Παύλος Χαϊκάλης: Η αλήθεια για τη γνωριμία με τη σύζυγό του που ήταν στη φρουρά του

00:17 18/6/2018 - Πηγή: thestival.gr

Παρά τον πυρετό των προβών και του καιρού, εκείνος μοιάζει ψύχραιμος, σαν αποστασιοποιημένος. Ο Παύλος Χαϊκάλης έδωσε συνέντευξη στο People, όπου η συζήτηση ξεκίνησε από τις συνεχόμενες επιτυχίες που έχουν κάνει μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, με τον οποίο θα μοιραστούν τη σκηνή της Επιδαύρου.

Πόσο δύσκολο είναι να υπάρχουν φιλίες στο χώρο σας, και μάλιστα να αντέχουν, έχοντας στο ενεργητικό τους πολλές επιτυχημένες συνεργασίες;

Να ξεκαθαρίσω

πως είναι άλλο φιλία, άλλο συνεργασία, άλλο γνωριμία σε φιλικό επίπεδο. Η έννοια της φιλίας είναι κάτι ιδανικό, είναι το ξεγύμνωμα του εαυτού του ενός απέναντι στον άλλο. Καλύπτεται από σεβασμό, κατανόηση, αλληλεγγύη, στήριξη. Η φιλία είναι πολύ δύσκολη, λοιπόν. Γενικότερα, μια φιλία μπορεί να χαλάσει μέσα σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, μπορεί να δημιουργήσει εγωιστικά πεδία που μπορεί να αποδειχτούν ανασταλτικοί παράγοντες στην πορεία της. Ειδικά σε ένα επάγγελμα που είναι «εγωιστικό», φιλόδοξο, όπου η επιτυχία μετριέται και με οικονομικούς όρους, ενώ τα καλλιτεχνικά κριτήρια μπορεί και να υπόκεινται σε καθεστώς προσωπικών κριτηρίων, νομίζω πως μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Εκείνο που ενδιαφέρει δύο ηθοποιούς δεν είναι τόσο η φιλία όσο η συνεργασία. Εκεί είναι και η φύση της δουλειάς μας. Τι κώδικες χρησιμοποιούν, πώς οι κώδικες του εξωτερικού περίγυρου μπορούν να γίνουν ιδέες και αυτές οι ιδέες να μετατραπούν σε ένα όραμα χρήσιμο για τους θεατές. Αυτή είναι η αξία της Τέχνης.

Άρα μέσα σε αυτό το δύσκολο πεδίο πόσους φίλους έχεις, με την έννοια της κοινωνικής φιλίας;
Δύο τρεις. Από εκεί και πέρα το πράγμα ανοίγει.

Για τους Αχαρνής το σκέφτηκες καθόλου;
Όχι, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Με σκηνοθέτη τον Κώστα Τσιάνο, τον Πέτρο Φιλιππίδη με τον οποίο βρισκόμαστε ξανά, τον Κώστα Κόκλα, τον Τάκη Παπαματθαίου… Θα ήταν μαζί μας και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης αλλά ένα πρόβλημα υγείας της τελευταίας στιγμής δεν του το επέτρεψε, οπότε τον αντικαθιστά ένας εξαίρετος συνάδελφος και ένα νέο παιδί, ο Ιωάννης Παπαζήσης. Είναι όλοι συντελεστές που με έκαναν να πω «ναι». Ο Γιάννης Μετζικώφ στο σχεδιασμό των κοστουμιών, ο Γιώργος Ανδρέου στη μουσική. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν εχέγγυο για ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Είστε μια… αντρική dream team.
Ναι, δεν υπάρχει γυναικείος ρόλος στο έργο. Αυτή θα έλεγα πως είναι η μόνη αδυναμία του. Επειδή πιστεύω πως οι γυναίκες δίνουν διαφορετικό άρωμα σε μια παράσταση, είναι άλλη η αισθητική τους και η συναίσθηση που κουβαλούν.

Τώρα είστε λίγο ΚΨΜ…

Σωστά, ναι. (γέλια) Είναι δύο τα έργα με τα οποία έχω πάει στην Επίδαυρο: Το ένα ήταν οι Ιππής του Αριστοφάνη και τώρα οι Αχαρνής. Και στα δύο δεν υπήρχε γυναίκα.

Είναι όντως τόσο υποβλητικό να παίζεις στο θέατρο της Επιδαύρου; Το έχεις νιώσει κι εσύ ή είναι μια αυθυποβολή λόγω αυτών που σίγουρα θα έχεις διαβάσει ή σου έχουν πει;

Το μεγαλύτερο δέος το ένιωσα όταν πήγα μόνος μου στη θυμέλη (σ.σ. το κέντρο της ορχήστρας στο αρχαίο θέατρο). Εκεί, όταν σηκώσεις τα μάτια σου, αισθάνεσαι σαν να έχεις επαφή με κάτι θεϊκό. Όταν γεμίζει, βέβαια, το θέατρο, δέχεσαι την ενέργεια από 10.000 ζευγάρια μάτια που σε κοιτούν. Αν μετουσιώσεις αυτή την ενέργεια σε δύναμη, βγαίνει κάτι πανέμορφο, εκστατικό. Μην ξεχνάμε πως αυτός είναι ένας χώρος ίασης. Κουβαλάει μια άλλη αύρα, μια άλλη ενέργεια από τα συνηθισμένα θέατρα.

Η ιστορία με τη σύζυγό σου είναι πολύ ωραία…

Ναι, πήρε διαστάσεις. Είχαμε γνωριστεί πιο πριν και όταν βρέθηκε στη φρουρά, προχώρησε. Νομίζω πως όλες οι προσεγγίσεις των ανθρώπων έχουν ιδιαιτερότητα. Είναι σημαντικό να βρίσκονται δύο άνθρωποι και να έλκονται. Πρέπει να βλέπουμε το σεβασμό και την κατανόηση στις σχέσεις. Υπάρχουν χιλιάδες ζευγάρια που έχουν γνωριστεί κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Για αυτό και θεωρώ πως είναι ανάξιο λόγου.

Το θέμα είναι πως εσύ την ξεχώρισες. Αυτό δεν είναι πάντοτε δεδομένο, το να «συντονιστούν δύο άνθρωποι».

Είναι ένα θεώρημα δικό μου, που λέει «δεν έχει σημασία με πόσες γυναίκες θα πάει ένας άντρας, αν καταλάβει την αξία της μιας». Είναι πολύ σημαντικό μέσα στη χυδαιότητα και την προστυχιά που υπάρχει στην εποχή μας να την αναγνωρίσεις, είναι σαν να βρήκες χρυσό. Είναι ιδανικό και εκεί θα πρέπει να επικεντρώνονται οι προσπάθειες των ανθρώπων.