Νίκος Μωραΐτης: Αντι-ΣΥΡΙΖΑ καλλιτέχνες

16:23 9/3/2019 - Πηγή: altsantiri

Με εξαίρεση μερικές πολύ σοβαρές περιπτώσεις ανθρώπων που έμειναν σταθεροί στο κόμμα τους και πλήρωσαν το τίμημα ή καλλιτεχνών που πάντα κράτησαν αποστάσεις από τα κόμματα, οι υπόλοιποι καλλιτέχνες είναι «όπου φυσάει ο άνεμος πάω». Και πού πάνε; Όπου πάει η μόδα.

του Νίκου Μωραΐτη

Έχω περάσει όλη μου την επαγγελματική ζωή ανάμεσα σε καλλιτέχνες. Είτε ως συνεργάτης τους είτε – κυρίως παλιότερα – ως συνεντευκτής τους. Και θα έλεγα ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις γνώρισα ανθρώπους απογοητευτικούς. Κυρίως γνώρισα ανθρώπους που – ο καθένας και για άλλο λόγο – άξιζαν τον κόπο.

Έχει

δίκιο ο πολύς κόσμος που αγαπάει τους καλλιτέχνες. Έχουν κάτι ελκυστικό οι περισσότεροι. Όμως σε ένα πράγμα μην τους εμπιστευτείτε: στην πολιτική. Δεν υπάρχει πιο Ο.Φ.Α. (όπου φυσάει ο άνεμος) κοινωνική ομάδα από τους καλλιτέχνες. Η περιβόητη Αφροδίτη Μάνου που φώναζε ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ουρλιάζει με τους Χρυσαυγίτες είναι μόνο η επικαιρική κορυφή του παγόβουνου, μαζί με μία διαχρονική: Τον μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, έναν συνθέτη – διεθνές φαινόμενο, ο οποίος όμως πολιτικά έχει κινηθεί από τη Μακρόνησο και το βραβείο Λένιν ως τα έδρανα του Μητσοτάκη και από τις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις μέχρι το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία με τα «αδέρφια μου φασίστες, αδέρφια του ναζιστές».

Θαυμάστε τους για τη φωνή τους, για τις συνθέσεις τους, για τους στίχους τους, για τα κείμενά τους, για τις ερμηνείες τους – μην κάνετε όμως το λάθος να επηρεαστείτε από την πολιτική τους θέση. Με εξαίρεση μερικές πολύ σοβαρές περιπτώσεις (ποιος θα ξεχάσει τον Μάνο Κατράκη ή τον Δημήτρη Μητροπάνο;) ανθρώπων που έμειναν σταθεροί στο κόμμα τους και πλήρωσαν το τίμημα ή καλλιτεχνών που πάντα κράτησαν αποστάσεις από τα κόμματα, οι υπόλοιποι είναι «όπου φυσάει ο άνεμος πάω». Και πού πάνε; Όπου πάει η μόδα.

Όχι, δεν είναι καινούργιο σύμπτωμα. Οι καλλιτέχνες που το 2015 λάτρευαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα τον μισούν έρχονται να συμπληρώσουν μία μακρά παράδοση πολιτικής ανεμοδούρας: Το 1974 ήταν της μόδας να είναι όλοι οι καλλιτέχνες ΚΚΕ, το 1981 ΠΑΣΟΚ, το 1989 φώναζαν «να μπει ο Ανδρέας φυλακή», το 1993 τον ξαναψήφιζαν, το 1996 θαύμαζαν τον «τεχνοκράτη Σημίτη», το 2004 έλεγαν «να φύγει η διαπλοκή» κ.ο.κ.

Το πρόβλημα ήταν ότι κάθε φορά φώναζαν την επιλογή τους δημόσια, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι δηλώνουν την τρομερή τους ασυνέπεια. Όλοι τούς πουλούσαν, όλοι τούς κορόιδευαν, οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ ευθύνη είτε για την ευπιστία τους είτε για την ανικανότητά τους να μείνουν κάπου σταθεροί.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει τους καλλιτέχνες – πλην μίας συγκροτημένης μειοψηφίας, το επαναλαμβάνω – να αλλάζουν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα. Το υπέρμετρο πάθος; Η έλλειψη υγιούς ενημέρωσης; Η ανάγκη τους να πηγαίνουν όπου πηγαίνει το πλήθος – δηλαδή οι θεατές, το κοινό τους εν κατακλείδι;

Ας ασχοληθεί κανένας διδακτορικός φοιτητής ψυχολογίας, κοινωνιολογίας ή κοινωνικής ψυχολογίας με το παραπάνω θέμα. Προσωπικά, όταν είδα μία ανάρτηση στο twitter όπου κάποιος αναρωτιόταν «καλά, έχει μείνει κανένας καλλιτέχνης να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ;», αυθόρμητα απάντησα μέσα μου «ευτυχώς μόνο αυτοί που πρέπει». Διότι όταν τελειώνει η μόδα, αρχίζει η συνειδητή πολιτική πράξη.