Ο πολιτικός αυτοκτονικός ιδεασμός και μία υπενθύμιση

08:07 11/1/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Η συγκρότηση αντιπολεμικού κινήματος, η μάχη απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και ο αγώνας κατά της ακροδεξιάς μπορούν να δημιουργήσουν πολιτικές προϋποθέσεις, που θα εξοπλίσουν την κοινωνική δυναμική.

Σύμφωνα με την ψυχιατρική ο όρος «αυτοκτονικός ιδεασμός» αναφέρεται σε σκέψεις ενός ασθενούς, που αφορούν την αυτοκαταστροφική του συμπεριφορά.

Και πραγματικά, μόνο με ψυχιατρικούς όρους μπορεί να εξηγήσει κανείς την πολιτική συμπεριφορά των κομμάτων του αριστερού και προοδευτικού χώρου σε σχέση με το θέμα της εκλογής του/της νέου Προέδρου της Δημοκρατίας:

Το μεν ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

ενώ έχει τη δυνατότητα να ορίσει (ακόμα και ως οιωνεί επικεφαλής) πρόσωπο για το αξίωμα του ΠτΔ επιλέγει να …περιμένει την πρόταση Μητσοτάκη, με σκοπό να τοποθετηθεί μετά. Υποτίθεται, πως σκοπός είναι να εκθέσει τον Πρωθυπουργό σε μια επιλογή άλλη, από τον στενό γαλάζιο κομματικό του χώρο. Στην πραγματικότητα όμως, φαίνεται σαν να θέλει να «συρθεί» σε μια επιλογή προσώπου, που θα το εξυπηρετεί στο κομματικό του ακροατήριο ισχυριζόμενο, ότι μετακίνησε την ΝΔ σε μια «κεντροαριστερή» επιλογή. Πρόκειται για μια ακατανόητη στρατηγική, αφού η υπερψήφιση έστω μιας προοδευτικής υποψηφιότητας που θα προτείνει ο κ.Μητσοτάκης δεν θα «πιστωθεί» στο δεύτερο αλλά στο πρώτο κόμμα με αποτέλεσμα ο ΠΘ να εμφανίζεται εκ νέου ηγεμονικός σε ακροατήριο πέραν του στενού της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ αντί να προσπαθήσει, έστω να ηγηθεί, ενός προοδευτικού «πόλου» ακόμα και σε μια συμβολικού χαρακτήρα, δίχως ιδιαίτερο νόημα επιλογή (για τον/την ΠτΔ), επιλέγει να εμφανιστεί ως …ουρά του κ.Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια αυτοκτονική επιλογή, που πάντως για να είμαστε ειλικρινείς, ταιριάζει γάντι στον «τανγκό της συναίνεσης που θέλει δύο», όπως δήλωνε ο κ. Ανδρουλάκης εξερχόμενος από την συνάντηση προ μηνών με τον κ.Μητσοτάκη. Αν το ΠΑΣΟΚ όμως έχει σκοπό να συγκυβερνήσει με τη Δεξιά, οφείλει να βγει και να το πει έγκαιρα στους ψηφοφόρους του.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ορθά έβαλε το ζήτημα της κοινής υποψηφιότητας του προοδευτικού χώρου απευθύνοντας κάλεσμα στις υπόλοιπες δυνάμεις. Μόνο που οι συνεννοήσεις δεν γίνονται άναρχα και «στο πόδι», ειδικά όταν έχουν προηγηθεί τόσο έντονα γεγονότα στο πρόσφατο παρελθόν, που δημιουργούν συνθήκες έντονης καχυποψίας σε όλες τις πλευρές. Αν υπήρχε ένα «όχημα», ένα διαρκές «forum» ή μια συντονιστική επιτροπή των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων με προγραμματική βάση, με συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές και δεσμεύσεις, τότε οι εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές. Εκεί θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν συμπεριληπτικές προτάσεις που θα έλυναν το γόρδιο δεσμό της συνεργασίας και θα μπορούσαν να έχουν αποτέλεσμα αφού θα καλλιεργείτο η αξιοπιστία και οι συμπτώσεις στα πραγματικά πολιτικά επίδικα(και θα ακολουθούσαν οι συμβολισμοί). Τώρα τα καλέσματα και οι προσκλήσεις χάνονται μέσα στον ωκεανό της ρευστότητας, της μικροκομματικής σκοπιμότητας και της έλλειψης εμπιστοσύνης.

Η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ενώ βγήκε με μια καλή πρόταση (κ.Ράμμος) εμφανίστηκε να θέλει να εκβιάσει τις εξελίξεις παραγνωρίζοντας την πολιτική δυναμική των πραγμάτων. Ορθά ενσωμάτωσε τη λογική του Λαϊκού Μετώπου όμως αντικειμενικά πρέπει να κατανοήσει, ότι οφείλει να εργαστεί συμπεριληπτικά με κοινές πρωτοβουλίες στη «βάση» του προοδευτικού χώρου και όχι να ξεκινά από την κορυφή. Εκ του αποτελέσματος «κάηκε» ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να κοσμήσει το αξίωμα.

Τα υπόλοιπα κόμματα του αριστερού χώρου συνεχίζουν να κινούνται κατά μόνας μένοντας στην καθαρότητα και στη συνέπεια, που όμως δεν παράγουν εξελίξεις. Όλοι ορκίζονται στο (κοινωνικοπολιτικό)μέτωπο αλλά θέλουν στην ουσία να κάνουν μέτωπο …με τον εαυτό τους. Εν τω μεταξύ, ο μαζικός συλλογικός χώρος, τα κινήματα περνάνε τις χειρότερες ημέρες και είναι εμφανής η αδυναμία να συγκροτήσουν έστω και αδρά, ενιαία συλλογική κοινωνικοπολιτική ταυτότητα. Το «κίνημα των Τεμπών» απέδειξε από την άλλη, ότι υπάρχει κοινωνική αντιπολίτευση που όμως είναι μακριά από κάθε υφιστάμενη πολιτική έκφραση.

Όλα δείχνουν ότι πρέπει πρώτα να «μιλήσει» η κοινωνία και τα γεγονότα και τα κόμματα μόνο τότε θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν. Μόνη ελπίδα σε αυτή τη φάση είναι τα κινήματα και οι έστω αυθόρμητες εξάρσεις των κοινωνικών ομάδων που σταδιακά θα ριζοσπαστικοποιούνται από τις συνέπειες της κρίσης και θα αρχίσουν να θέτουν τα ζητήματα.

Τα κινήματα αναμένεται να συγκροτηθούν σε τρία βασικά μέτωπα και όχι στην βάση της επιλογής του νέου ΠτΔ. Η μεγέθυνση της συζήτηση εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες.

Η συγκρότηση αντιπολεμικού κινήματος, η μάχη απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και ο αγώνας κατά της ακροδεξιάς μπορούν να δημιουργήσουν πολιτικές προϋποθέσεις, που θα εξοπλίσουν την κοινωνική δυναμική.

Το ερώτημα είναι τι από τα ανωτέρω αντιλαμβάνονται τα υφιστάμενα κόμματα.

Υ.Γ.: Την περασμένη Πέμπτη στις 9 Ιανουαρίου, έγινε η κηδεία του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Η κηδεία έγινε ανήμερα της ημέρας μνήμης για την δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα, από τον επικεφαλής της ΟΝΝΕΔ και εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο Γιάννη Καλαμπόκα, επί υπουργίας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου (ΝΔ).

Μια μικρή υπενθύμιση σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και λοιπούς για το τι έλεγε ο Κώστας Σημίτης για έναν από τους «ηθικούς αυτουργούς»(κατά τον ίδιο) της δολοφονίας Τεμπονέρα, Βασίλη Κοντογιαννόπουλο, όταν το 2000 τον έκανε … «μεταγραφή» από την ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ:

«Χαίρομαι ιδιαίτερα, που ο κ. Βασίλης Κοντογιαννόπουλος αποφάσισε να συνεργαστεί, να στρατευτεί μαζί μας, στην προσπάθεια για μια ισχυρή Ελλάδα. Με τον κ. Κοντογιαννόπουλο ...έχουμε συνεργαστεί και είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία. Πολύ καλή γιατί διαπιστώσαμε ότι, παρά ορισμένες διαφορετικές απόψεις, μπορούσαμε, μετά από συζήτηση, να βρούμε μια εποικοδομητική σύνθεση». (Κώστας Σημίτης, 10/2/2000).

(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος - Εργατολόγος)