Οι φωνές της Ελλάδας: Γιάννης Χαρούλης (εικόνες – video)

08:22 11/2/2018 - Πηγή: altsantiri

Οι φωνές της Ελλάδας σε μια Ελλάδα χωρίς φωνήΤο altsantiri.gr συνεχίζει το μεγάλο αφιέρωμα στις διαχρονικές φωνές της Ελλάδας

Αν οι live εμφανίσεις είναι ο καθρέφτης του καλλιτέχνη, τότε αυτός είναι ο πιο «όμορφος» απ’ όλους… Μία συναυλία από το «παιδί» του Χρήστου Θηβαίου και «ανιψιό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου μας πείθει ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο. Ένας βοσκός που ξεκίνησε από τα

βουνά της Κρήτης και κατέκτησε με το λαούτο του όλη την Ελλάδα…

Ο Γιάννης Χαρούλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Έξω Λακώνια του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν σε ηλικία 5 ετών, οπότε και ο πατέρας του, γλύπτης στο επάγγελμα, του έδειξε να παίζει μαντολίνο. Λίγο αργότερα απέκτησε το πρώτο του λαούτο και ξεκίνησε τη μελέτη της παραδοσιακής μουσικής της ιδιαίτερης πατρίδας του. Από την ηλικία των 15 ετών ξεκίνησε να εργάζεται ως οργανοπαίκτης σε πανηγύρια.

Στην Αθήνα εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως προσκεκλημένος του Χρήστου Θηβαίου σε μια συναυλία – αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη στο Θέατρο του Λυκαβηττού το καλοκαίρι του 2002. Έτσι θα ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή ερμηνεύοντας τα τραγούδια «Κόσμε χρυσέ» και «Οι πόνοι της Παναγιάς», σε μια πολύ συγκινητική και φορτισμένη βραδιά.

Ο πρώτος του προσωπικός δίσκος με τίτλο «Γύρω μου και εντός» κυκλοφόρησε το 2003 με συνθέτη τον Μιχάλη Νικολούδη και παραγωγό τον Μιχάλη Κουμπιό, ο δεύτερος με τίτλο «Νύχτα στο Αιγαίο» τον Ιούνιο του 2006 και ο τρίτος «Χειμωνανθός» το Νοέμβριο του ίδιου έτους, σε παραγωγή του Μάνου Ξυδούς. Το Μάιο του 2012 κυκλοφορεί ο δίσκος του «Μαγγανείες» σε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Το CD περιλαμβάνει 12 τραγούδια (εννέα καινούρια και τρία σε επανεκτέλεση). Παράλληλα συμμετείχε στις συλλογές «Σαν έρθουν μάνα οι φίλοι μου» (Νοέμβριος 2003) και στη βραβευμένη με Αρίων «Δώδεκα και μία ματιές στα Δωδεκάνησα» (Οκτώβριος 2005). Το 2010 ηχογραφεί δύο τραγούδια σε μουσική του Μίνωα Μάτσα, τα οποία συμπεριλήφθησαν στο soundtrack της τηλεοπτικής σειράς «Το Νησί».

Το 2013 έδωσε 2 sold out συναυλίες στο Θέατρο του Λυκαβηττού, οι οποίες ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε διπλό άλμπουμ με τον τίτλο «Χίλια καλώς εσμίξαμε – Live» τον Φεβρουάριο του 2015. O ζωντανός δίσκος ανέβηκε στο νούμερο 1 των Ελληνικών μουσικών chart (IFPI).

Τον Νοέμβριο του 2016 κυκλοφόρησε τον δίσκο «O Δωδεκάλογος του Γύφτου». Το άλμπουμ περιείχε 12 μελοποιημένα αποσπάσματα από το ομότιτλο έργο του Κωστή Παλαμά, σε σύνθεση του Λουκά Θάνου. Μέσα στον ίδιο χρόνο συμμετείχε ως ένας από τους βασικούς ερμηνευτές στο «Φύλαξα τ’ όνειρο» του Μίκη Θεοδωράκη, μαζί με τους Αλκίνοο Ιωαννίδη, Σωκράτη Μάλαμα και Μαρία Φαραντούρη.

Έχει ένα παιδί, αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, δίνει σπάνια συνεντεύξεις και είναι αξιοσημείωτο το πως χωρίς να αυτοπροβάλλεται – κάνοντας μάλιστα το ακριβώς αντίθετο, έχει τόση απήχηση στον κόσμο. Τα live του είναι sold out όπου και να παίξει ενώ από τη μεγάλη ζήτηση καταλήγουν να είναι 3ήμερα.

Είδος μουσικής

Ο Γιάννης Χαρούλης δεν εκπροσωπεί ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, αλλά πειραματίζεται, και έχοντας γαλουχηθεί με την κρητική μουσική, πετυχαίνει με θαυμαστό τρόπο το πάντρεμα της παράδοσης με νέους μοντέρνους ήχους. Σε κάθε εμφάνισή του επικρατεί έντονος ενθουσιασμός. Δημιουργεί μια απόλυτα φιλική και οικεία ατμόσφαιρα με τη νεανική φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό που τους διακατέχει, αλλά και με την ανάλογη σοβαρότητα. Η ώριμη και γεμάτη ένταση και πάθος φωνή του, του δίνει την ικανότητα να μεταμορφώνεται με τρόπο μαγικό και να γίνεται ένα με κάθε τραγούδι που ερμηνεύει, αποκαλύπτοντας έτσι τα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις των στίχων.

«Αυτό που ζω είναι ένα όνειρο»

«Είναι τόσα πολλά ωραία πράγματα που βιώνω, που απλά προσπαθώ να συγκρατήσω όσο μπορώ στην μνήμη μου, αυτό που συμβαίνει. Για μένα αυτό είναι ένα όνειρο. Να θυμάμαι αυτό που ζω γιατί ήδη είναι ένα όνειρο», είχε δηλώσει σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του στον Αθήνα 98.4 το 2013.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

-Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με την μουσική; Τα πρώτα σου βήματα και τι δυσκολίες συνάντησες;
«Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησα. Από πέντε χρονών. Από ένα δώρο του πατέρα μου, ένα μαντολίνο δηλαδή. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα τότε, όταν ξεκίνησα, ήταν (γελώντας) να μην ενοχλώ τους άλλους γύρω μου. Αλλά αυτό διορθωνόταν, καθώς είμαι από χωριό, με το να πηγαίνω στα “βουνά και στα λαγκάδια” όπου τραγούδαγα και έπαιζα».

-Πότε αποφάσισες ότι η μουσική είναι το επάγγελμα που σου ταιριάζει, αν βέβαια την θεωρείς επάγγελμα;
«Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Τα πράγματα έτσι κύλησαν. Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει παρά μόνο ότι εγώ έκανα και κάνω αυτό που μου αρέσει, αυτό που νιώθω καλά και μπορώ να μιλήσω, ας πούμε».

-Από την αρχή έχεις συνεργαστεί με πολλούς μεγάλους και αξιόλογους συνθέτες. Πώς σε επηρέασε αυτό;
«Πάρα πολύ και η αλήθεια είναι ότι σε κάθε συνεργασία, ειδικά με τους μεγαλύτερους, προσπαθώ να έχω τις αισθήσεις μου “ανοιχτές” και την μνήμη μου γερή για να θυμάμαι, όχι μόνο τα τραγούδια που είναι δικά τους, και ήδη με έχουν επηρεάσει ακόμα και πριν συνεργαστούμε. Να θυμάμαι και τον τρόπο σκέψης στη ζωή τους αυτών των ανθρώπων που είναι μιας άλλης γενιάς και μιας άλλης νοοτροπίας που μάλλον εκλείπει αυτούς τους καιρούς, που εγώ προσωπικά έχω ανάγκη να την μάθω. Να μάθω πώς αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν τα πράγματα».

-Ένα όνειρο σου, που δεν έχεις πραγματοποιήσει, ακόμα; Είτε μουσικό, είτε για τον εαυτό σου
«Ένα όνειρο; Δεν ξέρω. Είναι τόσα πολλά ωραία πράγματα που βιώνω, που απλά προσπαθώ να συγκρατήσω όσο μπορώ στην μνήμη μου, αυτό που συμβαίνει. Για μένα αυτό είναι ένα όνειρο. Να θυμάμαι αυτό που ζω γιατί ήδη είναι ένα όνειρο».

-Ποια είναι η άποψη σου για τον διαμοιρασμό των τραγουδιών σου στο διαδίκτυο, από χρήστες; Δεν εννοώ να τα πουλάνε
«Αυτό που εγώ λέω, είναι ότι από την στιγμή που κάτι υφίσταται, δεν σταματάει, δεν υπάρχει κακό, δεν είναι κάποιο πρόβλημα από τη μία, από την άλλη όμως, για να δημιουργηθεί ένα CD, κάποιοι άνθρωποι έχουν δουλέψει και έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους για αυτό. Και δεν εννοώ μόνο τους μουσικούς. Από τους τεχνικούς, τους δημιουργούς, μέχρι τον οποιονδήποτε. Εγώ είμαι κυρίως τραγουδιστής. Δεν έχω γράψει πολλά τραγούδια. Εμένα ίσως, καλό θα μου κάνει που διαμοιράζονται τα τραγούδια αλλά, οι δημιουργοί παίρνουν κάποια ποσοστά. Και επιμένω στους δημιουργούς γιατί αυτοί δεν βγαίνουν να τραγουδήσουν και οι πόροι τους για να ζήσουν είναι αυτό το πράγμα. Σας καταθέτω και την μία και την άλλη πλευρά, έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα».

-Ποια είναι η γνώμη σου για όσα συμβαίνουν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια και αν πιστεύεις ότι κάτι συγκεκριμένο έχει φταίξει;
«Συγκεκριμένα; Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι αυτό είναι το “φτάσιμο” μιας ώθησης που υπήρχε κάποια χρόνια πίσω. Που και εμείς σε αυτήν την ώθηση έχουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας ξεχωριστά. Σε σχέση, ας πούμε, με τα κόμματα δεν έχω πραγματικά να πω τίποτα. Γιατί καταρχήν αυτόν τον καιρό, όλοι μιλάνε και προτιμώ να τα λέω τραγουδιστά, “Θα πεθάνουμε…” και να τα μοιράζομαι έτσι. Γιατί τουλάχιστον ένα τραγούδι κρύβει μια αλήθεια παραπάνω».

-Τι σε ενοχλεί περισσότερο στους ανθρώπους;
«Τι με ενοχλεί στον εαυτό μου να σου πω καλύτερα. Όταν ξεχνιέμαι και δεν σέβομαι κάποια βασικά πράγματα, όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό, τότε πραγματικά ενοχλούμε».
-Ένα παράδειγμα;
«Καμιά φορά που με πιάνει μια δίψα να θέλω και κάτι παραπάνω από το οτιδήποτε, ενώ ήδη ας πούμε οφείλω να δω και να σεβαστώ όλο αυτό που μου συμβαίνει και δεν εννοώ σαν δουλειά, εννοώ στην ίδια μου την ζωή. Ότι είμαι καλά ας πούμε και οι άνθρωποι γύρω μου που γνωρίζω είναι καλά. Αλλά εγώ είμαι καλά και μπορώ να παλέψω. Αυτό όταν το ξεχνάω δεν μου αρέσει».

-Θα μπορούσες να δώσεις κάποια συμβουλή στους νεότερους;
«Τι να πούμε στους νέους ανθρώπους; Τόσα πολλά μαθαίνουν και τόσα πολλά ακούνε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι μακάρι να μπορούσαμε να στεκόμαστε πέντε λεπτά την ημέρα και να συζητάμε με τον εαυτό μας λίγο. Τίποτα άλλο δεν έχω να πω».

-Κάνοντας μια μικρή έρευνα πριν από την συνέντευξη, παρατήρησα ότι αρκετοί σε αποκαλούν ο «Ξυλούρης της γενιάς μας». Πως αισθάνεσαι όταν ακούς τέτοια σχόλια;
«Ο Νίκος Ξυλούρης είναι ένας μύθος για όλους μας. Είναι κάτι που δεν μπορώ, ούτε καν να το σκεφτώ. Χαίρομαι που το ακούω, είναι κάτι το βαρύ, αλλά πραγματικά οι εποχές και η ζωή και όλο αυτό που έβγαλε αυτός ο άνθρωπος είναι λίγο δύσκολο να το κρατήσεις έτσι σαν σκέψη και ας το λέει ο κόσμος».

-Οι συναυλίες σου έχουν, αν μου επιτρέπεις, «ροκ» χαρακτήρα. Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις τις παραδοσιακές επιρροές με τον ηλεκτρικό ήχο; Είναι κάτι που επιδιώκεις;
«Αυτό έχει να κάνει σαφώς και με τους ανθρώπους, εννοώ τους μουσικούς, που μαζί φτιάχνουμε αυτό το αποτέλεσμα. Όταν, ας πούμε, κάνουμε μια κουβέντα, έναν διάλογο, γιατί έτσι το βλέπω όταν κάνουμε μια συναυλία ή όταν παίζουμε μουσική, το βλέπω ως ένα διάλογο. Σαφώς, τα ενδιαφέροντα πράγματα του καθενός με ενδιαφέρει να τα ακούσω. Και να πω από την δικιά μου πλευρά τα δικά μου ενδιαφέροντα και να τα μοιραστούμε. Έτσι προκύπτει».
-Οπότε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, ένα είδος «παραδοσιακού ροκ»;
«Δεν ξέρω. Δεν το έχω και πολύ αυτό με τους χαρακτηρισμούς».
–Ωραία τότε, χωρίς «ταμπέλες».
«Γιατί όποτε μπορώ να χαρακτηρίσω κάτι, μιλώντας πάντα για μένα, πάντα λάθος βγαίνω».