Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας: «Καμία ανοχή σε κάθε είδους διάκριση» (εικόνες)

18:19 17/5/2017 - Πηγή: altsantiri

Στις 17/5/1990 η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας

Εβδομήντα πέντε κράτη ακόμα έχουν νόμους που ποινικοποιούν την ομοφυλοφιλική σεξουαλική δραστηριότητα

Η 17η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως διεθνής ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Τρανσφοβίας και της Αμφιφοβίας. Ο λόγος που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, οφείλεται στο γεγονός ότι στις 17 Μαΐου

1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Με αφορμή τη σημερινή μέρα, ο γενικός διευθυντής της Υπηρεσία του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση (ΔΟΜ), Γουίλιαμ Λέισι Σουίνγκ, αναφέρει πως «το 2017, οι λεσβίες, οι γκέι, οι αμφισεξουαλικοί, οι τρανσέξουαλ και οι διαφυλικοί βρίσκονται ακόμα αντιμέτωποι με πολλά ανησυχητικά περιστατικά παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όπως ο αποκλεισμός, οι διακρίσεις, η παρενόχληση, η δημόσια διαπόμπευση, οι διώξεις, ο διορθωτικός βιασμός, οι επιβλαβείς θεραπευτικές αγωγές, τα βασανιστήρια και ο φόνος».

Εβδομήντα πέντε κράτη ακόμα έχουν νόμους που ποινικοποιούν την ομοφυλοφιλική σεξουαλική δραστηριότητα, με ποινή ακόμα και το θάνατο. Σε αυτές τις κοινότητες, οι διακρίσεις είναι συχνά βαθιά παγιωμένες. Αυτό μπορεί να αποτελέσει βασικό λόγο, για τον οποίο κάποιος μεταναστεύει ή εκτοπίζεται και μπορεί να αντιμετωπίσει μεγάλο κίνδυνο κατά το ταξίδι του ή αφού φτάσει στον προορισμό του, επισημαίνει ο κ. Σουίνγκ. Κάθε άνθρωπος βιώνει τη μετανάστευση διαφορετικά, τονίζει, και συμπληρώνει, ότι η έμφυλη ταυτότητα και ο σεξουαλικός προσανατολισμός μπορεί να έχουν αντίκτυπο στο ταξίδι ενός μετανάστη -δυστυχώς- συχνά αρνητικό και επικίνδυνο.

Ο κ. Σουίνγκ επιβεβαιώνει τη δέσμευση του ΔΟΜ απέναντι στους ΛΟΑΤ+ μετανάστες αλλά και στους εργαζόμενους του ΔΟΜ. «Δύο από τις βασικές αρχές του ΔΟΜ είναι η ισότητα και η μη διακριτική μεταχείριση. Αυτές οι αρχές ισχύουν τόσο για το προσωπικό μας όσο και για τους μετανάστες στους οποίους προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας», υπογραμμίζει ο κ. Σουίνγκ.

Ως διεθνής οργανισμός, καταλήγει ο κ. Σουίνγκ, «ο ΔΟΜ συνεχίζει να αναπτύσσει νέες πολιτικές και διαδικασίες υπέρ της διαφορετικότητας και κατά του αποκλεισμού και είναι σύμμαχος της ΛΟΑΤ+ κοινότητας με μηδενική ανοχή σε κάθε είδους διάκριση».

Οι Γιατροί του Κόσμου

Από την πλευρά τους οι Γιατροί του Κόσμου συνεχίζουν την εκπαίδευση του προσωπικoύ τoυς, σχετικά με τους ενδεδειγμένους τρόπους αντιμετώπισης περιστατικών έμφυλης και σεξουαλικής βίας στα πεδία όπου εργάζονται, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση.

Η συγκεκριμένη βασική και υποχρεωτική εκπαίδευση έχει ιδιαίτερη σημασία υπό το πρίσμα των πρόσφατων αναφορών σχετικά με περιστατικά βίας και εκμετάλλευσης στους προσφυγικούς καταυλισμούς, με τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας να αναφέρουν ότι τα ποσοστά βίας που σχετίζονται με έμφυλα χαρακτηριστικά είναι «ανησυχητικά υψηλά».

Οι γυναίκες και τα ανήλικα κορίτσια πέφτουν συχνότερα θύματα σεξουαλικής και έμφυλης βίας, ωστόσο δεν είναι λίγα και τα περιστατικά που έχουν σημειωθεί κατά ανδρών ή ανήλικων αγοριών, επισημαίνουν οι Γιατροί του Κόσμου.

Στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ελλάδας, κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2016, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες αναφέρει, ότι από το σύνολο των αναφερθέντων περιστατικών σεξουαλικής και έμφυλης βίας, 57% συνέβη στην Ελλάδα, ενώ 43% κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ή στη χώρα καταγωγής των προσφύγων.

Από αυτό, το 84% των περιστατικών είχε αποδέκτες γυναίκες και μικρά κορίτσια. Το 3% των περιστατικών αφορούσε παιδιά ηλικίας 0-11 ετών και 13% παιδιά ηλικίας 12-17 ετών.

Ο υπεύθυνος των Κοινωνικών Λειτουργών στο πρόγραμμα ECHO των Γιατρών του Κόσμου, Αλέκος Αναστασίου, σημειώνει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση ότι: «Σε κοινότητες σε όλο τον κόσμο, σε περιόδους υψηλού άγχους και πίεσης, παρατηρούνται αυξημένα ποσοστά περιστατικών έμφυλης βίας. Αυτό, σε καμία περίπτωση, δεν είναι φαινόμενο που εκδηλώνεται μόνο ανάμεσα στους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Ελλάδα.

Αντίθετα, είναι ένα απαράδεκτο αποτέλεσμα των έντονων και δυσμενών εμπειριών που έχουν βιώσει αυτοί οι άνδρες, οι γυναίκες και τα παιδιά, σε μερικές περιπτώσεις για αρκετά χρόνια. Παράλληλα αποτελεί και απότοκο της απώλειας της ελπίδας και του θυμού που αισθάνονται αφού έχουν περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα σε υποβαθμισμένες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς επαρκείς πληροφορίες σχετικά με την μελλοντική τους κατάσταση. Δική μας ευθύνη είναι να βοηθήσουμε στην πρόληψη του φαινομένου, να διασφαλίσουμε ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα συμβάντα και να παρέχουμε φροντίδα και προστασία σε όσους βρίσκονται σε κίνδυνο, καθώς και σε αυτούς που έχουν βιώσει τέτοιου είδους βία».

Η εκπαίδευση έθεσε επίσης ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με τις κοινωνικές και πολιτισμικές διαφορές, όπως π.χ. του τι αποτελεί και πώς εκλαμβάνεται η κακοποίηση και του κατά πόσο πολιτισμικοί συσχετισμοί (αναφορικά με τις σεξουαλικές σχέσεις), οι οποίοι είναι ενδεδειγμένοι ή αποδεκτοί, μπορούν δυνητικά να επηρεάσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.