Στον αστερισμό της παρακμής του πολιτικού μας συστήματος...

10:39 22/2/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

...Μέσα από στίχους του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Γιώργου Σεφέρη.

Τα σημάδια παρακμής του πολιτικού μας συστήματος πυκνώνουν, σε σημείο ώστε η παρακμή αυτή να αποκτά ορισμένα ενδημικά χαρακτηριστικά. Δίχως όραμα, δίχως ρότα, παρά μόνο με τη δίψα άλλοι να παραμείνουν στην εξουσία και άλλοι να την κατακτήσουν με κάθε μέσο και να τους διαδεχθούν, το πολιτικό προσωπικό της Χώρας κινείται, σαν ξεκούρδιστο εκκρεμές, ανάμεσα στην κακοστημένη παράσταση της καθημερινής ραδιουργίας και στον ευτελή διαγκωνισμό της στείρας νομής της εξουσίας. Και ποιας εξουσίας; Μάλλον εκείνης που είναι απογυμνωμένος

αυτοσκοπός και μέσο προσωπικής επιβίωσης, γιατί όχι δε και πλουτισμού.

Η προσεκτική μελέτη κάποιων ποιημάτων δύο εκ των κορυφαίων ποιητών μας μπορεί να μας διαφωτίσει -αν επιθυμούμε τέτοια φώτιση- και για την σημερινή κατάσταση αλλά και για το ότι, δυστυχώς, οι περίοδοι παρακμής, που συχνά οδηγούν σε τραγωδίες, έχουν βαθιές ρίζες στην ιστορία μας. Ας πάρουμε μερικούς άκρως αντιπροσωπευτικούς στίχους από την ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Γιώργου Σεφέρη:

Στα 1917, καταμεσής στον Εθνικό Διχασμό, ο Κωνσταντίνος Καβάφης έγραψε το ποίημα «Μεγάλη Εορτή του Σωσιβίου», το οποίο μάλιστα δεν έχει ως τώρα περιληφθεί επισήμως στον «κανόνα» του. Ο Αλεξανδρινός Σωσίβιος ήταν ο «υπερυπουργός» του Πτολεμαίου Δ΄ του Φιλοπάτορος. Άσκησε καταλυτική επιρροή στο νεαρό βασιλιά, μεταξύ 221-203 π.Χ., κυρίως μετερχόμενος μεθόδους πολιτικού κυνισμού και αχαλίνωτης ραδιουργίας. Το ποίημα αυτό του Κωνσταντίνου Καβάφη για τον Σωσίβιο καταλήγει με τους εξής, σημαδιακούς και σήμερα, στίχους:

«Στες ραδιουργίες μας πρέπει να πάμε πάλι—

να ξαναπιάσουμε την ανιαρά πολιτική μας πάλη».

Στις 5 Οκτωβρίου 1944, ο Γιώργος Σεφέρης γράφει τον «Τελευταίο Σταθμό», ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής του «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄». Τόπος γραφής του ποιήματος αυτού είναι το λιμάνι Cava dei Tirreni, κοντά στο Σαλέρνο της Ιταλίας, όπου είχαν φθάσει, ταξιδεύοντας ακτοπλοϊκώς από την Αίγυπτο, οι διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας προκειμένου να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Έμειναν εκεί για λίγο, έως ότου αποχωρήσουν οριστικά οι ηττημένοι Γερμανοί από την Αθήνα, γεγονός που συντελέσθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1944. Μέσα σε κλίμα βαθιάς μελαγχολίας, αφού διέβλεπε με την ανεπανάληπτη ενόρασή του την καταστροφική συνέχεια, ο Γιώργος Σεφέρης παρατηρούσε σιωπηλός τις ραδιουργίας και δολοπλοκίες των παραγόντων της τότε δημόσιας ζωής του Τόπου. Οι οποίοι ενώ δεν είχαν ακόμη πατήσει το πόδι τους στην ρημαγμένη από τη ναζιστική και φασιστική κατοχή Χώρα μας ήδη διαγκωνίζονταν, αδίστακτοι, για το ποιος θα έχει μελλοντικώς τα πρωτεία. Τούτη την κατάσταση συμπύκνωσε ο μεγάλος μας ποιητής στους εξής στίχους από τον «Τελευταίο Σταθμό»:

«Ερχόμαστε απ’ την άμμο της έρημος απ’ τις θάλασσες του

Πρωτέα,

ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,

καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του».

Στίχοι πικροί, που ξεχειλίζουν από αλήθεια και πόνο. Θα μπορούσαν άραγε να μας διδάξουν κάτι; Λίγο δύσκολο -ίσως αδύνατο- αν αναλογισθούμε ότι από τότε που γράφτηκαν τους διάβασαν πολλοί. Και όμως δεν μπόρεσαν, ίσως δε και να μη θέλησαν, να αποφύγουν τα μοιραία λάθη. Λάθη τα οποία έχουν φυτρώσει, έκτοτε και ως σήμερα, σαν «άνθη του κακού» στον κακοτράχαλο δρόμο της ιστορικής μας πορείας.

Ε.Σ.

#ΠΟΛΙΤΙΚΟ_ΣΥΣΤΗΜΑ #ΠΟΛΙΤΙΚΗ