Τα σπρέι του HAMBAS μισούν τους γκρίζους τοίχους

13:49 1/11/2019 - Πηγή: Dikaiologitika

Ο street artist που βρίσκεται πίσω από την τοιχογραφία-φόρο τιμής για τους νεκρούς στο Μάτι οραματίζεται πόλεις γεμάτες χρώμα.

Πριν γνωρίσεις τον HAMBAS, για ένα τουλάχιστον πράγμα μπορείς να είσαι βέβαιος: δεν έχει υψοφοβία. Ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές τοιχογραφίες της Αθήνας όχι μόνο φέρουν την υπογραφή, αλλά προϋποθέτουν και πολλές ώρες εργασίας σε ύψος αρκετών δεκάδων μέτρων – δεν γίνονται μόνα τους τα murals που καλύπτουν όλη την επιφάνεια μιας 4όροφης πολυκατοικίας. Αφού τον γνωρίσεις, αντιλαμβάνεσαι ότι οι

πόλεις μας θα έχουν μέλλον μόνο αν δώσουν υπόσταση σε όσα μέχρι τώρα αρνούμαστε να δούμε.

Πολύς κόσμος σε γνώρισε από το έργο που έκανες πρόσφατα στο Δημοτικό Σχολείο Ραφήνας και ήταν εμπνευσμένο από το Μάτι. Πώς προέκυψε αυτή η τοιχογραφία;

Η πυρκαγιά στο Μάτι και ο θάνατος των 102 ανθρώπων, όσες και καρδιές-καρποί που ανθίζουν στο mural, με σημάδεψε βαθιά. Το Μάτι ήταν ο τόπος των διακοπών μου για πολλά χρόνια. Είχα φίλους εκεί. Την ίδια πάνω-κάτω εποχή με την πυρκαγιά, έτυχε να χάσω και εγώ αγαπημένα μου πρόσωπα, οπότε ένιωθα να συνδέομαι ακόμα περισσότερο με την τραγωδία που βίωναν οι επιζώντες. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που κατάφερα να κάνω αυτό το έργο στη συγκεκριμένη περιοχή.

Παρ’ όλα αυτά, η διαδρομή σου μέχρι την τοιχογραφία για το Μάτι δεν ήταν η συνηθισμένη για έναν καλλιτέχνη. Για πολλά χρόνια αυτή η πλευρά της προσωπικότητάς σου είχε μείνει ανενεργή…

Είμαι ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης που, αν και ζωγράφιζα από μικρός και ήταν ξεκάθαρα η κλίση μου αυτή, δεν επιχείρησα ποτέ να δώσω για την Καλών Τεχνών. Όχι μόνο αυτό, αλλά με το που ολοκλήρωσα το σχολείο αφωσιόθηκα στην οικογενειακή μας επιχείρηση, ένα πρακτορείο ταξιδίων, για 12 ολόκληρα χρόνια. Κάποια στιγμή όμως είπα: «Δεν πάει άλλο, πρέπει να γίνω αυτό που πραγματικά θέλω». Έτσι, γύρισα στη ζωγραφική, στα πινέλα και στους καμβάδες.

Η street art πότε σε ταρακούνησε και σε έβγαλε έξω στον δρόμο;

Η πρώτη μου επαφή έγινε μέσω της εικαστικής κολεκτίβας Stigma Lab. Με κάλεσαν να συμμετάσχω σε μια ομαδική έκθεση street art. Μέχρι τότε έκανα μόνο καμβάδες. Στη συνέχεια δουλέψαμε παρέα σε ένα project στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά. Συνεργάστηκα με τον INO και τον Γιαννακόπουλο. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη και διδακτική εμπειρία για μένα. Για σκέψου, η πρώτη μου δουλειά να είναι με αυτούς. Ειδικά από τον INO επηρεάστηκα αρκετά. Κάπως έτσι, μπήκε στη ζωή μου το σπρέι.

Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε τόσο στο σπρέι ώστε να παρατήσεις το πινέλο;

Όταν βγήκα έξω στον δρόμο ένιωσα μια τρομερή ελευθερία. Με ενθουσιάζει η ιδέα ότι ένα έργο μου βρίσκεται στον δημόσιο χώρο, είναι προσβάσιμο από όλους και βρίσκεται σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη αλληλοεπίδραση τόσο με το αστικό περιβάλλον όσο και με το κοινό…

… και, σε αντίθεση με πιο κλασικές μορφές τέχνης, το graffiti είναι εφήμερο. Είναι προορισμένο να χαθεί, να σβηστεί, να μουτζουρωθεί. Σε εξιτάρει καθόλου όλο αυτό;

Όχι ιδιαίτερα. Θα έλεγα μάλιστα ότι με στεναχωρεί. Ξέρεις, ακόμα και τα καλύτερα βερνίκια να χρησιμοποιήσεις, η δουλειά σου το πολύ να αντέξει για 20 χρόνια. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μια μέρα θα πεθάνω και δεν θα έχει μείνει τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, και εγώ ως προσωπικότητα είμαι άνθρωπος του εφήμερου.

Μέχρι τότε όμως θα έχεις καταφέρει να δημιουργήσει μια γωνιά στην οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναπαυθεί το βλέμμα ενός περαστικού, να συντονιστούν οι ματιές σας. Είναι λίγο αυτό;

Φυσικά και δεν είναι. Άλλωστε ο σκοπός του graffiti είναι να δίνει φωνή και υπόσταση σε όσους μέχρι πρότινος ήταν αόρατοι. Μπορεί αυτοί να είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου, οι οποίοι ζητούν χώρο για να εκφραστούν, αλλά μπορεί να είναι και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες. Πολλές φορές, αυτό που μου δίνει κίνητρο να δουλεύω είναι ότι μέσω του graffiti έχω τη δυνατότητα να πω κάτι, να καταστήσω ορατή την αδικία.

Τα δύο έργα σου με τις προσωπογραφίες του Τσίπρα και της Μέρκελ πάνω σε κάδους σκουπιδιών ήταν κάτι αντίστοιχο;

Ναι. Υπήρχε μεγάλη δυσαρέσκεια και στενοχώρια στον κόσμο. Είχα αισθανθεί την πίεση και σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ένας πολύ δημιουργικός τρόπο να εκτονωθεί. Μάλιστα, μέσω Instagram είχα προσκαλέσει την Μέρκελ για να έρθει να δει την προσωπογραφία της, αλλά τελικά δεν το έκανε. Όσον αφορά τον Αλέξη Τσίπρα, η κωλοτούμπα του στενοχώρησε αρκετό κόσμο – από αυτό πιάστηκα. Έτσι είσαι; Πάρε τον κάδο. Ξέρεις, τον αντικατέστησαν αυτό τον κάδο. Της Μέρκελ, αντίθετα, είναι ακόμη εκεί, στη Λεωφόρο Κηφισίας στην Κηφισιά.

Ένας λευκός τοίχος τι συναισθήματα σου γεννά;

Με τρελαίνει. Το γκρι, βέβαια, με εκνευρίζει πιο πολύ από το λευκό. Επίσης με εκνευρίζουν τα συνθήματα, τα σβησίματα των συνθημάτων και οι αφισοκολλήσεις. Να περπατάς το πρωί στον δρόμο και να βλέπεις βρισιές, μουτζούρες, σβησίματα και να μην φαίνεται τίποτα. Πρώτα θέλω να βάψω αυτούς τους τοίχους και μετά τους λευκούς.

πηγή: playboy.gr