Σάρα Εσκενάζυ: Σηκωνόμουν, ζαλιζόμουν, δεν είχα δυνάμεις…

21:01 26/2/2018 - Πηγή: thestival.gr

Η Σάρα Εσκενάζυ όχι μόνο πήρε μέρος στο Survivor αλλά ήταν και ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στο παιχνίδι. Η ίδια μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή της αναφέρει τον λόγο που συμμετείχε στο παιχνίδι επιβίωσης.

Το «Survivor» γιατί το έκανε; Θεώρησε ίσως ότι θα σε βοηθούσε να έχει εξέλιξη στη δουλειά σου, λόγω δημοσιότητας;

«Έκανα πρωταθλητισμό από 3,5 χρονών, ήμουν μέσα στα μπαλέτα, στο στίβο, στη ρυθμική, στο βόλεϊ... Είμαι κοντά με τον αθλητισμό, μου αρέσει, όπως μου αρέσει και να παίζω, γι αυτό έγινα

ηθοποιός. Έκανα το «Survivor», γιατί ήθελα να δω τα όρια μου ως μια γυναίκα από την Αθήνα και όχι από την επαρχία, που ζουν πιο φυσικά. Το «Survivor» το πήρα σαν εξοχή. Από πολύ μικρή ήμουν στις κατασκηνώσει και μου άρεσε πολύ, ήθελα να ζήσω την εμπειρία. Δεν περίμενα ότι θα μείνω 4,5 μήνες μέσα στο παιχνίδι. Φεύγοντας είπα στους γονείς μου: «Σέ μία εβδομάδα θα γυρίσω, μην αγχώνεστε». (Γέλια.) Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι, όπου έμαθα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου» τόνισε στο Λοιπόν.

- Τι έμαθες για σένα, που δεν είχες συνειδητοποιήσει;

«Τη δύναμη που έκρυβα μέσα μου. Σηκωνόμουν, ζαλιζόμουν, δεν είχα δυνάμεις πήγαινα στα παιχνίδια και ήμουν... τσίτα. Ως αθλητή μαθαίνεις την οργάνωση και να ζεις με τον πόνο, γιατί πάντα πονάς, μόνιμα.»

-Έχεις σκεφτεί τι θα γίνει αν σταματήσει αυτή η έντονη αναγνωρισιμότητα στο μέλλον;

«Αυτό που ζούμε τώρα είναι ένα όμορφο ταξίδι που κάποια στιγμή θα τελειώσει, δεν γίνεται να είσαι μόνιμα έτσι. Είμαι συνειδητοποιημένη γι’ αυτό. Λόγω του μπαμπά μου, που έχω μεγαλώσει μέσα στο θέατρο είναι λογικό. Σε μια παράσταση παίζεις, σε βλέπει ι κόσμο και μετά σβήνουν τα φώτα και ζεις τη ζωή σου. Το θέμα είναι να ζεις την κάθε στιγμή και να τη γεύεσαι. Δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.»

- Ποια στιγμή στη ζωή σου ήταν η δυσκολότερη;

«Ο θάνατος είναι η πιο δύσκολη στιγμή, δεν μπορεί το διαχειριστείς, γερό χαστούκι. Έχω «χάσει» του παππούδες μου, που αγαπούσα πάρα πολύ. Στο «Survivor», όταν κοιτούσα ψηλά, έλεγα πάντα για τη γιαγιά μου, την οποία λάτρευα. Στις 16 Δεκεμβρίου «έχασα» τον παππού μου και την ίδια μέρα είχα πρεμιέρα στο θέατρο, στο παιδικό έργο, που μάλιστα αναφέρεται σ' έναν παππού.»