Quo Vandis Νέα Αριστερά

07:19 17/12/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Όσοι ζητούν από τη Νέα Αριστερά την καθαρότητα του «αριστερού λόγου» της, της ζητούν να μη ενδιαφέρεται για τη συνέχειά της. Της ζητούν να κλειστεί στο καβούκι της, να αδιαφορήσει δηλαδή για την ίδια την ύπαρξή της.

Η πολιτική ως επαγγελματική ενασχόληση, δηλαδή η πολιτική χωρίς ιδέες ποτέ δεν εγκατέλειψε το πολιτικό μας σύστημα. Κι όσο τα ελληνικά κόμματα στερεύουν από ιδέες, τόσο περισσότερο γεμίζουν τα ρεζερβουάρ τους με πολιτικούς χωρίς ιδέες.

Η Νέα

Αριστερά όμως, ευτυχώς, είναι φωτεινή εξαίρεση. Αυτή δεν πάσχει από το σύνδρομο της πολιτικής χωρίς αρχές και ιδέες. Αυτή είναι κόμμα ιδεών. Μόνο που φαίνεται πως εκεί επικρατεί η άποψη πως οι ιδέες της δεν πρέπει να συγχρωτίζονται και να εμπλουτίζονται με τις ιδέες και της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς, αλλά ούτε καν με τον κόσμο των πρώην συντρόφων της. Για πολλούς στη Νέα Αριστερά η σοσιαλδημοκρατία είναι παράδειγμα προς αποφυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που τους ώθησαν στην έξοδο. Ως εκ τούτου εκεί φαίνεται να τείνουν στην κυριαρχία των φωνών που ζητούν από το κόμμα, στο όνομα της καθαρότητας του, να μη προχωρήσει σε καμία συζήτηση σχετικά με τη συνεργασία του με τα άλλα δυο κόμματα. Αυτές οι φωνές θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ που αποκλείει οποιαδήποτε σχετική συζήτηση λόγω των δύσκολων εποχών του πρώτου μνημονίου και όσων όντως απαράδεκτων ακούστηκαν από στελέχη του τότε ΣΥΡΙΖΑ κατά των στελεχών του «μνημονιακού» ΠΑΣΟΚ.

Η ζωή όμως προχωρά και δεν περιμένει τις προσωπικές προσβολές να επιβάλλονται στις πολιτικές προτάσεις. Αυτά τα περί συγγνώμης κινούνται στο χώρο της θεολογίας, όχι της πολιτικής. Μιλάμε για πολιτική και όχι για εξομολογήσεις και άφεση αμαρτιών. Όταν η συναισθηματική φόρτιση, αν και αναγκαία πότε πότε, επιβάλλεται της πολιτικής λογικής, τότε έχουμε υποχώρηση στον δογματισμό.

Η συζήτηση για το αν η Νέα Αριστερά οφείλει να απορρίψει τη συνεργασία της αρχικά με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στη συνέχεια και την ιδέα του ελληνικού «Λαϊκού Μετώπου», δεν εμπνέεται από τις ιδέες της αλλά από μικροσκοπιμότητες που σκοντάφτουν σε μικροεγωϊσμούς. Σε «μικροπολιτικούς υπολογισμούς», όπως ανέφερε και ο κύριος Χρήστος Ράμμος στη δήλωση παραίτησής του από την πιθανή υποψηφιότητα του για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η Νέα Αριστερά και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οφείλουν να κατανοήσουν την ανάγκη συνεργασίας τους. Ανάγκη γι’ αυτούς, για την Αριστερά αλλά και για την εναλλακτική πρόταση στο σημερινό στάτους.

Πολλοί απ’ όσους τους συμβουλεύουν να μη συνεργαστούν δεν ενδιαφέρονται για την Αριστερά, αλλά για τον εαυτό τους. Οι υπόλοιποι αντίθετοι στη συνεργασία, μπορεί να είναι ανιδιοτελείς, αλλά οφείλουν να ξέρουν πως οι δογματισμοί ήταν πάντοτε εχθροί της δημοκρατικής Αριστεράς. Η Νέα Αριστερά ειδικότερα πρέπει να συνεχίσει στο δρόμο που άνοιξε η πρότασή της για την προεδρία και όχι στους δρόμους του δογματισμού του «εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς» που την οδήγησαν σ’ ένα Συνέδριο, στο οποίο αποκλείστηκαν όλοι όσοι, εκτός της, ήταν ύποπτοι για σοσιαλδημοκρατικές «παρεκκλίσεις».

Στην πολιτική πάντοτε οφείλεις να διακρίνεις το μείζον από το έλασσον, το πρωτεύον από το δευτερεύον. Αν δεν το κάνεις, δεν αξίζεις να ασχολείσαι με αυτή. Όσοι ζητούν από τη Νέα Αριστερά την καθαρότητα του «αριστερού λόγου» της, της ζητούν να μη ενδιαφέρεται για τη συνέχειά της. Της ζητούν να κλειστεί στο καβούκι της, να αδιαφορήσει δηλαδή για την ίδια την ύπαρξή της. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι τα καλά παραδείγματα κομμάτων διαλόγου. Τ’ αντίθετο θα έλεγα. Ούτε ακόμη περισσότερο είναι κόμματα ιδεών. Εδώ κι αν δυσκολεύουν τα πράγματα. Ούτως ή άλλως όμως η Νέα Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης αν λειτουργήσει ως καταλύτης για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης κυβερνησιμότητας της χώρας. Και δεν θα γίνει τέτοιος, αν πάψει να υπάρχει μετά τις επόμενες εκλογές, όπου την οδηγούν οι εντός της φωνές κατά των συνεργασιών.

(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ Κοινωνιολογίας και συγγραφέας- Τελευταίο του βιβλίο «Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050; Μεταδημοκρατία, μεταπολιτική, μετακόμματα», εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

#ΓΙΩΡΓΟΣ_ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ