Ο ΓΑΠ παρέλαβε το βραβείο «Ηγετικής Προσφοράς» και δεν ήταν “τρολιά” (εικόνες)

14:30 14/10/2017 - Πηγή: altsantiri

Και όμως… ο Γιώργος Παπανδρέου τιμήθηκε με το Βραβείο Ηγετικής Προσφοράς για το συνολικό του έργο ως πολιτικός και Πρωθυπουργός της Ελλάδας την περίοδο 2009-11. Η βράβευση έγινε από την International Leadership Association (ILA), σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 19ου Ετήσιου Συνεδρίου της, στις Βρυξέλλες.

Αν

δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, μη νιώθετε άσχημα… θα μπορούσε άνετα να είναι κάποιο κακόγουστο αστείο.

Αν εξακολουθείτε να δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, δείτε φωτογραφίες απ’ την εκδήλωση:

«Στην εποχή μας βιώνουμε το εξής παράδοξο:
Δημιουργήσαμε ένα μοναδικό, διασυνδεδεμένο, πολύπλοκο παγκόσμιο «χωριό», αλλά δεν έχουμε καταφέρει πολλά στη διαχείριση αυτής της πολυπλοκότητας.
Δημιουργήσαμε εργαλεία και που μπορούν στη στιγμή να ανατρέψουν δικτατορίες ή επιχειρηματικούς κολοσσούς, αλλά δεν υπάρχει ένα κουμπί, που με το πάτημα του θα δημιουργηθεί το νέο.
Έχουμε αναπτύξει υπεράνθρωπες τεχνολογίες, που πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Δεν έχουμε απαντήσει, όμως, στην καίρια πρόκληση: πώς την χρησιμοποιούμε;
Οι θεοί της Αρχαίας Ελλάδας θα μας έλεγαν πως το δίλημμα είναι ηθικό, θα μας έλεγαν πως δεν το αντιμετωπίζει για πρώτη φορά ο άνθρωπος και θα μας εφιστούσαν την προσοχή στην πιθανή ύβρη.
Στον Ηράκλειτο αποδίδουν πως είπε «τα πάντα ρει» – όλα αλλάζουν. Το εύρος των αλλαγών σήμερα, όμως, η ρευστότητα των πραγμάτων, ο βαθμός μεταβολής, όσο και αστάθειας είναι χωρίς προηγούμενο. Μοναδική σταθερά, μοιάζει να είναι η διαρκής μεταβολή των πάντων, με ταχύτατους ρυθμούς.
Σε αυτό το πλαίσιο, τώρα περισσότερο από ποτέ, τιμώ τη σοφία του καλού μου φίλου, του Ron Heifetz, που θα μας έλεγε πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, δεν υπάρχει ένα κουμπί που θα το πατήσουμε και όλα θα φτιάξουν.
Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, ένας ηγέτης υπό αυτές τις συνθήκες;
Να πιστέψει στις δυνατότητες των κοινοτήτων μας.
Οι άνθρωποι, συλλογικά, έχουμε τη δυνατότητα να οραματιστούμε ένα καλύτερο κόσμο και να τον διαμορφώσουμε, μαζί.
Μαζί, χωρίς αποκλεισμούς, υπεύθυνα.
Χειραφετώντας. Η χειραφέτηση οφείλει να γίνει ο κυρίαρχος στόχος της πολιτικής.
Ως πυξίδα για τον κάθε ηγέτη.
Ειδικά στον καιρό μας, απέναντι στις προκλήσεις που φέρνει η πολυπλοκότητα του κόσμου μας.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την ανισότητα, να καλύψουμε το έλλειμμα Δικαιοσύνης, να βρούμε πειστικές απαντήσεις απέναντι στην ανασφάλεια που φέρνουν οι ραγδαίες τεχνολογικές αλλαγές στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα. Η κρίση, έχει καταστεί η νέα κανονικότητα.
Είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι σε όσους μιλούν για ισχυρές ηγεσίες, την ώρα που «εργαλειοποιούν» το θυμικό για να διχάσουν τις κοινωνίες τους, ακυρώνουν τις δυνατότητες των πολιτών, εφευρίσκουν εχθρούς, χτίζουν τείχη και ελπίδες για από μηχανής θεούς και ψευδείς ελπίδες, δηλητηριάζοντας με έλλειμμα εμπιστοσύνης, μίσος, φόβο, ρατσισμό συνανθρώπους μας απέναντι στη διαφορετικότητα, αντί να καλλιεργούν την αλληλοκατανόηση και την καλοσύνη.
Αυτά δεν αποτελούν δείγματα ισχυρής ηγεσίας, ούτε χτίζουν υγιείς κοινωνίες.
Δεν θα ηττηθούμε από τέτοιες φωνές.»