Σαν να ψήφιζε η ίδια η Νέμεσις…

18:05 30/5/2019 - Πηγή: Dikaiologitika

Η αλαζονεία, οι αυθάδεις εξουσιομανείς συμπεριφορές και ο αυταρχισμός δεν είναι κάτι άυλο ή αφηρημένο.

Φαίνονται παντού, στον τόνο της φωνής, στο σμίξιμο των φρυδιών, στην αγωνία να δημιουργήσει κάποιος με τις γκριμάτσες του την ψευδαίσθηση ότι ξεχειλίζει από υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα. Φαίνεται στην ένταση του βλέμματος, σε κάθε μορφή της εξωγλωσσικής επικοινωνίας, ακόμα και στο περπάτημα. Είναι κάτι που αντιλαμβάνεται και ο στοιχειωδώς εγγράμματος ακόμα και ως απλός παρατηρητής των συστημάτων καθημερινών ασήμαντων και σημαντικών εξουσιών.

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα,

ικανά να μας κάνουν να κατανοήσουμε ένα μέρος της σημερινής πραγματικότητας αλλά ανίκανα να απαντήσουν στο ερώτημα που τίθεται στη μεγάλη εικόνα: «Θα καταφέρει να μάθει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί υπέστη αυτήν την σχεδόν ταπεινωτική ήττα;».

Μία απάντηση - που και αυτή μοιάζει με ερώτηση- είναι ότι βασική προϋπόθεση για να κατανοήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα αίτια της ήττας θα πρέπει πρώτα να κατανοήσει τα αίτια της νίκης του. Τόσο πίσω από τη νίκη όσο και πίσω από την ήττα, ο λαϊκισμός με τον οποίον είναι μπολιασμένο το συγκεκριμένο ηγετικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο απόλυτος υπεύθυνος. «Και καλά για την νίκη αλλά και για την ήττα, ο λαϊκισμός του φταίει;», θα ρωτήσει ο καλοπροαίρετος που ξέρει ότι ο λαϊκισμός, συνήθως, είναι πάντα νικητής.

Όταν κάποιος μετέρχεται τη βασική αρχή του λαϊκισμού που θέλει την άσκηση πολιτικής και διοικητικής λειτουργίας να γίνεται αντιληπτή ως διαρκής προεκλογική εκστρατεία, τότε μοιραία θα κάνει το ακόλουθο λάθος: Να αντιμετωπίσει την κανονική προεκλογική εκστρατεία όχι μόνο ως ένα τυχαίο Σαββατοκύριακο αλλά και να υιοθετήσει τέτοιο αφήγημα που θα είναι σαν να μην κυβερνούσε ο ίδιος το προηγούμενο διάστημα αλλά ο αντίπαλός του στις εκλογές. Αυτό έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πόνταρε τα πάντα στην ηθικολογική διάσταση της νομιμοποίησής του στην κοινή γνώμη και στην ιδιωτικοποίηση ηθικών, πολιτικών ακόμα και πολιτισμικών αξιών και αρχών, ως αποκλειστικών δομικών στοιχείων της Αριστεράς. Και μιλούσε στα προεκλογικά σποτ σαν τον περασμένο διάστημα στην κυβέρνηση βρισκόταν κάτι άλλο, κάτι φανταστικό, κάτι τελείως… cloud και όχι ο ίδιος και τα πολλά στελέχη του που άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στον δημόσιο λόγο.

Ο λαϊκισμός, ως γνήσια εκφυλιστική νόσος της δημοκρατίας, έχει πολλά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά είναι το διαζύγιό του από την αλήθεια. Η τέχνη (και η τεχνική) της αντεστραμμένης πραγματικότητας, παντρεμένης με τον θρύλο της πάντοτε… αλάνθαστης λαϊκής προέλευσης της αλήθειας, δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα. Το εκ προοιμίου ηθικά αμόλυντο κομμάτι του λαού, το οποίο ευαγγελίζεται ότι εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αρέσκεται να ακούει όσα έχει προαποφασίσει ότι θέλει να ακούει. Και ποιος δεν το θέλει…

Μόνο που όταν έρχεται μια στιγμή που ο άκρατος λαϊκισμός σε τυφλώνει και δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι προσβάλλεις το αντικείμενο του πολιτικού – ιδεολογικού σου πόθου, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, σχεδόν ασφυκτικά. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός πρόσβαλε τον λαό του… Πώς; Με τα ίδια τα επιδόματα.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της αθάνατης ελληνικής φυλής, θα συμφωνήσετε, είναι να καταναλώνει την πραγματικότητα κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της. Δεν μας ενδιαφέρει αν πράγματι έχουμε όλα τα γνωρίσματα του σύγχρονου επαίτη αλλά να μην βρεθεί κάποιος να μας το πει κατάμουτρα. Έτσι ένιωσε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού με τον βομβαρδισμό των προεκλογικών επιδομάτων. Σαν κάποιος να του έφτυνε στο πρόσωπο την πραγματική του κατάσταση. Ή να τον έβαζε σε αυτήν την κατάσταση χωρίς είτε να είναι στην πραγματικότητα είτε να το θέλει.

Αλλά και πιο πριν, όλο αυτό το αντισυμβατικό «γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν» είχε από καιρό περάσει την ημερομηνία λήξης του παρά το γεγονός ότι προσπαθούσε να λειτουργήσει ως συγχωροχάρτι διαρκείας. Και άλλα: οι βόλτες του Καμμένου με τα ελικόπτερα, οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους και ΜΜΕ που δεν ήταν της αρεσκείας, οι αντιθεσμικές συμπεριφορές, οι υποσχέσεις που θύμιζαν 80’s, η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής ακόμα και στα πιο δύσκολα,. Όλα έβαλαν το χεράκι τους για να ανοίξει η λεγόμενη ψαλίδα αυτής της χαώδους διαφοράς. Σαν να ψήφιζε η ίδια η Νέμεσις, δηλαδή…