Πόσα ξέρουμε αλήθεια για τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό μύθο του προηγούμενου αιώνα;

12:48 15/3/2019 - Πηγή: altsantiri

Από τη Σμύρνη στην κορυφή του κόσμου, ένα success story που έγινε μύθος και που συνεχίζει να γαργαλάει τη φαντασία των περισσοτέρων. Αλλά μην γελιόμαστε, δεν γεννιούνται κάθε μέρα Ωνάσηδες, ούτε μπορούν όλοι να γίνουν κάτι αντίστοιχο, όσο και αν το σύστημα δίνει αυτήν την ψευδαίσθηση δυνατότητας ανόδου για όλους προς την κορυφή. Αυτό το κάνει απλά και μόνο για να μην αισθάνονται οι πολλοί αποκλεισμένοι από τα πολλά, σαν μία χύτρα ταχύτητας με βαλβίδα αποσυμπίεσης προς αποφυγή της έκρηξης…

Αν και στη συνείδηση των περισσοτέρων

ήταν ένας άνθρωπος που από τον πάτο, έφτασε στην κορυφή, τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Γιατί όπως λέει και μία σοφή παλιά παροιμία «και αν τα δαχτυλίδια φύγουν, τα δάχτυλα μένουν», όπερ σημαίνει ότι και αν χαθούν τα πλούτη, δεν χάνεται η ιστορία του ανθρώπου.

Ο Αριστοτέλης στην Σμύρνη μεγάλωσε πλουσιοπάροχα, καθότι ήταν γόνος ενός εύπορου καπνέμπορα του Σωκράτη Ωνάση. Σπόυδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής, άσχετα αν ο ίδιος ήταν κάτιτις ανήσυχος, με ροπή προς την άσωτη ζωή.

Ο τετράγλωσσος Ωνάσης βρέθηκε με τη Μικρασιατική καταστροφή στην Ελλάδα αλλά όχι για πολύ. Έφυγε ήδη από το επόμενο έτος για Αργεντινή, σε ηλικία 17 χρόνων, καθότι είχε καταλάβει από νωρίς ότι μόνο έξω θα μπορούσε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.

Σε ηλικία 26 χρόνων αγόρασε το πρώτο καράβι του για να συνεχίσει στη θάλασσα και με βασικό του σύμμαχο τη διαίσθησή του που τον έκανε μύθο, όταν ακόμα ζούσε και βασίλευε…

Βέβαια, τα σκοτεινά σημεία της ζωής του είναι πολλά, αλλά αλήθεια τα πολλά –πραγματικά πολλά- λεφτά μήπως τα βγάζει κανείς με τον σταυρό στον χέρι; Η ιστορία έχει δείξει το αντίθετο, οπότε δεν μας κάνει εντύπωση όταν μαθαίνουμε για διάφορες κομπίνες, όπως αρχικά για τις υποκλοπές τον καιρό που δούλευε ως νυκτερινός τηλεφωνητής στη Βρετανική Τηλεφωνική Εταιρεία ή όταν μαθαίνουμε για την πρώτη του επιχείρηση εισαγωγής καπνού που ενίοτε ήταν και λαθραίος.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί πως ο Ωνάσης εφηύρε ουσιαστικά το guerrilla marketing πριν καν αυτό υπάρξει ως έννοια το 1984. Ο τρόπος με τον οποίον πλάσαρε τα τσιγάρα του στην αγορά της Αργεντινής είχε αφήσει εποχή: πέταγε σε πολυσύχναστους δρόμους του Μπουένος Άϊρες άδεια πακέτα (!). Όσο δε για το ωραίο φύλο, το γνώριζε ως γνωστόν καλά: είχε την έμπνευση να δημιουργήσει ελαφρά τσιγάρα από τουρκικό χαρμάνι για γυναίκες με ροζ φίλτρο και χρυσό χαρτί (τα «Primeros» και «Οσμάν»).

Σχετικά δε για τις εφοπλιστικές του δραστηριότητες που ακολούθησαν τις καπνικές, όσο πιο μεγάλος γίνεσαι ως γνωστόν, μεγαλώνουν και τα κόλπα. Και ως παίκτης του παγκόσμιου επιχειρηματικού παιχνιδιού ο συγκεκριμένος, κατέβαινε επί πολλά συναπτά έτη τελικό… Το 1953 του άνηκε σχεδόν όλο το Μονακό, χρονιά που βάπτιζε στο Αμβούργο «Τίνα Ωνάση» το μεγαλύτερο τάνκερ του κόσμου.

Πέραν των επιχειρηματικών του κατορθωμάτων (μην ξεχνάμε και την ίδρυση της Ολυμπιακής Αεροπορίας το 1956), ο Αριστοτέλης ήταν άριστος «διπλωμάτης». Φιλίες με αξιωματικούς του Κεμάλ, φιλίες με τον αμερικανό πρόξενο, φίλιες ακόμα και με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Ο Ωνάσης μπορούσε να μιλήσει και να διεκδικήσει ότι έβαζε στο κεφάλι του. Από την μικρότερη κατά 30 χρόνια και πανέμορφη κόρη του ανταγωνιστή του εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού Τίνα (με την οποία θα αποκτήσουν δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και την Χριστίνα), μέχρι την μεγαλύτερη σοπράνο όλων των εποχών Μαρία Κάλλας και ασφαλώς την πιο διάσημη αμερικανίδα χήρα του λαοφιλή Προέδρου της Αμερικής Τζάκι Κένεντι. Έλεγε άλλωστε χαρακτηριστικά «Εάν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν καμία αξία».

Όπως ήταν φυσικό έγινε ο αγαπημένος των μίντια διεθνώς, ένα μυστήριο για κρατικές υπηρεσίες –μυστικές και μη-, ο ήρωας ενός σύγχρονου παραμυθιού. Είχε στην κατοχή του πάνω από 70 εταιρείες παγκοσμίως και έκανε ντόλτσε βίτα στη θαλαμηγό του «Χριστίνα» με όλο το διεθνές τζετ σετ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αγόρασε και ένα άνυδρο νησάκι στο Ιόνιο, τον διάσημο πλέον Σκορπιό που τον μετέτρεψε σε έναν πράσινο μικρό παράδεισο.

Αυτό το παραμύθι ως γνωστόν δεν είχε αίσιο τέλος, με την αρχή αυτού του τέλους να είναι ο θάνατος του 25χρονου γιου του Αλέξανδρου σε αεροπορικό δυστύχημα το 1973. Ο ίδιος, που δεν θα ξεπεράσει ποτέ τον χαμό του παιδιού του, θα πεθάνει δύο χρόνια αργότερα, σαν σήμερα στις 15 Μαρτίου 1975, στο Αμερικανικό Νοσοκομείο του Νεϊγύ (κοντά στο Παρίσι), από οξεία μυασθένεια.