Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα: Η Άγκυρα πάντα κάνει αυτό που λέει

18:13 21/6/2020 - Πηγή: Dikaiologitika

Η Aγκυρα πάντα «λέει αυτό που κάνει», αλλά και «κάνει ό,τι λέει», τονίζει σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ο Τούρκος Πρέσβης στην Αθήνα Μπουράκ Οζουγκέργκιν, απαντώντας σε ερώτηση περί του αν τελικά θα αδειοδοτηθεί η ΤΡΑΟ για έρευνες στην περιοχή του τουρκολιβυκού μνημονίου.

Ο Τούρκος Πρέσβης στην Αθήνα υπογραμμίζει ότι η

Aγκυρα είναι ανοιχτή για συζητήσεις οριοθέτησης με την Αθήνα, προσθέτοντας πως αυτή θα πρέπει να είναι «δίκαιη, ισότιμη και ειρηνική».

«Δεν είναι μυστικό ότι έχουμε μακροχρόνιες διαφωνίες στο Αιγαίον Πέλαγος ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα. Αυτές οι διαφωνίες είναι σχετικά παλιότερες και πιο περίπλοκες σε σύγκριση με αυτές στην Ανατολική Μεσόγειο (μην ξεχνάτε ότι χρειάστηκαν 43 χρόνια για να καταλήξει η Ελλάδα σε συμφωνία με την Ιταλία, για ένα πολύ πιο απλό, από νομικής άποψης, θαλάσσιο χώρο). Αυτό είναι αρκετά φυσιολογικό ανάμεσα σε γείτονες. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι να αρνείσαι να το συζητήσεις. Ακούμε μια εκκωφαντική σιωπή από την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Στην ουσία έχουμε ήδη άρτια καθιερωμένους διαύλους για τη συζήτηση αυτών των θεμάτων. Επίσης, έχουμε την καθοδήγηση του διεθνούς δικαίου. Οι συζητήσεις μας με την Ελλάδα όσον αφορά τις διαφωνίες στο Αιγαίο ανάγονται στη δεκαετία του ’70 – όπως και οι “διαγενεακές” διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών», δηλώνει.

«Μιας που η Ελλάδα τελικά συνήψε την πρώτη της συμφωνία για την οριοθέτηση ΑΟΖ με έναν από τους γείτονές της, γνωρίζετε ότι έχουμε ήδη ολοκληρώσει επιτυχημένα όλα τα είδη συμφωνιών οριοθέτησης με όλους τους γείτονές μας (ακόμα και με χώρες που δεν ανήκουν αναγκαστικά στο ίδιο πολιτικό στρατόπεδο με εμάς) στη Μαύρη Θάλασσα; Επιπλέον, κάποιες από αυτές τις συμφωνίες έγιναν στο μέσον του Ψυχρού Πολέμου! Όχι βασισμένες στη επιβολή, ή τις απειλές, ή κάποιους άλλους τρόπους, όπως το ελληνικό κοινό οδηγείται συχνά να πιστεύει για το πώς οι Τούρκοι κάνουν δουλειές, αλλά βασισμένες στον αμοιβαίο σεβασμό και το διεθνές δίκαιο», ισχυρίζεται ο Τούρκος Πρέσβης.

Αναφερόμενος στα αιτήματα της ΤΡΑΟ για έρευνες σε συντεταγμένες της Ανατολικής Μεσογείου (ανοιχτά της Ρόδου, της Καρπάθου και της Κάσου) που η Ελλάδα θεωρεί ως μέρος της υφαλοκρηπίδας της και εάν το τουρκικό υπουργείο Ενέργειας θα αδειοδοτήσει αυτές τις έρευνες, απάντησε:

«Δεν χρειάζεται να διαβάζετε μηνύματα ανάμεσα στις γραμμές. Τα μηνύματά μας είναι πάντα, σε κάθε επίπεδο, ανοιχτά και ευθύτατα. Δεν μας αρέσουν τα τετελεσμένα εναντίον μας και ούτε δρούμε εμείς με αυτό τον τρόπο. Λέμε αυτό που κάνουμε, και κάνουμε αυτό που λέμε. Παραδείγματος χάριν, εξακολουθούσαμε επί χρόνια να προειδοποιούμε τους Ελληνοκύπριους (και τους περιφερειακούς και άλλους συνεργάτες τους, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) ότι οι μονομερείς απόπειρές τους να χαράξουν γραμμές στην Ανατολική Μεσόγειο παραβίαζαν ξεκάθαρα τα δικαιώματά μας και εκείνα των Τουρκοκυπρίων. Καμία χώρα δεν μπορεί απλά να καθίσει ήσυχη, όταν οι άλλες υφαίνουν ιστούς που τόσο εμφανώς επηρεάζουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της. Ειδικά μια χώρα όπως η Τουρκία που διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο.

Οι θέσεις μας στα θέματα θαλάσσιας δικαιοδοσίας πάντα λαμβάνουν υπόψη τις βασικές αρχές του δικαίου της θάλασσας όπως και τις πολυάριθμες πρακτικές και αποφάσεις δικαστηρίων που μαζί δημιουργούν νομολογία και ως τέτοιες συγκροτούν το διεθνές δίκαιο. Είναι γεγονός ότι το να είσαι μεγάλη χώρα δεν σε απαλλάσσει από τις υποχρεώσεις σου στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Το διεθνές δίκαιο είναι για όλες τις χώρες, μεγάλες ή μικρές. Αλλά το διεθνές δίκαιο στην ολότητά του και στα συμφραζόμενά του λαμβάνει υπόψη όλους τους σχετικούς παράγοντες, όχι μόνο τα πράγματα που θα γνώριζε και ένας πρωτοετής της Νομικής. Γι’ αυτό οι άνθρωποι αφιερώνουν χρόνια στις νομικές σχολές και γι’ αυτό και δεν σταματάς ποτέ να μαθαίνεις κατά τη διάρκεια της εξάσκησης του νόμου».

Ο ίδιος θεωρεί ότι σε αυτό το πλαίσιο είναι πιθανόν να έχουμε εξελίξεις: «Είναι πράγματι πιθανόν να έχουμε θετικές εξελίξεις, εφόσον οι παραλυτικές πεποιθήσεις σταματήσουν και οι απολιθωμένες στάσεις εγκαταλειφθούν. Δεν είναι ποτέ αργά για γείτονες όχι μόνο να συζητούν, αλλά ακόμα και να ακούει ο ένας τον άλλον».

Αναφερόμενος στη συμφωνία ΑΟΖ Ελλάδας – Ιταλίας, είπε ότι «είναι αυτονόητο ότι κάθε διαδικασία διαπραγμάτευσης πρέπει να περιλαμβάνει μια άσκηση δούναι και λαβείν και η κοινή γνώμη οφείλει να αισθάνεται άνετα με αυτό το γεγονός της ζωής. Τα μοντέλα συνεργασίας που προωθήθηκαν από την ίδια τη συμφωνία, όπως και τα συνοδευτικά έγγραφα που υπέγραψαν η Ελλάδα και η Ιταλία, ως δύο μέλη της Ε.Ε., προσφέρουν περαιτέρω ιδέες. Οπως το βλέπω, η συμφωνία αποτελεί μια περαιτέρω απόδειξη ότι το διεθνές δίκαιο δεν αποτελείται απλά από τη χάραξη μέσων γραμμών, με την απόδοση πλήρους επήρειας σε νησιά, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους παράγοντες. Στην πραγματικότητα, το διεθνές δίκαιο της θάλασσας είναι ένα πολύ περίπλοκο αντικείμενο μελέτης».

Το τουρκολιβυκό μνημόνιο και το προσφυγικό

«Στους διπλωμάτες δεν μας αρέσουν οι αναφορές σε “αδιέξοδα”. Η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, πάντα έχει έναν τρόπο να εφεύρει ξανά τον εαυτό της. Αλλά κάνει επίσης ομοιοκαταληξίες...», περιορίστηκε να δηλώσει για το τουρκολιβυκό μνημόνιο.

«Οι αυξημένες μεταναστευτικές πιέσεις προς την Ευρώπη είναι ένα διαρκές φαινόμενο της τελευταίας δεκαετίας. Η Τουρκία είναι ένα από τα κράτη που βρίσκονται στο μέτωπο, αντιμετωπίζοντας τα χειρότερα αυτής της πίεσης. Οπότε, δεν είναι απλώς ζήτημα πολλών προσφύγων που φεύγουν από την Τουρκία, αλλά, κατ’ αρχάς, οι συνθήκες που τους εξαναγκάζουν να ξεφύγουν από συγκρούσεις στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στη Λιβύη και αλλού. Oσο οι ρίζες του προβλήματος παραμείνουν αναπάντητες, η Τουρκία και η Ε.Ε. θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τέτοιες πιέσεις.

Υπό αυτές τις συνθήκες, συμφωνώ απολύτως ότι τόσο η Τουρκία και η Ελλάδα, δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, όσο και η υπόλοιπη Ε.Ε. μπορούν και πρέπει να συνεργαστούν στο προσφυγικό. Η Ε.Ε. πρέπει να καταλάβει ξεκάθαρα και αναμφίβολα και να εκτιμήσει ότι η Τουρκία είναι αυτή που στην πραγματικότητα σηκώνει το φορτίο των προσφυγικών ροών.

Για 10 χρόνια. Με 4 εκατομμύρια ανθρώπους. Σας ερωτώ: Πού θα κατέληγαν αυτοί οι άνθρωποι αν δεν τους είχαμε φιλοξενήσει; Ενα χτύπημα στην πλάτη δεν είναι αρκετό. Η δήλωση της 18ης Μαρτίου εξελίχθηκε υπό δύσκολες συνθήκες, για να αντιμετωπιστεί προσωρινά μια έκτακτη κατάσταση τότε το 2016 και παρείχε ένα χρήσιμο αποτύπωμα. Η εμπειρία μας, ωστόσο, τα τελευταία τέσσερα χρόνια μάς άφησε με μια πικρή γεύση. Oχι μόνο λόγω της μη εκπλήρωσης της οικονομικής πτυχής, όπως κάποιοι θέλουν να υποβαθμίζουν το ζήτημα σε αυτό. Αλλά λόγω των ασυνεπειών ή των απίστευτων καθυστερήσεων εκ μέρους της Ε.Ε. στο να είναι σωστή σε δεσμεύσεις σχετικά με την αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης, την απελευθέρωση του καθεστώτος των θεωρήσεων, της ενταξιακής διαδικασίας μας, πάνω από τη γνωστή οικονομική βοήθεια που λαμβάνουν οι Σύροι υπό προσωρινή προστασία».