Ο μονόδρομος Μητσοτάκη είναι η Ελλάδα της ηττοπάθειας

14:12 8/3/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Η αντιπολίτευση δεν προτάσσει ένα άλλο μοντέλο από αυτό του κ. Μητσοτάκη, και έτσι ακυρώνεται η ίδια, αλλά και η προοπτική μίας θεσμικής λύσης στο σημερινό αδιέξοδο. Δίχως αυτό, οι μάχες χαρακωμάτων για να πέσει ή να μην πέσει η κυβέρνηση, βαφτίζεται αυτομάτως ιδιοτελής και δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Ο πρωθυπουργός προτάσσει ως μόνο ρεαλιστικό μοντέλο για τη χώρα, αυτό της κλεπτοκρατίας, της ακρίβειας, των ειδικών σχέσεων και του συγκεντρωτισμού που φτάνει στις Υπηρεσίες Ασφαλείας, τη Δικαιοσύνη και την Ενημέρωση.

Αυτή είναι μία ηττοπαθής θέση, αφού ουσιαστικά υποστηρίζει

είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ιδιωτικός τομέας στην χώρα δίχως την εκχώρηση κοινωνικών αγαθών, τις επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, την ανοχή στην ακρίβεια, ή της μετατροπής βουνοκορφών, ακτογραμμών ή μητροπολιτικών πάρκων σε real estate.

Ο μονόδρομος Μητσοτάκη, με ένα επικοινωνιακό λούστρο και λούσο ασυμβίβαστο με τα ελληνικά πολιτικά ήθη, ακόμα και της δεξιάς, θεωρεί αναπόφευκτες τις κοινωνικές ανισότητες, την φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την καταβύθιση των μετακινήσεων, της Υγείας και της Παιδείας. Το μόνο που υπόσχεται, με όρους μετά θάνατον ζωής όπως εκφράζεται από όλες τις θρησκείες, είναι αύξηση μισθών· κάποτε, δίχως να υπάρχει καμία διασφάλιση πως αυτός θα είναι πάνω από τον πληθωρισμό, την ώρα που για δεκαετίες το πραγματικό εισόδημα μειώνεται.

Η ερώτηση που τίθεται είναι για ποιόν κυβερνάει; Σίγουρα όχι για την πλειοψηφία, που βλέπει τα κέρδη των μεγαλομετόχων να αυξάνονται και τα λεφτά στα νοικοκυριά για το μήνα να τελειώνουν στα μισά. Η απαξίωση των σιδηροδρόμων, οι χαριστικές πράξεις στην Hellenic Train μέχρι τις συγκεντρώσεις του Ιανουαρίου - που κατόπιν στοχοποίησε για να διασωθεί ο ίδιος - είναι μέρος αυτής της λογικής. Όπως είναι και το αποτέλεσμα, οι 57 νεκροί, ο Γεράσιμος που είναι ακόμα σε κώμα, και οι δεκάδες τραυματίες.

Η εκτίμηση είναι πως αυτό ενώνει τους διαδηλωτές του Ιανουαρίου, του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου, σε ένα κοινό «ως εδώ» που μετά από 15 χρόνια ύφεσης και 6 χρόνια νεοφιλελεύθερης επίθεσης σε κάθε κοινωνικό αγαθό, που στον πυρήνα τους έχουν την ασφάλεια των πολιτών, έβγαλε στον δρόμο το μεγαλύτερο πλήθος που έχουμε δει στην Μεταπολίτευση.

Οι συγκεντρώσεις ήταν ένα μεγάλο όχι στο μοντέλο. Ήταν ένα μεγάλο όχι στην κλοπή της κάλπης του Μαΐου του 2023, με μπουλντόζες που σήκωσαν ανθρώπινα μέλη και προσωπικά αντικείμενα δίχως την έγκριση της Δικαιοσύνης, ή το σεβασμό στους νεκρούς. Ήταν ένα όχι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ηττοπάθεια που προσκομίζει ως μονόδρομο, επιχειρώντας να πείσει - ενίοτε με τα ΜΑΤ - πως οι πολίτες πρέπει να αποδεχτούν αυτήν την μοίρα.

Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, ξεκινάει όταν η προοδευτική αντιπολίτευση δεν τολμάει να πει και εκείνη το όχι, μαζί με την κοινωνία. Δεν τολμάει να αντιπροτείνει έναν δρόμο όπου το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας, οι επιχειρήσεις και οι μέτοχοι τους μπορούν να έχουν υγιείς και κερδοφόρες επιχειρήσεις μαζί με την κοινωνία και όχι εναντίον της.

Πως υπάρχει ζωή, δίχως να μετατρέπεται το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού σε real estate αλά Τραμπ, για τους λίγους. Και σίγουρα δίχως να υποσκάπτονται τα δημόσια αγαθά της Υγείας, της Παιδείας, της Στέγης, των Μετακινήσεων, της Επικοινωνίας, της πρόσβασης στη Δικαιοσύνη και την τροφή, και τέλος του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, όπως περιγράφονται στην υπόλοιπη ΕΕ υπό τον όρο Universal Basic Services (UBS), ως τα βασικα στοιχεία για την ευημερία και την προοπτική ενός λαού.

Η αντιπολίτευση δεν προτάσσει ένα άλλο μοντέλο από αυτό του κ. Μητσοτάκη, και έτσι ακυρώνεται η ίδια, αλλά και η προοπτική μίας θεσμικής λύσης στο σημερινό αδιέξοδο. Δίχως αυτό, οι μάχες χαρακωμάτων για να πέσει ή να μην πέσει η κυβέρνηση, βαφτίζεται αυτομάτως ιδιοτελής και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Σύμφωνα με κάποιες μετρήσεις δε, εκλαμβάνεται ως εργαλειοποίηση και εκμετάλλευση των Τεμπών και των θυμάτων τους, εντείνοντας τη κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα συνολικά. Εξού και η αναζήτηση αντισυστημικών λύσεων από μέρος των πολιτών, που συνήθως αποδεικνύονται καθόλα συστημικές και αδιέξοδες, αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.

Το ερώτημα παραμένει. Μπορεί η αντιπολίτευση, ειδικά εκείνη που έχει κυβερνήσει κάποτε, να πει την αλήθεια σε ό,τι αφορά λάθη του παρελθόντος και να φέρει κάθαρση προτείνοντας την εναλλακτική; Για την ώρα δεν έχουμε κανένα τέτοιο δείγμα, όπως δεν έχουμε και τα πρόσωπα, την ώρα που το καζάνι στην κοινωνία δεν βράζει μόνο, αλλά ξεχειλίζει πλέον με οργή.

(Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος είναι αρχιτέκτονας, πολιτικός αναλυτής)

#ΚΥΡΙΑΚΟΣ_ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ #ΠΟΛΙΤΙΚΗ #ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ