«Ο δρόμος περνά από μέσα»: Μια εκπληκτική παράσταση στο Θέατρο Μικρό Χορν

16:09 12/2/2020 - Πηγή: altsantiri

Στο Θέατρο Μικρό Χορν παρουσιάζεται με επιτυχία το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο δρόμος περνά από μέσα» σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με «Κάρολος Κούν» Χρήστου Σουγάρη που με την εναλλακτική του ματιά έδωσε μια ποιητική πνοή στο έργο με τη βοήθεια των πολύ σημαντικών και άξιων ηθοποιών :Ρούλα Πατεράκη, Πέρη Μιχαηλίδη, Πάρι Θωμόπουλο, Κωνσταντίνα Κλαψινού, Αλέξανδρο Βάρθη ,με την πρωτότυπη μουσική του Στέφανου Κορκολή, το εικαστικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου και τις φωτιστικές πινελιές του Γιάννη Δρακουλαράκου.

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης αναφέρει σχετικά για την παράσταση:

«Όταν βρέθηκα αντιμέτωπος με την πρόσκληση-πρόκληση να σκηνοθετήσω στο νεοελληνικό θέατρο σήμερα, ένα δείγμα νεοελληνικής γραφής, άρχισα να καταμετρώ αυτά που δεν ήθελα να κάνω. Με πρώτη-πρώτη τη νατούρα και την καινούργια της φίλη και εξέλιξη, την νεονατούρα που τόσο έχει γίνει μόδα-καθεστώς σχεδόν στις μέρες μας και πάλι.

Ανήκω σε μια γενιά που είχε τη δυνατότητα να δει θέατρο σύγχρονο και να δουλέψει με σοβαρούς ανθρώπους του χώρου. Ανθρώπους με εκπαίδευση και εμπειρία. Πάντα με προκαλούσε η ποίηση. Είτε στο θέατρο, είτε στη συγγραφή, είτε στον κινηματογράφο και τη ζωγραφική. Πάντα πίστευα πως ο κόσμος καταφεύγει στην τέχνη, όχι για να δεί την ”πραγματικότητα” ή κάποια αντανάκλαση της, αλλά για να γνωρίσει νέες πραγματικότητες. Άλλες πραγματικότητες. Άλλους κόσμους. Να ξεχαστεί από τη δική του μίζερη πραγματικότητα. Να συνομιλήσει πάνω σε μεγαθέματα.

Να αφουγραστεί και όχι να ακούσει. Να αισθανθεί και όχι να καταλάβει. Να ακούσει, όπως έλεγε ο δάσκαλος Στρέλλερ. Έτσι αποφάσισα να ερμηνεύσω και όχι να ανακοινώσω το έργο αυτό του Καμπανέλλη. Μισώ τις παραστάσεις που ανακοινώνουν τα έργα στους θεατές. Προτιμώ χίλιες φορές ατυχείς ή αποτυχημένες ερμηνείες, παρά καθαρές, εύπεπτες αναγνώσεις. Το είδος είναι για να ερμηνεύεται.

Όχι να ανακοινώνεται. Ερμήνευσα λοιπόν με τη βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών μου, ηθοποιών και συντελεστών, ένα νεοελληνικό έργο, χωρίς ίχνος ηθογραφίας, με ποιητικότητα και στυλιζάρισμα, στη θέση, όχι στη φύση. Και αυτό είναι κάτι που εγώ τουλάχιστον θεώρησα ένα αξιόλογο στοίχημα.

Να βρω την ποίηση και τον σουρεαλισμό μέσα στη γραφή του Καμπανέλλη και όχι την ηθογραφία των καναπέδων και της νεοελληνικής μιζέριας. Φτάνει πια με τα κατάλοιπα της μεταπολίτευσης. Τόσο τα κοινωνικά, όσο και τα θεατρικά. Προτιμώ να μετρώ τα άστρα παρά τις λακούβες στους δρόμους της νεοελληνικής “πραγματικότητας”.»

Η παράσταση «Ο δρόμος περνά από μέσα» είναι μια συμπαραγωγή της Loopa Productions και του Από Μηχανής Θεάτρου.

Μπορεί ένα σπίτι να πεθάνει; Και μάλιστα από πνευμονικό οίδημα;

Οι γλωσσομαθείς βιβλιόφιλες κατσαρίδες, τα σκουλήκια που τρώνε τα έπιπλα, και οι νεκροί που κατοικούν μέσα σ΄ αυτό το σπίτι, έχουν δικαιώματα πάνω του;

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης κλείνει το μάτι στον Μπέκετ, τον Ίψεν και τον Τσέχωφ, και αφηγείται με τρόπο αλληγορικό την ιστορία μιας οικογένειας, που χρόνια τρώει η ίδια τα σωθικά της. Την οικογένεια στοιχειώνουν γεγονότα αδιευκρίνιστα, ακαθόριστα, ερμηνευμένα από κάθε πλευρά με τρόπο που την εξυπηρετεί.

Το νεοκλασικό με το ένδοξο παρελθόν – τέτοια είναι πια σπάνια -, ως περιουσιακό στοιχείο, διεκδικείται με διάφορους τρόπους, τόσο από τους φυσικούς ιδιοκτήτες, όσο και από νεόπλουτους ”εισβολείς”. Τα σκουληκοφαγωμένα έπιπλα-αντίκες, είτε έχουν πωληθεί όσο-όσο, είτε χρησιμοποιούνται ως βιτρίνα στην προσπάθεια που γίνεται, ούτως ώστε το ”σπίτι” να παραμείνει στη θέση του, αντί να δοθεί αντιπαροχή, με σκοπό την ανέγερση shopping center, πολυκατοικίας κτλ.

Στο τέλος της διαδρομής όμως, αυτός ο ”εμφύλιος” και το ατέλειωτο ξεπούλημα αυθεντικών και μη περιουσιακών στοιχείων, καθώς και προσωπικών αξιών, θα αφήσει μόνο ηττημένους. Από όλες τις πλευρές. Μόνο θύματα.

Και η σιωπή θα επιστρέψει ικανοποιημένη στη θέση της.

Μια απολαυστική παράσταση, που μας παρουσιάζει δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και αφηγείται με τρόπο αλληγορικό την ιστορία μιας οικογένειας, που χρόνια τρώει η ίδια τα σωθικά της. Την οικογένεια στοιχειώνουν γεγονότα αδιευκρίνιστα, ακαθόριστα, ερμηνευμένα από κάθε πλευρά με τρόπο που την εξυπηρετεί.

Ένα γαϊτανάκι δράσεων και αντιδράσεων μεταξύ των ηρώων, που μπλέκονται, τσακώνονται, ερωτεύονται , μισιούνται … Η μετάβαση από το παλιό στο νέο είναι επώδυνη και τα πάντα γκρεμίζονται.

Μπορεί η δύναμη του νέου να αντικαταστήσει την ιστορία του παλιού; Μήπως η άυλη μάζα υπερισχύει στο τέλος στοιχειώνοντας τους επισκέπτες της και κατευθύνοντάς τους στο ρουν της ιστορίας της; Πόσο εύθραυστες είναι οι σχέσεις της οικογένειας και πόσο νομίζεις ότι ξέρεις τον πιο δικό σου άνθρωπο; Ως πού μπορεί να φτάσει η φιλοδοξία του ανθρώπου και ως πού η αγάπη;

Ένα εμβληματικό κείμενο του 1990, διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ, αποτυπώνει εύστοχα δύο διαφορετικούς κόσμους σκιαγραφώντας την αναπόφευκτη μάχη σ΄ ένα πεδίο σύγκρουσης αρχών και αξιών. Μία μάχη ισοπεδωτική όπου κανείς δεν βγαίνει νικητής και δεν επωφελείται τελικά.

Όμως οι βρικόλακες εκδικούνται και η καταιγίδα δεν αργεί να ξεσπάσει διαλύοντας τη ρευστή και σαθρή πραγματικότητα.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου

Κοστούμια : Χριστίνα Κωστέα

Μουσική: Στέφανος Κορκολής

Φωτισμοί : Γιάννης Δρακουλαράκος

Επεξεργασία κειμένου: Στέργιος Πάσχος και Χρήστος Σουγάρης

Επιμέλεια κίνησης : Νατάσσα Σαραντοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη

Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης

Βοηθός Σκηνογράφου: Κατερίνα Κανελλοπούλου