Κατάθεση ψυχής από πρόσφυγες: «Μου λείπει η μητρική αγκαλιά» - «Δεν πρόλαβα να γνωρίζω τον αδερφό μου»

15:40 16/10/2018 - Πηγή: Dikaiologitika

Πριν από τρία χρόνια, ο Σαΐντ Χουσεΐν Μπακρ, Γεζίντι του βορείου Ιράκ που εδώ και χρόνια ζει κι εργάζεται στις ΗΠΑ, έζησε τον χειρότερο εφιάλη του, όταν ο γιος του Σέιφ τού έστειλε ένα μήνυμα με τη λέξη «αντίο» μέσα από την πλημμυρισμένη βάρκα, με την οποία επιχειρούσε να περάσει από τα τουρκικά παράλια στην Ελλάδα, μαζί με άλλους πρόσφυγες.

«Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Χρειάστηκε να περάσουν 12 ώρες με σπασμένα νεύρα, σε συνθήκες

ανείπωτης αγωνίας και θλίψης ώσπου να μάθω ότι η Τουρκική Ακτοφυλακή είχε κατορθώσει να σώσει κάποιους από τους επιβαίνοντες. Η αγωνία μου συνεχίστηκε ώσπου να ακούσω τη φωνή του Σέιφ στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να με διαβεβαιώνει πως είναι καλά... Από τότε πέρασε πολύς καιρός αλλά η πληγή μένει ανοιχτή, κυρίως γιατί ο Σέιφ εξακολουθεί να ζει μακριά από μένα, τη μητέρα και τα αδέλφια του», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σαΐντ Μπακρ από το Τούσον της Αριζόνας, όπου ζει τα τελευταία πεντέμισι χρόνια, όσα έχει να δει και τον γιο του...

Ο Σέιφ έφυγε κυνηγημένος από τον ISIS σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στη βόρεια Ευρώπη, «κόλλησε» για κάποιους μήνες στον λασπότοπο της Ειδομένης και λίγο προτού την εκκένωση του άτυπου εκείνου καταυλισμού στα σύνορα Ελλάδας-πΓΔΜ κατόρθωσε, διά της οδού των διακινητών, να φτάσει στη Γερμανία, όπου έμαθε τη γλώσσα και πλέον είναι έτοιμος να διαβεί την πόρτα του Πανεπιστημίου.

Όσο κι αν θέλει, ωστόσο, να πείσει τον εαυτό του ή τους γονείς του, που αγωνιούν καθημερινά γι' αυτόν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ότι πέτυχε τον στόχο του, το γεγονός ότι δεν μπορεί να δει την οικογένειά του είναι σαν μια «μεγάλη πληγή που αιμορραγεί καθημερινά», όπως λέει χαρακτηριστικά.

«Δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον μικρότερο αδελφό μου»

Ως «τραύμα» βιώνει τη μοναξιά της προσφυγιάς, μακριά από την οικογένειά του, και ο Αμάρ από τη Συρία, ο οποίος από την Ειδομένη βρέθηκε στη Βρετανία, που ήταν γι' αυτόν όνειρο ζωής. Ένα όνειρο όμως ημιτελές, όπως λέει, καθώς τού λείπουν οι γονείς του και τ' αδέλφια του, το μικρότερο από τα οποία δεν έχει καν γνωρίσει. «Το γεγονός ότι δεν μπορώ να δω την οικογένειά μου και δεν έχω γνωρίσει καν τον μικρότερο αδελφό μου, που γεννήθηκε ενόσω εγώ είχα "κολλήσει" στα σύνορα, στην Ειδομένη, είναι κάτι που μού βαραίνει την ψυχή, δεδομένων και των δυσκολιών με τις οποίες βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπη η οικογένειά μου στη Συρία», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αμάρ από το Λονδίνο, όπου σήμερα ζει.

«Μίλησα για το πόσο δύσκολο είναι να ζω στο Λονδίνο χωρίς την οικογένειά μου μόνο και μόνο επειδή κάποιοι διοικούντες θεωρούν πως είμαι αρκετά δυνατός ώστε να επιβιώσω μόνος και δεν θέτουν σε προτεραιότητα περιπτώσεις (οικογενειακής επανένωσης) όπως η δική μου», εξηγεί ο Αμάρ, ο οποίος σπουδάζει στο «London College of Fashion», έχοντας μάλιστα αριστεύσει στο πρώτο έτος, όπως λέει, ενώ παράλληλα εργάζεται.

Μπορεί ο Σέιφ και ο Αμάρ να είναι ενήλικοι και να πέρασαν το στάδιο εκείνο της ζωής που η μητρική αγκαλιά είναι βάλσαμο ψυχής, ιδίως σε δύσκολες καταστάσεις, όπως αυτή τού να βρίσκεσαι στον δρόμο με τον τελικό προορισμό να παραμένει αβέβαιος, αλλά για τον 14χρονο Όμαρ από το Ντέιρ Εζόρ της Συρίας, ένα χάδι από τη μάνα του είναι αυτό που, όπως λέει, τού λείπει πιο πολύ.

«Μού λείπει η μητρική αγκαλιά»

Ο Όμαρ βρέθηκε στον δρόμο της προσφυγιάς πλάι στον θείο του με στόχο να πάει στη βόρεια Ευρώπη και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή σε ένα περιβάλλον ασφαλές, με ίσα δικαιώματα για όλους· «ό,τι δηλαδή δεν μπορώ να βρω στη Συρία αυτή τη στιγμή», λέει ο νεαρός με τα μεγάλα καφετιά μάτια.

«Έχω να δω τους γονείς μου πάνω από έναν χρόνο, από τότε που έφυγα από τη Συρία. Δεν ξέρω αν ζουν ή αν πέθαναν, αν υπάρχει το σπίτι μας, αν...», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ από το κέντρο του Βαγιοχωρίου, όπου τον συναντήσαμε πριν από μερικές εβδομάδες να ρωτά εναγωνίως πότε θα μπορέσει να πάει στη Γερμανία για να μπορέσει να συνεχίσει το σχολείο, να βρει δουλειά και να ...φέρει τους γονείς του -αν ζουν- εκεί για να επανενωθεί η οικογένεια.

Με το ζήτημα της οικογενειακής επανένωσης και του τραύματος που προκαλεί η έλλειψή της βρίσκονται πολύ συχνά αντιμέτωποι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, που έρχονται σε επαφή με τους πρόσφυγες, όπως η Μελανή Βασιλοπούλου, ψυχολόγος στο Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Αθήνα.