«Πόθεν έσχες»: Αστείο μου πλυντήριο…

11:24 28/9/2019 - Πηγή: Dikaiologitika

Αυτή η ιστορία με το ετήσιο ραντεβού των δηλώσεων «πόθεν έσχες», με τα αδηφάγα μάτια και αυτιά της κοινής γνώμης - εκτός από την εθιμοτυπική της διάσταση- προκαλεί σημαντικά ερωτήματα για την αναγκαιότητά της.

Είναι πολλά χρόνια τώρα που στο ετήσιο ραντεβού με τις δηλώσεις «πόθεν έσχες», διατυπώνουμε τις ίδιες απορίες, με σημαντικότερη: Ποιο είναι το πραγματικό νόημα όλης αυτής της ιστορίας;

Ο προσεκτικός –και χωρίς εμμονές- παρατηρητής δεν έχει και πολλά πράγματα να πει πέρα από το γεγονός ότι η κοινή γνώμη κάνει μια αναγκαστική στάση στα περιουσιακά στοιχεία διαφόρων πρωταγωνιστών

της επικαιρότητας. Τα οποία τα κοιτάζει υπό μία περίεργη κλειδαρότρυπα ανάλογα με το τι θέλει να δει ο καθένας και με το τι τον κάνει , εν τέλει, ικανοποιημένο. Κουτσομπολίστικες, ταξικές, χολερικές και άλλες προσεγγίσεις είναι στο μενού των ημερών. Όχι ότι δεν προκύπτουν κάποια ερωτήματα ή άλλα αξιοπρόσεκτα σημεία αλλά σε καμία περίπτωση η συζήτηση δεν αφορά στην ουσία.

Οι καταθέσεις π.χ. του κ. Παπαδημούλη που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο ευρώ, τα δύο οικόπεδα της κ. Κούνεβα στις Κάτω Χώρες, αξίας 300.000, οι καταθέσεις του κ. Βαρουφάκη σε τράπεζες του εξωτερικού ενώ είναι σοκαριστικές οι αποκαλύψεις για τις προθέσεις που είχε έναντι των ελληνικών τραπεζών κατά τη διάρκεια της σκληρής διαπραγμάτευσης και διάφορες άλλες περίεργες και «γαργαλιστικές» λεπτομέρειες. Είναι θέματα που μπορούν να τροφοδοτούν διάφορες καφενειακές συζητήσεις αλλά δεν έχουν θεσμική πρόγνωση ούτε και λειτουργούν ελεγκτικά.

Το ύψος της περιουσίας των Ελλήνων πολιτικών δεν είναι κάτι αυτόνομο και αυθύπαρκτο και ακολουθεί τον βασικό νόμο της παραγωγής του προσωπικού πλούτου κάθε Έλληνα: Εξαρτάται απολύτως από τον τρόπο με τον οποίον παρήχθη. Δηλαδή, τη χρονική στιγμή στη ζωή του καθενός, τις συνθήκες, τη νομιμότητα / διαφάνεια ή όχι και άλλες ασφαλιστικές δικλείδες, τις συγγενικές του σχέσεις, τις κληρονομιές και πολλά άλλα.

Για να μιλήσουμε και για την απόλυτη ουσία που προκύπτει από τη θεωρητική αναγκαιότητα της υποβολής δήλωσης «πόθεν έσχες», τι άλλο είδαμε όλες αυτές τις ημέρες εκτός από τα πονηρά κλεισίματα του ματιού με ιδεολογικοπολιτικές αναφορές; Τύπου: «Οι δεξιοί, ΟΚ, είναι ταυτισμένοι με τον προσωπικό πλούτο. Αλλά και οι αριστεροί, ρε παιδί μου, μα είναι πράγματα αυτά, να έχουν τέτοιες περιουσίες;». Ένας άλλος, διαφορετικού είδους λαϊκισμός, που εξισώνει τους αριστερούς πολιτικούς με τη φτώχεια και την ένδεια, αναδεικνύεται και τροφοδοτείται, βεβαίως, και από τον αντίθετό του, τον οποίον θαυμάσαμε πολλάκις τα τελευταία χρόνια. Συμπέρασμα: Καμία σχέση με την πραγματική ουσία που θα έπρεπε να είχε ο έλεγχος της προέλευσης της περιουσίας ενός πολιτικού σε ένα σύγχρονο δυτικό κράτος.

Υπάρχουν τόσοι μηχανισμοί, δοκιμασμένοι και αποτελεσματικοί σε σύγχρονα κράτη . Το παλιομοδίτικο μοντέλο του «πόθεν έσχες» με την αρχοντοχωριάτικη λογική και νοοτροπία που κρύβει, το μόνο που θα παρήγαγε σε ένα άλλο ευρωπαϊκό περιβάλλον θα ήταν… γέλιο. Το μοντέλα υπάρχουν και λειτουργούν αφού πρώτα όσα τα εφάρμοσαν είχαν αποφασίσει να μην ασχοληθούν με ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις. Το «μαύρο χρήμα», το «ξέπλυμα» και τα κάθε είδους «πλυντήρια», αν έχει κάποιος στοιχειώδη γνώση από τις διαδρομές τους, έχουν μιαν ακλόνητη αρχή: «Αν θέλεις να ξεπλύνεις με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο, δήλωσέ το στο ‘’πόθεν έσχες’’». Κάτι ξέρουν…