Νίκος Μωραΐτης: Ο τελευταίος ΔΟΛος

12:17 30/1/2017 - Πηγή: altsantiri

Το τέλος του ΔΟΛ (υπό τον Ψυχάρη – μακάρι να τον αναλάβουν οι εργαζόμενοι) σημαίνει το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που ο κυρίαρχος εκδότης τηλεφωνεί στον πρωθυπουργό – μαριονέτα που εξέλεξε, του λέει «κοίτα να δεις, θέλω δάνειο» και ο πρωθυπουργός τού λέει «αμέσως».

του Νίκου Μωραΐτη

Να διευκρινίσω κάτι εξαρχής: Όπως ακριβώς ένα δελτίο ειδήσεων δεν καθορίζεται από το πώς λέει μετεωρολόγος τον καιρό, έτσι και μία εφημερίδα δεν παίρνει το

τελικό της πρόσημο από τις πίσω της σελίδες.

ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ έχουν εξαιρετικούς δημοσιογράφους στο καλλιτεχνικό, στο εξωτερικό, στο ελεύθερο, στο αθλητικό ρεπορτάζ, ανθρώπους που κράτησαν ψηλά το κύρος της εφημερίδας την ώρα που οι πρώτες της σελίδες μετατρέπονταν σε μία άθλια φυλλάδα.

Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη στα έντυπα του ΔΟΛ, από τη στιγμή που η κεφαλή του αποφάσισε να μην ελέγχει την πρώτη εξουσία ούτε καν να τη στηρίζει, αλλά να την υποκαταστήσει. Η αρχή επιχειρήθηκε επί σκανδάλου Κοσκωτά, όμως ο Ανδρέας ήταν «πολύ σκληρός για να πεθάνει». Όταν ήρθε το τέλος του, το συγκρότημα συντονισμένα άρχισε να κυβερνά. Ο ΔΟΛ επέλεξε Σημίτη, κάλυψε Ίμια και Οτζαλάν, ανέλαβε εργολαβία το «θαύμα του χρηματιστηρίου» -τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου κατά των φτωχών που συνέβη σε αυτή τη χώρα προ Μνημονίου-, επέβαλε τη δεύτερη νίκη Σημίτη με 1% διαφορά, συγκάλυψε Άκηδες, Τσουκάτους, Μαντέληδες, Siemens και γερμένα υποβρύχια. Αμέσως μετά το ντιμπέιτ Καραμανλή – ΓΑΠ βγήκε, πανηγυρίζοντας ότι «έσκισε ο Γιώργος», ο Γιώργος που δεν μπορεί να αρθρώσει μισή πρόταση… Κι ύστερα Παπαδήμος, κι ύστερα Σαμαράς, και μετά Μητσοτάκης και, κυρίως, η απίστευτη λύσσα των πρωτοσέλιδων και των βασικών αρθρογράφων κατά της Αριστεράς.

Ο ΔΟΛ ο δόλιος δεν το είχε σε τίποτα να βάψει τα μπλε πρωτοσέλιδά του κόκκινα με τη νίκη Τσίπρα, όπως τα είχε προηγουμένως αλλάξει από πράσινα σε μπλε. Ψάχνεις στον ανήθικο για ηθική;
Τότε επιχειρείται το τελευταίο deal: «Εγώ σου έβαψα την εφημερίδα μου κόκκινη, εσύ θα πάρεις τον τραπεζίτη να εκταμιεύσει νέο δάνειο». Αλλά η γάτα Ιμαλαΐων δεν είναι Σημίτης Ιμίων. Ο πρωθυπουργός είπε «όχι» και η λύσσα για την Αριστερά επέστρεψε στα πρωτοσέλιδα. Όμως το παιχνίδι είχε ήδη λήξει. Όσο κι αν έσκουζε ο Πρετεντέρης από την τελευταία σελίδα, το τέλος ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο.

Το τέλος του ΔΟΛ σημαίνει την έξοδο στην ανεργία δεκάδων άξιων δημοσιογράφων, τεχνικών, ανθρώπων του μεροκάματου που πληρώνουν τώρα τον αέρα κοπανιστό και τα θαλασσοδάνεια εκείνων που έπαψαν να αρκούνται στην τέταρτη εξουσία και θέλησαν να γίνουν πρώτη. Αυτό στην πράξη, στην καθημερινή ζωή. Γιατί σε πολιτικό επίπεδο, το λουκέτο στο ΔΟΛ σημειολογικά σημαίνει μία πρώτου μεγέθους νίκη κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς που κυρίευσαν τη χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Φυσικά, ο ΔΟΛ δεν ήταν ο αποκλειστικός πόλος διαπλοκής στην Ελλάδα. Ήταν όμως ο πρώτος, ο εμβληματικός, ο αήττητος.

Το τέλος του ΔΟΛ (υπό τον Ψυχάρη – μακάρι να τον αναλάβουν οι εργαζόμενοι) σημαίνει το τέλος μιας εποχής. Της εποχής που ο κυρίαρχος εκδότης τηλεφωνεί στον πρωθυπουργό – μαριονέτα που εξέλεξε, του λέει «κοίτα να δεις, θέλω δάνειο» και ο πρωθυπουργός τού λέει «αμέσως».