Η κυβέρνηση πολεμά τις αξίες των Ελλήνων όμως η συντριπτική πλειοψηφία αντιστέκεται

11:02 15/5/2018 - Πηγή: thestival.gr

Του Νίκου Καραγιαννακίδη*

Την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε από την Βουλή το νομοσχέδιο για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Διαφωνώ με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο διότι μέσω της αναδοχής και του σχετικού νομοσχεδίου θα καταλυθεί σύντομα και o θεσμός της υιοθεσίας κι εν τέλει θα τρωθεί η έννοια της οικογένειας.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι αναδοχή δεν σημαίνει

υιοθεσία, όπως λανθασμένα ακούγεται σε διάφορα ΜΜΕ. Είναι άλλο πράγμα η υιοθεσία, όπου οι θετοί γονείς υποκαθιστούν πλήρως και σε όλα τους βιολογικούς γονείς, και άλλο η αναδοχή, όπου ο φυσικός – βιολογικός γονιός συνυπάρχει, εάν κάτι τέτοιο επιτρέπεται από τον κοινωνικό λειτουργό, με τον ανάδοχο, με την υποχρέωση μάλιστα να συνεργάζεται μαζί του, εκτός κι αν δεν μπορεί ή δεν είναι προς το συμφέρον του παιδιού να συνυπάρχει μαζί του (πχ ανίατη ασθένεια, χρήστες ναρκωτικών και οι δύο γονείς, σεξουαλική κακοποίηση ή εκμετάλλευση παιδιού κ.λπ.). Ο θεσμός της αναδοχής υφίσταται εδώ και πολλά έτη και η συντριπτική πλειοψηφία των αναδοχών έως και σήμερα αφορούσε στην συγγενική αναδοχή, όπου συγγενικά πρόσωπα γινόντουσαν ανάδοχοι.

Περιληπτικά αναφέρω, ότι με την αναδοχή ένα παιδί το οποίο δεν μπορεί να διαμένει με τους φυσικούς του γονείς για διάφορους λόγους (πχ είναι χρήστες ναρκωτικών, φυλακισμένοι, το εκμεταλλεύτηκαν σεξουαλικά κ.λπ.) δίδεται σε ανάδοχους γονείς, οι οποίοι αναλαμβάνουν την ανατροφή του για όσο διάστημα διαρκεί η αναδοχή. Η συνηθέστερη μορφή αναδοχής είναι η συγγενική, όπου ένα συγγενικό πρόσωπο αναλαμβάνει την ανατροφή του παιδιού.

Με το νέο νόμο που ψηφίστηκε προχθές από το Ελληνικό Κοινοβούλιο επιτρέπεται πλέον ανάδοχοι να γίνονται και ομόφυλα ζευγάρια, εφόσον έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Κοινώς τα ομόφυλα ζευγάρια με το νέο νομοσχέδιο κρίνονται νομικά κατάλληλα και ικανά για αναδοχή.

Είναι δε γεγονός ότι η αναδοχή αφορά στην συντριπτική της πλειοψηφία σε παιδιά των οποίων οι βιολογικοί γονείς κατέστησαν ακατάλληλοι για την ανατροφή τους, όπως σε περίπτωση σεξουαλικής κακοποίησης τους, εκμετάλλευσής τους, βίας εναντίον τους κ.λπ.

Το μοναδικό δε επιχείρημα που ακουγόταν όλο αυτο το διάστημα υπέρ της αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια ήταν «υπάρχουν βιολογικοί γονείς που είναι κυριολεκτικά τέρατα και συνεπώς δεν νομίζω ότι ένα παιδί που μεγαλώνει με ομόφυλους γονείς διατρέχει περισσότερο κίνδυνο από το αν θα μεγάλωνε με τους βιολογικούς του γονείς». Επειδή, λοιπόν, τα περισσότερα παιδιά που δίδονται σε ανάδοχες οικογένειες είναι παιδιά που οι γονείς τους μόνον γονείς δεν μπορούν να θεωρηθούν, γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο επιλέχτηκε ο θεσμός της αναδοχής για να θεωρηθούν νομικά κατάλληλα τα ομόφυλα ζευγάρια. Θεωρώντας τα λοιπόν, νομικά κατάλληλα για αναδοχή, θα μπορούν να θεωρηθούν εν συνεχεία νομικά κατάλληλα και για υιοθεσία.

Έφεραν, λοιπόν, πρώτα τον θεσμό της αναδοχής για να συγκρίνουν την ανατροφή ενός τέκνου από γονείς τέρατα με την ανατροφή που θα είχε αν μεγάλωνε από ομόφυλο ζευγάρι. Μας παρουσιάζουν δηλαδή, κάτι εντελώς ακραίο, για να μας προετοιμάσουν να αποδεχτούμε εν συνεχεία ως σωστό κάτι επίσης ακραίο που δεν είναι άλλο από τη νομιμοποίηση της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια και την αλλαγή της έννοιας της οικογένειας.

Στόχος τους δεν ήταν ούτε είναι η αναδοχή. Ουδέν ομόφυλο ζευγάρι πρόκειται να ασχοληθεί σοβαρά με την αναδοχή. Απλώς, η αναδοχή είναι η νομική προετοιμασία της κοινωνίας μας για την υιοθεσία, κι εν συνεχεία, για την αλλαγή της έννοιας της οικογένειας.

Είναι αυτονόητο ότι μετά τον νομικό χαρακτηρισμό των ομόφυλων ζευγαριών ως κατάλληλων για αναδοχή θα ακολουθήσει η καταλληλότητά τους για υιοθεσία. Θα τεθεί άμεσα στην κοινωνία μας το ακόλουθο νομικό ερώτημα: αφού ο νόμος πλέον θεωρεί ως κατάλληλα πρόσωπα για την αναδοχή τα ομόφυλα ζευγάρια, γιατί να τα θεωρεί ακατάλληλα ή ανίκανα για υιοθεσία ή τεκνοποιία μέσω παρένθετων μητέρων;

Συνεπώς, ο νόμος που ψηφίστηκε είναι ακόμη μία διολίσθηση για την διαστρέβλωση της έννοιας της οικογένειας, στην οποία προσβλέπουν αυτοί που φέρνουν τέτοιους νόμους. Σε πολύ σύντομο διάστημα θα μάθουμε ότι οικογένεια μπορεί να υπάρξει και μεταξυ ομόφυλων ζευγαριών και όχι μόνον μεταξύ ετερόφυλων, και πως αυτή η οικογένεια μπορεί να προκύψει μέσω υιοθεσίας ή μέσω παρένθετης μητρότητας για λογαριασμό ομόφυλων ζευγαριών. Και φυσικά με όλη αυτή την διαδικασία το παιδί χάνει τα πρότυπα του πατέρα και της μητέρας και κυριολεκτικά βιάζεται ο ψυχισμός του.

Γι’ αυτό εγώ είμαι κατά της αναδοχής και φυσικά κατά της υιοθεσίας και τεκνοποιίας από ομόφυλα ζευγάρια. Θεωρώ παιδική την συζήτηση ότι δήθεν ένα ομόφυλο ζευγάρι είναι καλύτερο από μία οικογένεια που εκμεταλλεύεται το παιδί της σεξουαλικά ή το κακοποιεί. Υπάρχουν εκατομμύρια άλλες οικογένειες που θα μπορούσαν να καταστούν ανάδοχες και να καλύψουν τα κενά από μία τέτοια πράξη των γονέων του και συνεπώς είναι ανώφελοι τέτοιοι νομικοί ακτιβισμοί.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα του Τσίπρα ό,τι θεσμός υπάρχει θα πρέπει να καταλυθεί. Αφενός η έννοια της πατρίδας με τους χιλιάδες λαθρομετανάστες καταλύεται, αφού καταλύονται τα σύνορά μας και η εθνική μας ομοιογένεια, αφετέρου η θρησκεία μας χτυπιέται με νομοσχέδια που κρίθηκαν αντισυνταγματικά, και τέλος, και η οικογένεια χτυπιέται με κενά νομοσχέδια που ουσιαστικά αποσκοπούν στο να πλήξουν τον στενό πυρήνα της. Κι όλα αυτά, ενώ η συντρηπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας διαφωνεί.

*Ο Νίκος Καραγιαννακίδης είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω.