Νίκος Μωραΐτης: Ένας, αλλά Τσίπρας

11:24 8/7/2019 - Πηγή: altsantiri

Με 35,5% στη νίκη του. Με 31,5% στην ήττα του. Ζούμε στον αστερισμό του. Μετράμε τις νίκες και τις ήττες ενός μεγάλου ηγέτη, όπως γινόταν επί Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Μητσοτάκης δε θα είναι παρά μία ιστορική παρένθεση. Όπως ήταν και ο πατέρας του.

του Νίκου Μωραΐτη

Ένας αλλά λέων. Ένας αλλά Τσίπρας. Έπεσε από την Ακρόπολη

και στάθηκε όρθιος. Χτυπημένος στις 25/5, με ένα χαστούκι πιο δυνατό από ό,τι θα περίμενε κανείς. Ζαλισμένος τις πρώτες εβδομάδες της νέας αναμέτρησης, πήρε φόρα μετά, έκανε μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις, πήγε ως τον βούρκο του ΣΚΑΪ και βγήκε καθαρός. Με 35,5% στη νίκη του. Με 31,5% στην ήττα του, μόνος εναντίον όλων, ύστερα από 4,5 χρόνια πολέμου. Μέγας παίκτης. Μέγας σκακιστής. Με μία γερή όμως λανθασμένη κίνηση στη σκακιέρα:

Φώναζα εδώ στο altsantiri. Είναι το μόνο θέμα για το οποίο έγραψα δύο φορές. Μπας και ακουστώ εκεί στα ψηλά της εξουσίας. Έγραφα στις 7/2/2019 στο κείμενο με τίτλο «Γιατί εκλογές τον Μάιο»:

«Οι ευρωεκλογές από μόνες τους δεν έχουν ισχυρό διακύβευμα. Λειτουργούν παραδοσιακά ως χαλαρή ψήφος και κυρίως ως ψήφος διαμαρτυρίας απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Κι εδώ τα πράγματα είναι απλά: Αφού ο Τσίπρας θα κυβερνάει και αύριο (δεν υπάρχει κίνδυνος να βγει ο Μητσοτάκης), γιατί να μην του τραβήξουμε τ’ αφτί; Γιατί να μην τον τιμωρήσουμε για όσα δεν έκανε; Με αυτό το σκεπτικό θα ψηφίσουν οι πολίτες στις ευρωεκλογές και έτσι η Νέα Δημοκρατία θα τις κερδίσει άνετα (…). Και, αυτόματα, ο γραφικός Κυριάκος που γελάει μαζί του ο κόσμος θα αρχίσει να φαντάζει ως πρωθυπουργός εν αναμονή».

Δυστυχώς αυτό συνέβη. Οι 9,3 μονάδες διαφορά στις ευρωεκλογές οδήγησαν σε ένα μεγάλο ρεύμα νίκης, που έκανε αυτούς που θέλουν να είναι πάντα με τον νικητή, να πάνε με τη ΝΔ. Αν οι εθνικές εκλογές είχαν γίνει μαζί με τις ευρωεκλογές, ο Μητσοτάκης δε θα άγγιζε ποτέ το 40%. Αντίθετα, η αντιδεξιά ψήφος θα έφτανε τον Τσίπρα εκεί που τον έφτασε, στο 31,5. Μία ήττα 2-3 μονάδων θα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ αν εξαρχής προγραμμάτιζε τις βουλευτικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές. Και, φυσικά, καμία αυτοδυναμία η ΝΔ.

Φανταστείτε, τώρα, να μην είχε φέρει και τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα είχε τη δεύτερη τετραετία στο τσεπάκι. Όμως εδώ η κίνηση στη σκακιέρα είχε μεγάλο εκλογικό κόστος αλλά ήταν, παράλληλα, ένα ιστορικό ματ.

Ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές εν πολλοίς λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών αλλά κέρδισε μία θέση στην Ιστορία. Κι άλλη μία θέση στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια. Γιατί αυτά κρατάει η Ιστορία. Τα μεγάλα. Ζούμε στον αστερισμό του. Μετράμε τις νίκες και τις ήττες ενός μεγάλου ηγέτη, όπως γινόταν επί Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Μητσοτάκης, ακόμα κι αν καταφέρει να κυβερνήσει και τα τέσσερα χρόνια, δε θα είναι παρά μία ιστορική παρένθεση. Όπως ήταν και ο πατέρας του.