Ο Πασχάλης αποκαλύπτει ένα ακραίο περιστατικό θαυμασμού: Πήγα να μπω στο αυτοκίνητο…

20:52 20/11/2018 - Πηγή: thestival.gr

Στο περιοδικό Go και τον Πιερή Παναγή έδωσε συνέντευξη ο Πασχάλης Αρβανιτίδης, ο οποίος μίλησε μεταξύ άλλων και για την αγάπη του κόσμου προς τον ίδιο και αναφέρθηκε μάλιστα και σε ένα περιστατικό.

Διαβάζοντας το βιογραφικό σας μου έκανε εντύπωση ότι στις συναυλίες σας, τη δεκαετία του ’70 απαιτείτο παρουσία αστυνομίας.

Όντως έτσι ήταν! Χρειαζόμασταν την κρατική αστυνομία και όχι bodyguards ή κάποια ιδιωτική εταιρία. Για να πάμε από το ξενοδοχείο που μέναμε στο χώρο της συναυλίας έπρεπε να μας συνοδεύσουν αστυνομικοί.

Θυμάστε κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό;

Πολλά

και διάφορα! Ερχόταν τόσος πολύς κόσμος για να με αγγίξει, να πάρουν μια τρίχα μου, να ζητήσουν ένα αυτόγραφο. Γινόταν ποδοπάτημα και η αστυνομία ήταν επιβεβλημένο να παρέμβει. Θυμάμαι μια μέρα που πήγα να μπω στο αυτοκίνητό μου, το σήκωσαν στον αέρα με μένα μέσα. Δεν μπορούσα να κατέβω! Όλα αυτά γινόντουσαν από αγάπη, δεν είχαν σκοπό να μου κάνουν κακό. Αυτό ήταν και είναι κάτι που σέβομαι πολύ. Απ’ αυτή την αγάπη οδηγούμαι στη γενικότερη στάση μου απέναντι στον κόσμο που αγαπά τα τραγούδια μου. Πολλά πράγματα τα κάνω γι’ αυτό τον σκοπό. Για παράδειγμα είμαι σε μόνιμη δίαιτα!

Για να διατηρείτε την εικόνα σας;

Θέλω να είμαι αντάξιος των προσδοκιών του κόσμου. Κάποιοι ακούν τα τραγούδια και έχουν μια ανάμνηση από μένα. Θέλω έτσι να με βλέπουν, όπως τότε και να αισθάνονται ρίγος.

Πότε συνειδητοποιήσατε ότι τελικά δεν μπορείτε να πάτε για έναν καφέ με ένα φίλο σας; Ότι η δημοσιότητα τελικά έχει κάποια όρια στο τι κάνετε;

Το ένιωσα από πολύ νωρίς. Όταν το 1966, μαζί με το συγκρότημά μου τους Olympians κάναμε το πρώτο μας τραγούδι έγινε το μεγάλο σουξέ της εποχής. Γινόταν πανζουρλισμός με το «Ο Τρόπος» και έπειτα με το «Σχολείο». Ο κόσμος απ’ εκείνο το πρώτο τραγούδι με έβαλε στην καρδιά του. Ήταν μια επανάσταση στο τι ακούγαμε, στον τρόπο που συμπεριφερόμασταν, που χορεύαμε. Η μουσική ήταν πάνω απ’ όλα εξ ου και ό,τι συνέβαινε γινόταν σε μεγάλη ένταση. Παρότι τα ήθη ήταν πιο συγκρατημένα και ως παιδιά δεν ήμασταν ελεύθεροι να εκφράζουμε αυτό που νιώθαμε, με τη μουσική κάτι γινόταν. Η διαφορά της εποχής εκείνης με τη σημερινή είναι ότι αυτά που ζούσε ο κόσμος τότε καταγράφονταν πάρα πολύ ισχυρά. Σήμερα αυτό δεν γίνεται. Δεν καταγράφει η μνήμη τόσο βαθιά πια. Ίσως η πληροφόρηση είναι τόσο πολλή που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι γίνεται.