Ο Σαββόπουλος και ο Κωλοέλληνας

14:15 14/7/2017 - Πηγή: Pagenews

Θεωρώ τον Διονύση Σαββόπουλο ευφυή μουσικό. Ευφυή καλλιτέχνη σε όλα: Ως στιχουργός, ως ενιορχηστρωτής, ως τροβαδούρος, ως παραμυθάς. Με ό,τι διαφορές και όχι κωλοτούμπες ή αστοχίες έκανε όταν μιλούσε είτε δημόσια είτε μέσω των τραγουδιών του.

Κατά κάποιο τρόπο, ο Σαββόπουλος είναι η ιστορία της ίδιας της Ελλάδας που ύμνησε, έβρισε, αφύπνισε και κοίμισε. Τον ξέρουν όλοι με το μικρό του όνομα και δη υποκοριστικό. Υπήρξε στα νιάτα του επαναστάτης, στα μεσαία του συντηρητικός τώρα ήπιος. Στρυφνός,

αλλά και παδί. Πάντα ξεχώριζε, πάντα προκαλούσε. Οπως ο Ελληνας.

Ο Νιόνιος ο επαναστάτης που έγραψε το Βρώμικο Ψωμί, το Φορτηγό, τη Ρεζέρβα. Που εμπνεύστηκε την Δημοσθένους Λέξις, τον Πονηρό Πολιτευτή, το Δέντρο, τη Ζωζώ, τη Συννεφούλα, τον Καραγκιόζη, το μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο, τον Παλιάτσο και τον Ληστή, τον Αγγελο Εξάγγελο, την συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, την Παράγκα, τη Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη. Αλλά και ο Νιόνιος του 1989 " που σάλπισε για το "Κούρεμα" τους "Κωλοέλληνες", τα τραπεζάκια έξω, το "Καλοκαίρι".

Ο Διονύσης που έβαλε την Σωτηρία Μπέλλου να τραγουδήσει το "Ζεϊμπέκικο" και εκείνη παραπονιόταν "αχ βρε Διονύση μου, με βάζεις και τραγουδάω ποπ"!

Αλλά και ο Σαββόπουλος με την στρατιωτική θητεία και την ορθοδοξία χάρη στην οποία "των ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία". Ο Διονύσης, ο απόμακρος, ο εγωκεντρικός, ο νάρκισσος. Αλλά και ο Σαββόπουλος που έβγαλε απλόχερα στη σκηνή τόσα και τόσα ταλέντα μουσικά, χωρίς να τσιγκουνευτεί

Ο κόσμος τον επιβράβευσε για όλα αυτά την Τετάρτη. Εξήντα χιλιάδες μαζεύτηκαν στο Καλλιμάρμαρο για να τον αποθεώσουν. Εβδομήντα δύο ετών και μετά από χρόνια απουσίας ανέβηκε στη σκηνή πετούσε σαν έφηβος. Σαν την Ελλάδα που κλείστηκε στη θλίψη της και ψάχνει ευκαιρία να ξεσαλώσει, τα τραγουδήσει, να χορέψει, να κλάψει.

Ομως δύο μελανά σημεία εντόπισα: Το ένα είναι άσχετο με τον Σαββόπουλο.

Πρόκειται για το περιστατικό με τον "νταή" στις κερκίδες. Προφανώς, ο δημιουργός δεν ευθύνεται για τους "οπαδούς" του. Ηθελα να ήξερα όμως με ποια τραγούδια του Σαββόπουλου εμπνέεται όλα αυτά τα χρόνια. Προφανώς με το "Κωλοέλληνες".

Το άλλο που εντόπισα είναι το εξής: Ενας καλλιτέχνης της διαδρομής, της αξίας και του μεγέθους του Σαββόπουλου, μέσα σε όλες αυτές τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που σαρώνουν το δόλιο ετούτο τόπο, δεν μπορεί να αρκείται σε ένα γλυκανάλατο σχόλιο του τύπου "Τώρα κάθομαι και σκέφτομαι, ρε παιδιά, ότι από μια μεριά καλό είναι να προσγειώνεται κάποτε κανείς - έστω και απότομα, από την άλλη το τραγούδι θέλει πέταγμα, θέλει γλέντι και γιορτή".

Ο Νιόνιος που μας γαμούσε τα Λύκεια, που μαστίγωνε τον πονηρό πολιτευτή, δεν γίνεται εν μέσω μνημονίων και δυστυχίας να είναι απλώς ακροατής ή έστω χλιαρός σχολιαστής.

Η θέση του είναι εκεί: Επί σκηνής.

Υ.Γ.: Πάντως το καθήκον του το έκανε ο Νιόνιος την Τετάρτη: Εμένα με έκανε να συγκινηθώ, την γυναίκα μου να χορέψει και την κόρη μας να μας δηλώσει: "Δεν θέλω πια να δω τον Ντάνο του Survivor, θέλω να γνωρίσω τον Σαββόπουλο! Είναι ίδιος ο Παραμυθάς".