Το Τουρκικό Πρόβλημα

21:50 27/11/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Ποιος μπορεί να πιστέψει διεθνώς ότι θα σταματήσει αυτή η συμπεριφορά, ακόμη και μετά από μια νέα συμφωνία με την Ελλάδα;

«Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως τις μέρες μας οι εξωελληνικές δυνάμεις παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στη ρύθμιση της μοίρας του Ελληνισμού, όχι μόνο στην εθνική του ολοκλήρωση, αλλά και στην εσωτερική του πολιτική της Ελλάδας να δίνει συχνά την εντύπωση ότι ανελίσσεται εν απουσία των Ελλήνων». (Νίκος Γ. Σβορώνος “Επισκόπηση της

Νεοελληνικής Ιστορίας 1975.”).

Στη Μικρά Ασία κατά τον προηγούμενο αιώνα, οι μεγάλες δυνάμεις εκδήλωσαν έντονο ενδιαφέρον, το οποίο προκάλεσε τις χριστιανικές, φιλελεύθερες και πολιτισμένες συνειδήσεις να αντιδράσουν απέναντι στο κύμα βίας, τις σφαγές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια και τις γενοκτονίες που υπέστησαν οι αυτόχθονες εθνοτικές ομάδες των Ποντίων, Ασσυρίων και Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό το ενδιαφέρον, ωστόσο, συχνά μετατρεπόταν σε πολιτικές συναλλαγές, όπως η παραχώρηση της Κύπρου στους Άγγλους. Από αυτή τη διαδικασία προήλθε η Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία για την Ελλάδα σήμαινε έναν «έντιμο συμβιβασμό» με την Τουρκία, ενώ για τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων αντιπροσώπευε την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τη μετάβαση από τη λογική των δικαιωμάτων των εθνών στη λογική των δικαιωμάτων των κρατών.

Η αλλαγή του ρατσιστικού και βίαιου οθωμανικού μοντέλου εξουσίας δεν διαφέρει σημαντικά από τη σημερινή κρατικοστρατιωτική και ισλαμοφαστική γραφειοκρατία. Οι πιέσεις των λαών, των εθνών και των διαφορετικών θρησκειών συνεχίζονται. Οι μεταστάσεις του Τουρκικού προβλήματος διαχέονται στις χώρες και έθνη της ευρύτερης περιοχής στη Συρία, στην Κουρδία, στη Σομαλία, στη Λιβύη, στην Κύπρο, στο Αρτσάχ. Αλλά και εντός του Τουρκικού κράτους, στα έθνη και στις θρησκευτικές εθνότητες, αλλά και στους ομοεθνείς πολίτες της, με φυλακές, διώξεις και δολοφονίες.

Η Τουρκία διεκδικεί εδάφη που ανήκουν σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Ιράκ και Συρία, ενώ θεωρεί τη Βόρεια Κύπρο ως δική της περιφέρεια. Τον Μάρτιο του 2024 ο Τούρκος πρόεδρος όχι μόνο υπερασπίστηκε την τουρκική εισβολή αλλά προχώρησε ακόμη παραπέρα υποστηρίζοντας ότι εάν οι τουρκικές δυνάμεις είχαν κινηθεί νοτιότερα το 1974, τότε η Κύπρος μπορεί να ήταν σήμερα ολόκληρη τουρκική.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι, εάν η Τουρκία είχε ασκήσει μεγαλύτερη πίεση προς τα νότια, η Κύπρος θα μπορούσε να ήταν πλήρως υπό τον έλεγχό της, χωρίς διαχωρισμούς μεταξύ βορρά και νότου. Αυτή η δήλωση αποκαλύπτει τις φιλοδοξίες του για την περιοχή και την επιθυμία του να επαναφέρει την Κύπρο στην τουρκική σφαίρα επιρροής.

Στον Ερντογάν αρέσει να περιγράφει τον εαυτό του ως ειρηνοποιό, ως ανθρωπιστή. Πρόσφατα σε ομιλία του στον ΟΗΕ δήλωσε ότι, «Όπως η Ανθρωπιστική Συμμαχία σταμάτησε τον Χίτλερ πριν από εβδομήντα χρόνια, η Ανθρωπιστική Συμμαχία πρέπει να σταματήσει τον Νετανιάχου και το δίκτυο δολοφόνων του». Ωστόσο, η ιστορική του αναφορά είναι επιλεκτική, καθώς η Τουρκία διατήρησε ουδέτερη στάση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προμηθεύοντας τη ναζιστική Γερμανία με στρατηγικά υλικά, γεγονός που ενδεχομένως να επιβράδυνε την πτώση του Χίτλερ.

Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, ο Κεμάλ και ο Κεμαλοφασισμός που αναδείχθηκαν μέσα από τις σφαγές και την αδράνεια στις θηριωδίες που διέπραξε στη Μικρά Ασία, υπήρξαν οι προάγγελοι του Χίτλερ και του Ναζισμού στην Ευρώπη. Η ιστορία αυτή υπογραμμίζει την ανάγκη για μια πιο ενεργή και συντονισμένη αντίδραση από τη διεθνή κοινότητα απέναντι στις πολιτικές του Ερντογάν, οι οποίες επηρεάζουν τις συγκρούσεις στην περιοχή.

Ίσως, ήρθε η ώρα η διεθνής κοινότητα να τον πιστέψει και να εφαρμόσει τα προηγούμενα που έχει υιοθετήσει ο Ερντογάν στην αντιμετώπιση συγκρούσεων που εμπλέκεται η Τουρκία. Μπορεί λοιπόν η Ανθρωπιστική Συμμαχία να δώσει τη λύση στους λαούς της Μικράς Ασίας.

Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει και ο Dr Michael Rubin, Διευθυντής Ανάλυσης Πολιτικής στο Middle East Forum και ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute, «Αν η Τουρκία μπορεί να αναγνωρίσει τα σύνορα της Παλαιστίνης με αναδρομική ισχύ, τότε η διεθνής κοινότητα μπορεί να αναγνωρίσει το Κουρδιστάν».

Η Ελλάδα πίστευε ότι η Συνθήκη της Λοζάνης, με την υποστήριξη των διεθνών δυνάμεων, καθώς και η ελληνοτουρκική συμφωνία της 29ης Οκτωβρίου 1930 στην Άγκυρα, που υπογράφηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού, θα αποτελούσαν έναν έντιμο συμβιβασμό και μια δίκαιη συμφωνία για την επίτευξη «ήρεμων νερών» και ειρήνης στην περιοχή. Ωστόσο, οι προσδοκίες αυτές διαψεύστηκαν μετά από μια ταραχώδη περίοδο μεταξύ των εθνών.

Η Τουρκία δεν περιορίστηκε μόνο στην Ποντιακή γενοκτονία και την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, αλλά συνέχισε τις επιθέσεις της και μετά την υπογραφή της διεθνούς συνθήκης, παραβιάζοντας τη συνθήκη της Λοζάνης στην Ίμβρο και την Τένεδο. Το σχέδιο εξάλειψης του Ελληνισμού στην περιοχή παρέμεινε ενεργό, με την επιβολή του «Εφάπαξ Φόρου Πλούτου» το 1942 στις μειονότητες, το πογκρόμ κατά του ελληνισμού της Πόλης το 1955 και τους διωγμούς του 1964-1965. Η ελπίδα για ειρηνική συνύπαρξη μέσω διεθνών συμφωνιών διαψεύστηκε με την τραγωδία της Κύπρου το 1974. Η Τουρκία συνεχίζει να αναφέρεται σε τουρκική μειονότητα στη Θράκη, τη Θεσσαλονίκη, την Κω και τη Ρόδο, ενώ διατηρεί την ίδια στρατηγική στο Αιγαίο, με το casus belli και την άρνηση αναγνώρισης του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, εμποδίζοντας ακόμη και την πόντιση καλωδίων και γκριζάροντας το Αιγαίο με το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας και το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο.

Συνεχίζει στην άρνηση της για τη μη απόσυρση του τουρκικού στρατού στην Κύπρο, ακολουθώντας τη στρατηγική της που περιλαμβάνει τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και την έλλειψη σεβασμού προς την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και των πολιτιστικών μνημείων. Συνεχίζει να εκφράζει δηλώσεις και να προβαίνει σε ενέργειες που προάγουν το μίσος και τον φόβο, καθώς και σε υβριδικές απειλές κατά του ελληνισμού σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο.

Φουρνάρος Ιωάννης

Στη μνήμη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

#ΤΟΥΡΚΙΑ

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords