Μάνος Ψιστάκης για Κιμούλη: «Δάσκαλε, κατάφερες τότε και με χαράκωσες βαθιά, Ζέτα Δούκα σε ευχαριστώ που υπάρχεις»

22:11 28/1/2021 - Πηγή: Dikaiologitika

Δεν έχουν σταματημό οι καταγγελίες και οι καταθέσεις δυσάρεστων εμπειριών για τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Κιμούλη. Αυτή τη φορά δημοσιοποίησε μέσα από τα social media, τη δική του αρνητική εμπειρία, ο ηθοποιός και σεναριογράφος Μάνος Ψιστάκης.

Με ένα μακροσκελές κείμενο ο ηθοποιός που έχουμε δει σε πολλά σήριαλ, μιλάει για τα όσα βίωσε το 2000 στην ΕΡΤ με τον Γιώργο Κιμούλη και τελείωσε το κείμενό του με την εξής φράση:

«Γιώργο, πολυαγαπημένε ΔΑΣΚΑΛΕ, κατάφερες τότε και με χαράκωσες βαθιά. Ζέτα Δούκα, σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις».

Αναλυτικά η ανάρτησή του:

Έφτασε η στιγμή να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου εμπειρία με αυτόν τον άνθρωπο. Έτος : 2000. Το κανάλι: ΕΡΤ1. Η πρώτη μου σεναριακή δουλειά. Κάποιοι είχαν καταλάβει πως έχω κι εγώ μια σχετική κλίση προς την κωμωδία και ενώ ήμουν νέος και άπειρος, στάθηκαν στο πλευρό μου και με πίστεψαν για να γίνει μια σχεδόν αξιοπρεπής δουλειά. Σκηνοθέτης, ο Στέλιος Ράλλης.

Ομολογώ πως με εξέπληξε το γεγονός πως από την πρώτη στιγμή, μου φερόταν σα να είμαι παιδί του! Παραγωγός, ο Φάνης Συναδινός. Φίλος, από το πρώτο δευτερόλεπτο της συνεργασίας και πάντα εκεί όποτε τον χρειάστηκα! Πρωταγωνιστής; Ο Γιώργος Κιμούλης. Από την πρώτη κιόλας μας συνάντηση, μου ξεκαθάρισε πως αυτός ήταν ο απόλυτος άρχοντας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέει πως για μένα αυτή η δουλειά θα αποτελούσε τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία που θα είχα στην καριέρα μου και πως αυτός, συνεργαζόμενος μαζί μου, μου έκανε ουσιαστικά ένα τεράστιο δώρο.

«Σου πετάω ένα τάλιρο στο τραπέζι. Αν είσαι έξυπνος, θα το πάρεις». Η αξέχαστη ατάκα του.. Τα γυρίσματα, ξεκίνησαν και αφότου μου ξεκαθάρισε πως είμαι «παιδί ενός κατώτερου Θεού», σταμάτησε να μου μιλάει. Σε ένα κείμενο «μαθηματικά» γραμμένο, ώστε να εφαρμόζονται οι κανόνες και οι ρυθμοί της κωμωδίας, άλλαζε τις ατάκες, προσέθετε τις δικές του και έδινε επίτηδες μια από τις χειρότερες ερμηνείες του, σνομπάροντας παντελώς τη δουλειά μας.

Προσέξτε τώρα αυτό: Υπήρχαν στιγμές που εξανθρωπιζόταν. Τότε, έβλεπα έναν άλλο Κιμούλη. Συνεργάσιμο, με ιδέες στο πλατό, χαμόγελο και με άψογο αισθητικό αποτέλεσμα. Ήταν βέβαια, πολύ αργά. Ήδη είχα σημαδευτεί ψυχικά, ήδη είχα αρχίσει να πηγαίνω στο γύρισμα με το σπρέι για το άσθμα που τότε μου ξεκίνησε!!!! Το μήνυμά μου προς τον ίδιο: Μπορούσες και τότε, μπορείς και τώρα να είσαι αυτός που πρέπει. Αυτός που αξίζει σε έναν πραγματικά μεγάλο ηθοποιό.

Το μήνυμά μου σε όλους: Επειδή διαβάζω ότι «πρέπει να ξεκουμπιστεί από το θέατρο για να ησυχάσουμε», θα πω πως αυτό θα αποτελούσε μια τεράστια απώλεια για το Θέατρο!!! Ο Κιμούλης, παραμένει ο κορυφαίος ηθοποιός μας. Δυστυχώς, παραμένει και ένας άνθρωπος, με ανεξέλεγκτα κακή και ισοπεδωτική συμπεριφορά προς τους άλλους. Το κέρδος, αν μπορούσε να συμφιλιωθεί με όλους μας, θα ήταν τεράστιο για το θέατρο. Αν όμως συνεχίσει να πιστεύει πως ο Λώρενς Ολίβιε μπορεί μόνο να του πλένει τις κάλτσες και πως όλοι εμείς οι υπόλοιποι αποτελούμε απλά ενοχλητικές πετρούλες πάνω στον Πλανήτη Κιμούλη, τότε, και μόνο τότε, ίσως η απομάκρυνσή του από όλους μας, έφερνε ξανά ένα υγιές περιβάλλον στο χώρο μας.

Πολλοί έσπευσαν με τεράστια χαρά να συνεργαστούν μαζί του, ενώ ήξεραν!!! Και το πλήρωσαν. Από την άλλη βέβαια, σε όλους αυτούς τους άνετους και απροβλημάτιστους που μας ρωτούν «γιατί τώρα;», είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω πως ΔΕ γνωρίζουν την κατάσταση και καλό θα είναι, αν θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν και όχι μόνο αραχτοί πίσω από ένα πληκτρολόγιο να παριστάνουν τον Ηρακλή Πουαρώ, μπορούν απλά να σωπάσουν και να επιτρέψουν στους ΑΜΕΣΑ ενδιαφερόμενους και πληγωμένους ανθρώπους, να μιλήσουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΤΩΡΑ!!!!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μετά την πρώτη μου δουλειά, πίστεψαν σε μένα και τόσα κωμικά έργα μου, διασκέδασαν το τηλεοπτικό κοινό. Αν και μετά την πρώτη μου δουλειά, δίπλα στον Γιώργο Κιμούλη, θα αναρωτιέμαι για πάντα αν είμαι πράγματι κάτι τόσο μέτριο. Ίσως ο Γιώργος να έχει δίκιο και να είμαι.. Φύτεψε την αμφιβολία τόσο βαθιά μέσα μου, που δεν προβλέπω να απελευθερώνομαι κάποτε από αυτήν. Γιώργο, πολυαγαπημένε ΔΑΣΚΑΛΕ, κατάφερες τότε και με χαράκωσες βαθιά. Ζέτα Δούκα, σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις.