Μετά τον Κασσελάκη τι;

06:48 18/11/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Και ο Τσίπρας; Αυτός παραμένει ο υπ’ αριθμόν κίνδυνος για τους μεν, αλλά και ελπίδα για τους δε. Τον φοβούνται, τον καταριούνται, τον αποδομούν, τον περιμένουν. Στη γωνία, ή μετά βαΐων. Το πώς και το πότε θα κάνει αυτό που πρέπει, αξιοποιώντας το πολιτικό του κεφάλαιο, είναι στα δικά του χέρια.

Είναι δύσκολο να εκλογικεύσει κανείς πειστικά την «τρελή» κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Κασσελάκη, αλλά και μετά από αυτόν. Μια κατάσταση που την αστάθειά της

φροντίζουν συνεχώς και συστηματικά να τροφοδοτούν όλες οι δυνάμεις του συστήματος, με εμφανείς προθέσεις και στόχους. Σε κάθε περίπτωση η ανάγκη να καθαρίσει κάπως η ατμόσφαιρα, να επανέλθει η λογική και η πολιτική, να υπάρξει ένας οδικός χάρτης ανάκαμψης, είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον ΣΥΡΙΖΑ και όσα στελέχη και μέλη του επιμένουν. Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει το σύνολο του κόμματος, ενόψει και της διαδικασίας για ανάδειξη νέου προέδρου.

Πρώτον, η αποβολή του Κασσελάκη και των φανατικών του μπορεί να απέδειξε ότι το ανοσοποιητικό του κόμματος δεν εξουδετερώθηκε τελείως, αλλά δεν είναι παρά η αρχή της αρχής. Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και εξακολουθεί να είναι εικόνα παράλυσης. Νέα διάσπαση, συνεχείς αποχωρήσεις, βαριές κατηγορίες για πραξικοπήματα και πρακτικές φασισμού (!) παράγονται από το περιβάλλον Κασσελάκη και αναπαράγονται με χαιρεκακία από το συστημικό σύμπαν. Ενώ ένα νέο πολιτικό μόρφωμα πιέζει και θα πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους ελάχιστα πολιτικούς και ψύχραιμους.

Δεύτερον, η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ και η συνακόλουθη δημοσκοπική του πτώση φουντώνει θεωρίες για το τέλος του. Για την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ σε περασμένα μεγαλεία, αφού με τη συνδρομή των αποχωρήσεων, οι τρίτοι έσονται δεύτεροι. Για την αποκατάσταση και πάλι ενός «καλού δικομματισμού». Του ίδιου που βύθισε τη χώρα στην κρίση και τη χρεοκοπία, για όποιον δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου.

Τρίτον, ό,τι και να λένε οι αυτουργοί της εμπάθειας, η αλήθεια παραμένει: Ο Κασσελάκης είναι ο βασικός υπεύθυνος της πρωτοφανούς κρίσης. Από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του κόμματος η ανοησία, η φούσκα, το lifestyle, τα «μαύρα», οι παλινωδίες, οι επιπολαιότητες, οι άρες μάρες, ο επιδεικτικός νεοφιλελευθερισμός, ο «ροζ σταλινισμός» -αυτό κι αν είναι…- η γελοιότητα τελικώς, έγιναν καθημερινότητα. Οι οιμωγές του τελευταίου καιρού για εκτροπή και πραξικόπημα είναι η χαριστική βολή: Αντισύριζα βέλη από τον μέχρι χτες επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ! Ή το Βατερλό ενός μικρού νάρκισσου, που απειλεί να οδηγήσει σε Βατερλό μιας μεγάλης πολιτικής δύναμης.

Τέταρτον, η εικόνα της Βαβέλ οφείλεται πρωτίστως στον Κασσελάκη, αλλά και η φανατισμένη παρέλαση όσων τον «στηρίζουν», θα πρέπει να προβληματίσει. Ποιο πολιτικό εργοστάσιο έχει παράγει αυτή την ιδιοτέλεια, την εχθροπάθεια και το μίσος για τους «άλλους», που δανείζεται «επιχειρήματα» από την άκρα δεξιά και τον μακαρίτη αντικομμουνισμό άλλων εποχών; Που οφείλεται αυτή η εσωκομματική γενοκτονία; Γιατί απορρίφθηκαν στο συνέδριο του Φλεβάρη οι προτάσεις Τσίπρα, από μερικούς μάλιστα με διάθεση σύγκρουσης με τον ίδιο και όχι με όσα διαπίστωνε και πρόβλεπε; Δεν είναι τώρα η ώρα, αλλά αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να απαντηθούν με αυτοκριτική διάθεση. Δεν υπάρχει μέλλον αν δεν φωτιστεί το παρελθόν.

Πέμπτον, διακινούν ιδιοτελείς ανοησίες οι ληξίαρχοι που υπογράφουν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεξιοί που πανηγυρίζουν και αριστεροί που κλαυθμηρίζουν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε, αγνοούν, ιδιοτελώς οι πρώτοι, και μέσα στην παραζάλη τους οι δεύτεροι, ότι η Αριστερά, και πιο συγκεκριμένα αυτή η Αριστερά, εκφράζει συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις και ένα σχέδιο αντίθετο με τη λαίλαπα του ασύδοτου και άγριου καπιταλισμού. Η μανία με την οποία τα γνωστά κέντρα ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Όπως βέβαια και η απολύτως εξηγήσιμη συνέχεια των τοξικών επιθέσεων στον Αλέξη Τσίπρα. Τον «τελειωμένο» δεν ξοδεύεις σφαίρες για να τον τελειώσεις.

Έκτον, η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει, καθόλου τυχαία, με τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος. Μια κατάσταση στην οποία ασχημονεί η Δεξιά επειδή δεν υπάρχει αξιόπιστη πολιτική οργάνωση της Αριστεράς, υγιή δεν τη λες. Η ακροδεξιά που σηκώνει κεφάλι κάνει ακόμα πιο γκρίζα την εικόνα. Η ανάγκη ανασύστασης, ανασύνταξης, ανάταξης, της προοδευτικής πλειοψηφίας, είναι περισσότερο από ορατή. Η Αριστερά οφείλει να εφεύρει πάλι τον εαυτό της, σε νέες καταστάσεις.

Έβδομο, στη δύσκολη αυτή εξίσωση, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πόσο παρών εν τη απουσία του είναι ο Τσίπρας. Καθημερινές αναλύσεις, δημοσκοπήσεις, υποθέσεις, επιθέσεις, ανοησίες, μαντείες, με τον παραιτηθέντα στο κέντρο τους, το πιστοποιούν. Για λόγους που έχουν να κάνουν με τη συγκυρία, τη δραματική έλλειψη προσωπικοτήτων, τη βιογραφία του, τη ζωτική ανάγκη ήθους, και κυρίως την ανάγκη ενός νέου αξιόπιστου προοδευτικού οδικού χάρτη, ο Τσίπρας, όσα λάθη κι αν του καταλογίζουν, έχει μεγάλο πιστωτικό υπόλοιπο για ένα μεγάλο μέρος της προοδευτικής κοινής γνώμης.

Όγδοο, είναι μόνο ο Τσίπρας; Όχι βέβαια. Μπορεί να διακρίνει κανείς, μέσα στο μπάχαλο, ουκ ολίγα πρόσωπα που κρατούν αναμμένο το φανάρι της Αριστεράς, της αγωνίας και της σοβαρότητας. Μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και έξω από αυτόν. Πολιτικά στελέχη που ξοδεύτηκαν σε άγονες αναζητήσεις, σπασμωδικές κινήσεις, ατομικές στρατηγικές και συκοφαντήθηκαν συλλήβδην και ανενδοίαστα, κατάφεραν εντούτοις να οδηγήσουν στην έξοδο του Κασσελάκη -ένα λυτρωτικό πρώτο βήμα. Και βέβαια υπάρχει κι ο μεγάλος κόσμος που αρνείται με πείσμα να αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. Περιμένει, επιμένει, ιδιωτεύει, εύχεται, αναζητά δρόμους ελπίδας.

Συμπέρασμα: Ο χώρος χρειάζεται συλλογική προσπάθεια ανασύνθεσης, επιστροφή των παρεπιδημούντων σε γειτονικά αυθαίρετα και στην προσωπική εξορία, επιστροφή στην πολιτική σοβαρότητα, επανεκκίνηση σε δύσκολες συνθήκες, πολιτική, οργανωτική, ακόμα και οικονομική ανασύνταξη, εγγυήσεις από έμπειρους και δοκιμασμένους, ορμή από φρέσκα πρόσωπα. Αυτή είναι η ανάγκη των καιρών, μπροστά στο μπάχαλο που άφησε πίσω του ο έκπτωτος. Νυμφίος εν τω μέσω της νυκτός δεν πρόκειται να υπάρξει, αυτό που υπάρχει είναι οι άνθρωποι και η σκληρή καθημερινή, υπεύθυνη, συλλογική προσπάθεια. Όποιος κι αν εκλεγεί νέος πρόεδρος θα έχει μπροστά του ένα Γολγοθά. Και θα πρέπει να συνδράμουν οι πάντες για να μην οδηγηθεί όχι ο ίδιος, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, στη σταύρωση.

ΥΓ. Και ο Τσίπρας; Αυτός παραμένει ο υπ’ αριθμόν κίνδυνος για τους μεν, αλλά και ελπίδα για τους δε. Τον φοβούνται, τον καταριούνται, τον αποδομούν, τον περιμένουν. Στη γωνία, ή μετά βαΐων. Το πώς και το πότε θα κάνει αυτό που πρέπει, αξιοποιώντας το πολιτικό του κεφάλαιο, είναι στα δικά του χέρια. Καλώς πάντως τον υπολογίζουν, γιατί στη σύνταξη είναι σίγουρο ότι δεν έχει βγει…

(Ο Θανάσης Καρτερός είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των Συντακτών")

#ΣΤΕΦΑΝΟΣ_ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ #ΑΛΕΞΗΣ_ΤΣΙΠΡΑΣ #ΣΥΡΙΖΑ