνει αλλά δεν υποχωρεί για να κάνουν τη δουλειά τους. Αν πάρει κανείς το δικό μου ιδεολογικογράφημα, πίστευα πάντα σε μια προοδευτική κατεύθυνση του τόπου», είπε ο Λάκης Λαζόπουλος και συνέχισε: «Ποιος δεν πίστευε ότι αυτή η κατάσταση της μεταπολίτευσης που οδήγησε τον κόσμο στα μνημόνια δεν έπρεπε να τελειώσει; Κανείς. Όλοι έλεγαν ότι έπρεπε να αλλάξει. Ωραία, θα προτιμούσα να έχει έρθει το ΚΚΕ Αλλά το ΚΚΕ δεν ήθελε να αλλάξει κάτι. Ήθελε μονάχα να διαμαρτύρεται. Εγώ δεν μπορώ συνέχεια αυτόν που ζητάει στα νεκροταφεία κάτι για να περάσει την άλλη μέρα. Πίστευα ότι ζητούσε η κοινωνία να σταθεί όρθια. Μπορεί να ατύχησε η κοινωνία. Ατυχήσαμε όλοι μαζί».

Στη συνέχεια ο ταλαντούχος δημιουργός και ηθοποιός αναφέρθηκε στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στον πόλεμο που δέχθηκε, τονίζοντας: «Όταν χάθηκε η θεωρία της συνένωσης ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ η Ν.Δ που επέζησε της συμφοράς του ατυχήματος γιατί μπήκαν δυο στο αμάξι τράκαραν στον δρόμο πέρασε το ΠΑΣΟΚ σε κωματώδη κατάσταση και είναι ακόμα με τα σωληνάκια και ζει ο άλλος η Ν.Δ λοιπόν δεν φορτώνει το ατύχημα στο ότι αυτοί μπήκαν στο αντίθετο ρεύμα αλλά λέει ότι εμείς μια χαρά πηγαίναμε και ήρθε αυτός δηλαδή εγώ και πήρε τις ψήφους από εκεί και τις έφερε εδώ. Ήταν ένας τρόπος να πουν ότι δεν έχασαν αλλά έγινε προσωρινή μεταφορά ψήφων. Ένα σχέδιο που εκπονήθηκε από Γερμανούς και Έλληνες στοχοποιήθηκα εγώ για να σηματοδοτηθεί ότι αυτήν την αλλαγή δεν την ήθελε ο κόσμος αλλά, ένας καλλιτέχνης που έβγαινε στην τηλεόραση και οδήγησε τον κόσμο».

Πώς βλέπεις τη σημερινή ελληνική κοινωνία;

«Είναι μια κοινωνία βαθιά απογοητευμένη έχουν όλοι μια στεναχώρια μια ασφυξία δυσφορία. Ξυπνάνε και κοιμούνται βαριά μιλάνε στα τηλέφωνα στενάχωρα. Και υπάρχει μια χαρά μιας νεανικής ηλικίας που έτσι κι αλλιώς υπάρχει. Κι αυτή όμως δεν είναι όπως θα ήταν μια χαρά ενός παιδιού που έχει προοπτικές. Αν σκεφθεί κανείς πόσα παιδιά αναγκάστηκαν να φύγουν που τα είδα όταν πήγα στο εξωτερικό περιοδεία. Τόσα δάκρυα στα μάτια από νέα παιδιά δεν έχω συναντήσει. Μπήκε μια καινούργια στεναχώρια και δεν λέει να φύγει. Καθένας έχει ένα κομμάτι απόγνωσης. Το προϊόν στη ζυγαριά είναι απόγνωση. Αυτό παράγει η εποχή».

Πώς αξιολογείς την τριετία διακυβέρνησης της χώρας για πρώτη φορά από αριστερό κόμμα;

«Θεωρώ ότι σε αυτό το διάστημα της διακυβέρνησης αυτή η πολύ σκληρή απογοήτευση που ήρθε με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου μάς πότισε πάρα πολύ βαθιά. Είναι σαν να πήραμε ένα άσπρο μπλουζάκι και μέσα σε τρεις μήνες λερώθηκε με κόκκινο κρασί και δεν βγαίνει. Ο λεκές φαίνεται! Είναι ένα συναισθηματικό κόστος απέναντι στους ανθρώπους του μεγάλου προοδευτικού ρεύματος που υπήρχε πάντα στην Ελλάδα και εκδηλώθηκε παλαιότερα στα χρόνια του ΕΑΜ μετέπειτα του Παπανδρέου και τώρα. Δεν μπορεί ακόμα να γίνει σωστή αξιολόγηση.

Ένα κομμάτι μιας ελπίδας χάθηκε. Καθώς προστέθηκαν και απεριόριστοι φόροι σε επίπεδο σχεδόν φορολαγνείας το αίσθημα αυτό έγινε εκρηκτικό. Δεν αναπνέουν οι άνθρωποι. Η Αριστερά κυβέρνησε με τέτοιο τρόπο που θα χρειαστεί απόσταση για να δει κανείς τι έγινε γιατί είναι μεγάλος ο θυμός η στεναχώρια και η απογοήτευση όλων. Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι καθίστανται εκ των πραγμάτων ωραίοι αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα για να εξηγούμαστε.

Για μένα ο κύκλος της μεταπολίτευσης έπρεπε να κλείσει οριστικά και αμετακλήτως και να περάσουμε στη νεοπολίτευση. Και αυτό δεν συνέβη. Έπρεπε να είχε τρέξει μια νέα πολιτική πραγματικότητα και δεν έτρεξε διότι το σύστημα ήταν τόσο σάπιο που δεν μπορούσε να γίνει καμία κίνηση. Σε ένα σάπιο σανίδι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάτσεις ακίνητος. Και ανέβηκε η Αριστερά κι άρχισε να πατάει ανέμελα πάνω στα σάπια κι έγινε το νέο αριστερό χάος».

Αυτός ο διαχωρισμός μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί δεν μοιάζει λίγο με το «ή μαζί μας ή εχθροί μας»; Μήπως οδηγούμαστε ξανά σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη πόλωση;

«Ο διαχωρισμός έχει γίνει στις καρδιές των ανθρώπων, και πάντα σε περίοδο κρίσης τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Και σε μια οικογένεια ακόμα, όταν πεθάνει ένας άνθρωπος που τον αγαπούσαν όλοι, τη μία μέρα κλαίνε πάνω από το φέρετρο και σε δυο μέρες είναι στα δικαστήρια και σκοτώνονται για την περιουσία. Και ο σπαραγμός και ο διαχωρισμός είναι κομμάτι ελληνικό. Δεν μας κυνηγάει η βαρβαρότητα που επέδειξαν οι ναζί. Εμφύλιος όμως μας κυνηγάει. Το θέμα του εμφυλίου είναι στον Έλληνα βαθιά μέσα του, γιατί υπάρχει ο εγωισμός. Και το εγώ πάντα κάθεται σε διαφορετικά θρανία…

Η διαφθορά έγινε κομμάτι φυσιολογικό του τρόπου που η κοινωνία ζούσε. Κι αυτή τη στιγμή η κοινωνία χτυπιέται φορολογικά άδικα. Πληρώνει έναν ΕΝΦΙΑ – θα μου πεις δεν τον έβαλε ο Τσίπρας, ναι, αλλά δεν τον έβγαλε όμως. Τι λογική έχει όλη η Ελλάδα να πληρώνει ενοίκιο στα σπίτια της; Πώς βρέθηκαν οι Έλληνες από ιδιοκτήτες των σπιτιών τους, ενοικιαστές; Πώς μετατρέπεται μια χώρα ολόκληρη με νόμο του Βενιζέλου σε ενοικιαστές; Για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας μπαίνει αναδρομική φορολόγηση σε μη εισόδημα. Δεν με πειράζει να πουν «υπάρχει μια αναγκαιότητα», με ενοχλεί που το στηρίζει ο ΣΥΡΙ ΖΑ και ιδεολογικά ότι είναι πολύ φυσιολογικό. Αν ήταν έτσι, τότε τι ακριβώς ήρθες να αλλάξεις;»

Και το ΚΚΕ; Πώς κρίνεις τη στάση του στα χρόνια των μνημονίων, τις θέσεις του για το σύμφωνο συμβίωσης, την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια, την κάνναβη.

«Επειδή στο Πανεπιστήμιο ήμουν σε αυτούς τους χώρους, πάντα αυτό που μου άρεσε στο ΚΚΕ ήταν η εντιμότητα των ανθρώπων του. Πρόκειται για ανθρώπους με πραγματικά «πιστεύω», δεν είναι φλούδες ιδεολογικές. Όμως επειδή έμειναν ξεκρέμαστοι ιστορικά, δηλαδή έκλεισε η κεντρική αντιπροσωπεία και έμεινε εδώ το κατάστημα χωρίς να ξέρει τι πουλάει, προσπαθούν να συντάξουν ένα ιδεολόγημα το οποίο να μη διώξει τους παππούδες που δεν θέλουν να δουν αυτές τις αλλαγές, γιατί ανεξάρτητα του ότι είναι αριστεροί δεν μπορούν να διαβάσουν την εποχή, και παράλληλα θέλει να δείξει ότι είναι με το ηθικό κομμάτι της νεολαίας που… δεν καπνίζουν χασίς. Και ρωτώ: υπάρχει περίπτωση να καπνίζουν χασίς όλες οι άλλες ιδεολογίες και να μην καπνίζουν οι κουκουέδες; Αποκλείεται.

Το ΚΚΕ πλέον είναι ένα πολύ συντηρητικό κόμμα που διασώζεται από την εντιμότητα των μελών του και την καθαρότητα που είχαν διαχρονικά, και δεν μπορείς να τους την πάρεις […] Παίζει έναν ρόλο… «είμαι δεν είμαι», «θέλω να ακούς τη φωνή μου ότι υπάρχω», αλλά δεν φέρνει καμιά αντίρρηση, δεν κάνει κάτι. Στηρίζει έμμεσα τη Δεξιά, όλη η γραμμή είναι τέτοια, «προτιμώ να έχω εσάς απέναντι για να έχω λόγο ύπαρξης». Δεν είναι πάντως προϊόν συναλλαγής».

Έχουμε μια άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και εδώ της Χρυσής Αυγής…

«Θα επιμείνω στη θεωρία ότι όλο αυτό επιβλήθηκε από το διαδίκτυο. Ας μην το πάρουν ως επίθεση στο διαδίκτυο. Από τη φύση του, σε αυτό βρίσκει τρόπο να γράψει αυτός που θέλει να βγάλει όχι τη σκέψη του, τον εμετό του. Είναι χώρος που κυρίως βγαίνει ελεύθερα ο εμετός του καθενός για τον άλλο. Αυτό όμως δεν παράγει ούτε προάγει τη σκέψη. Είναι απλώς ο καημός, η ζήλια, ο φθόνος.

Πρωτογενή πράγματα τα οποία μέσα σε μια μηνυματική γλώσσα με τρεις λέξεις μπορεί να ισχύσουν. Ο νέος συγγραφέας που γράφει την ιστορία είναι αυτός που φθονεί και έχει την ευκολία τον φθόνο του να τον κάνει τρεις λέξεις. Φύγανε από μπροστά οι πνευματικοί άνθρωποι και ήρθε ο φθόνος να οδηγήσει την κοινωνία.

Και αυτός ο φθόνος παρασύρει όλο και περισσότερους οπαδούς. Έρχεται το διαδίκτυο τώρα, δημιουργεί αυτές τις ψευδείς ηλεκτρονικές αλάνες, που έρχονται οι πληρωμένοι ηλεκτρονικοί στρατοί, εντεταλμένοι διαφόρων επιχειρηματιών που έχουν 500-1.000 άτομα με ελάχιστα λεφτά, και την ώρα που βγαίνεις εσύ με τη σκέψη σου σε πλακώνουν και ξαναμπαίνεις μέσα. Είναι σαν να βγαίνεις από το σπίτι σου κι απέξω είναι χίλιοι και σε πλακώνουν στις σφαλιάρες. Δεν ξαναβγαίνεις. Όλη η σκέψη κλειδώνεται […]

Το διαδίκτυο σήμερα δεν είναι ένας καθρέφτης όπου βλέπεις δημοκρατία. Βλέπεις πολύ φασισμό, πολλούς τραμπούκους, μίσος. Αλλά πότε ένα μέσο που παράγει μίσος έγινε οδηγός για μια καλύτερη κοινωνία; Οι Έλληνες καταπίνουν εμετούς πρωί, μεσημέρι, βράδυ, κι όποιος τρώει εμετούς είναι φυσιολογικό να παράγει μίσος και φθόνο. Θέλω να βρεθεί ένας τρόπος να παράγεται σκέψη, πολιτισμός, κουλτούρα… Με τη μηνυματική αυτή γλώσσα, χωρίς νόημα, ουσία, τι είναι πριν και τι μετά, πιάνεται κανείς από τρεις λέξεις που γίνονται κρεμάστρες για να κρεμάσει ο ηλίθιος και τη βλακεία του, τον φθόνο του».

Αναφέρθηκε επίσης στο ανέβασμα της ταινίας «Χτυποκάρδια στο θρανίο» στο θεατρικό σανίδι που επιμελείται ο ίδιος.

«Ήταν θεατρικό το έργο, δεν το έκανα εγώ. Μου το πρότειναν. Είχα μεγάλη αγάπη για τον Σακελλάριο, με είχε καλέσει στην εκπομπή του, πήγαμε στην Πλάκα και μιλήσαμε στην αυλή όπου γυρίστηκε το “Οι Γερμανοί ξανάρχονται”. Είναι από τους συγγραφείς που χαρακτήρισαν μια εποχή. Το έργο περιέχει έναν έρωτα σε μια εποχή αθωότητας. Στη σημερινή εποχή που όλα είναι τόσο εύκολα γύρω από το σεξ, τόσο γρήγορα, σχεδόν σαν ιστορία στο Instagram, νομίζω ότι ζητούμενο είναι το συναίσθημα. Να ερωτευτούν βαθιά και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο τρίτος λόγος είναι ότι έτσι όπως το φαντάστηκα νομίζω ότι μπορεί να γίνει ένα πολύ νεανικό θέαμα και είναι καταλυτική η μουσική του Χατζιδάκι. Στην εποχή των τραγουδιών της απαίτησης, που όλα έχουν πολύ εγωισμό: “δώσε μου”, “κάνε μου», “φέρε”, “φύγε”, “άι γα@@σου”, “πάρ’ τον”, δηλαδή είναι όλα προστακτικές, αυτή η μουσική και οι στίχοι είναι σαν να έρχεται ένα παλιό βότανο σε ένα καινούργιο τραύμα και μου αρέσει αυτό».

Γυρνάς πίσω, το έκανες και με τους «Μήτσους». Γιατί;

«Όταν τελείωσα τους «Μήτσους» με ρώτησαν τι κάνουμε με ρούχα, περούκες, σκηνικά. Τα κρατάμε ή τα πετάμε; Είπα: κρατάμε ρούχα, περούκες, όχι σκηνικά, γιατί νιώθω ότι στο μέλλον θα το ξανακάνω. Θα χρειαστεί να βάλω μια τελεία. Ήθελα να δω αν n αυτοί οι χαρακτήρες αντέχουν στον χρόνο ποιος μπορεί να μιλήσει σε μια νέα εποχή και ποιος όχι, Είναι ένα στοίχημα που βάζει ένας δημιουργός για τα δημιουργήματά του. Με τους Μήτσους πάντως τελείωσα…»

Είσαι σίγουρος;

«Απόλυτα, γιατί ξέρω ότι δεν μπορεί το σώμα μου να αντέξει να κάθομαι τόσες ώρες να βάφομαι να αλλάζω να μεταμορφώνομαι. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις έναν ρόλο με διαφορετικές φωνές τρεις και τέσσερις ώρες διαλύεται η φωνή σου. Ήξερα ότι αυτός ήταν ο χρόνος δεν θα μπορούσα να το κάνω σε άλλο χρόνο δεν θα μπορούσα να έχω την κίνηση που απαιτείται».

Υπήρξαν σχόλια ότι επιστρέφεις σε κάτι ξεπερασμένο…

«Προχωρημένο είναι να βλέπεις πως γαμιούνται από τις εννιά και είναι ξεπερασμένο να το σχολιάζεις. Νομίζω ότι απλώς ζούμε σε μια εποχή ψεύτικης τοποθέτησης ενός θέματος. Βεβαίως και μπορώ να σχολιάσω πολύ σκληρά κι αυτό φαίνεται γιατί αυτό που απαγορεύεται στην ελληνική τηλεόραση είναι η σάτιρα. Φαντάζομαι όχι επειδή δεν τραβάει αλλά επειδή είναι αιχμηρό για τον κόσμο και ζητούν να περάσουμε σε μια εποχή ανώδυνου θεάματος. Η Nielsen έχει πάρει το τιμόνι της τηλεόρασης και στρίβει. Αλλά μπορείς να πάρεις ένα αυτοκίνητο του οποίου το τιμόνι το στρίβει άλλος και όχι εσύ; Πού οδηγεί αυτό; Έχει γίνει πατσαβούρι η τηλεοπτική γραμμή. Όχι γενικά η τηλεόραση Βεβαίως ο κόσμος θα δει αυτό που του βάζεις. Ότι ανοίγει το παράθυρο και βλέπει τον ακάλυπτο δεν σημαίνει ότι τον προτιμάει.

Κιόλας. Αν δώσεις στον κόσμο κάτι καλύτερο δεν θα το αρνηθεί Είναι σαν να μας λένε ότι ο κόσμος ηλιθίεψε. Όχι λοιπόν σε περιόδους παρακμής το είδαμε και παλαιότερα κυρίως επί χούντας επικρατεί το ανώδυνο θέαμα που δεν παράγει σκέψη Είναι ένα μπλέντερ που το φορτώνεις φρούτα τα χτυπάει κάνει έναν ζωμό και πάμε παρακάτω».

Αυτή η επιστροφή με τα ριάλιτι τα δήθεν ερωτικά τα επεισόδια με το Game of love του ΑΝΤ1 την εισαγγελική παρέμβαση το Power of love του ΣΚΑΪ τις τούρκικες σαπουνόπερες τη μείωση της ελληνικής παραγωγής πώς τα κρίνεις;

«Δεν είμαι αντίθετος με τα ριάλιτι ή με όλες τις μορφές τηλεόρασης. Η τηλεόραση είναι ένα πολυσύνθετο πράγμα δεν μπορεί να έχει μόνο ποιοτικά πράγματα. Αυτή η μονοπώληση όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν βλέπουν ότι έχει φύγει ο νέος κόσμος από την τηλεόραση. Το γεγονός ότι αναγκάστηκε η Nielsen να ανεβάσει κατά 10 χρόνια τον μέσο όρο του νεανικού κοινού μήπως σημαίνει ότι προγραμματίζει κάτι άλλο μήπως θέλει να στήσει ένα άλλο σκηνικό για να συνδράμει άλλες καταστάσεις.

Δεν είναι τυχαίο Δεν αποφασίζει μία εταιρεία μόνη της να ανεβάσει 10 χρόνια το δυναμικό κοινό. Από πού προκύπτει αυτό θες εσύ να κάνεις κάποια πράγματα στην τηλεόραση κι έρχονται και σου λένε ναι αλλά την ώρα που στο άλλο πηδιούνται ανεβαίνει η τηλεθέαση αν θες κι εσύ πέσε. Δηλαδή πώς είναι στις χώρες με οικονομική κρίση που σιγά σιγά το ένα σπίτι μετά το άλλο περνάει στην πορνεία έτσι και η τηλεόραση περνάει σε μια πορνεία. Εκπορνεύονται για να αντιμετωπίσουν έναν ανταγωνισμό».

Την αλλαγή στο δυναμικό κοινό πάντως τη ζητούσαν τα κανάλια και συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

«Ναι, αλλά πρέπει να το εξηγήσουμε ότι φεύγει ο νέος κόσμος από την τηλεόραση κι επειδή δεν θα μπορούν να παίρνουν διαφήμιση γιατί μαζεύουν έναν κόσμο που είναι οι απελπισμένοι που μένουν στα σπίτια τους βαφτίζουν δυναμικό κοινό για να παίρνουν διαφήμιση. Η διαφήμιση θα φύγει και θα πάει στο διαδίκτυο. Ουσιαστικά στήνεται ένα ψέμα. Σε λίγο θα φτάσουν το δυναμικό κοινό στα 80-85. Να μην περνάμε τυχαία τις μικροκινήσεις που δεν γίνονται άμεσα ορατές αλλά συνθέτουν την αλλαγή του τοπίου. Και το τοπίο λέει ότι έχουμε νευρικότητα του κοινού το κοινό αλλάζει σαν σαΐτα το τηλεκοντρόλ. Δεν είναι συναισθηματικά δεμένο με κάποιο κανάλι όπως ήταν παλιά. Μπορεί εύκολα δηλαδή να ξεπεταχτεί ένα άλλο κανάλι που θα δημιουργήσει διαφορετικές βάσεις θα δούμε».

Γράφεις κι ένα βιβλίο με τίτλο «Η νύχτα που μεγάλωσα». Τι περιλαμβάνει;

«Προσπαθώ να βρω τον κατάλληλο χρόνο ώστε να προστατευτώ τελείως πριν βγει το βιβλίο αυτό. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να προκαλέσει διάφορες αντιδράσεις παρότι πρόκειται για πράγματα δικά μου. Είναι σαν να λένε σε έναν άνθρωπο να πει 100 σκηνές από τη ζωή σου που είναι μέσα του καλά. Είναι ουσιαστικά σκηνές οι οποίες εμένα μου έχουν εντυπωθεί έπαιξαν ρόλο σκηνές πόνου και χαράς έντονης γεγονότων που έχω μέσα μου και δεν μπορούσα να μιλήσω. Είναι ένα προσωπικό πράγμα από το οποίο ίσως κάποιος να καταλαβαίνει και πώς σκεφτόμουνα εγώ.

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος ορισμένες φορές να παρακολουθεί τον εαυτό του να παραποιείται; Όταν φύγει η εικόνα από σένα και την κάνουν ό,τι θέλουν οι άλλοι είναι ένα φοβερό πράγμα Είναι περίεργο συναίσθημα. Ξεκινάει η ιστορία από την παιδική μου ηλικία. Από μία ανάμνηση. Όταν ήμουν παιδί και πήγαινα στα χωριά έξω από τη Λάρισα πάντα όταν πέρναγε ένα κάρο είχα την εντύπωση. ότι επειδή κινούνταν αργά δεν θα το χάσω ποτέ από τα μάτια μου. Ώσπου κάποια στιγμή αφαιρούμουν στο παιχνίδι κι όταν γύρναγα είχε χαθεί το κάρο. Λέω λοιπόν πριν χαθούν όλα αυτά τα κάρα από το μυαλό να τα βάλω στο χαρτί. Όταν απομακρύνεται το συναίσθημα που έχει δεθεί με μία σκηνή αυτή αδυνατίζει στη μνήμη. Και επειδή αν πιάσω πρόσφατα γεγονότα μέσα μου καίνε ακόμα προτιμώ να πάρω μια απόσταση να πάω από την αρχή και να τα συναντήσω με μια απόσταση. Να έχουν καταλαγιάσει μέσα μου να μη θυμώσω με κάποια πράγματα. Να βάλω τον θυμό όσος πραγματικά είναι και όχι όσον τον αισθάνομαι μέσα μου γιατί θα αδικήσω τη σκηνή και τα πράγματα».

Ποια είναι τα σχέδια για την τηλεόραση έχεις επαφές με κανάλια;

«Όχι δεν έχω επαφή. Είχα κάνει μια συζήτηση με τον ΑΝΤ1. Σωστά κρατήσαμε να δοκιμάσουμε τους Μήτσους. Αυτό που με ενδιαφέρει μεταγενέστερα έχει σχέση με σειρές θέλω να βρω μια καινούργια φόρμα συνεργασίας. Αν δεν προκύψει δεν θα πάω να την επιβάλω…»

Και με το διαδίκτυο; Θα έψαχνες για παράδειγμα μια συνεργασία με το Netfllx;

«To Netflix θα ήταν το ιδανικό μου όνειρο. Περιμένω να τελειώσω τους Μήτσους για να συντάξω τον καινούργιο χάρτη της κατεύθυνσής μου. Είναι πιο πολύ προς τα εκεί παρά στην παραδοσιακή τηλεόραση».