Υπάρχει τρόπος να κρατήσουμε τους νέους μας στην Ελλάδα;

*Του Ιγνάτιου Καϊτεζίδη

Από τις πιο οδυνηρές συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι η δημιουργία μιας νέας συνείδησης στα παιδιά μας πως η Ελλάδα αποτελεί χώρα που δεν μπορεί πλέον να στεγάσει τα όνειρά τους. Αυτό πρακτικά αποτυπώνεται σε ανάλογο σχεδιασμό για το μέλλον τους. Μαθητές προετοιμάζονται για σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, παρακολουθούν διεθνή προγράμματα εκπαίδευσης και στρέφονται σε μια μονιμότερη προοπτική εγκατάλειψης της χώρας και εγκατάστασης στο τόπο σπουδών, τόσο στην Ευρώπη όσο και

στην Αμερική. Αυτό πλέον λαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιας πρωτοφανούς πανδημίας που στερεί από την Ελλάδα ανθρώπους με ικανότητες και την καταδικάζει σε μια επιστημονική πενία και μια δημογραφική συρρίκνωση που είναι βέβαιο πως θα της κοστίσει ακριβά στο μέλλον.

Προφανώς οι νέοι μας έχουν πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν. Σχολές που υπολειτουργούν, έρευνα που υποχρηματοδοτείται, πανεπιστήμια που αντί να τρέχουν προς το μέλλον νοσταλγούν το κακό παρελθόν, αριστεία που αποτελεί στίγμα, ανύπαρκτη αγορά εργασίας, κρίση χωρίς τέλος. Η πολιτική συζήτηση υπόσχεται ανεργία 60% στους νέους, μισθούς 500 ευρώ στους τυχερούς, φόρους 70% στους τολμηρούς που θα επιχειρήσουν, σύνταξη ποτέ. Οι μαθητές βλέπουν τους γονείς τους να ζούνε στη δίνη αυτής της κρίσης και ανάμεσα στο δίλημμα να αλλάξουν τη χώρα ή να αλλάξουν χώρα επιλέγουν το δεύτερο.

Ποτέ η Ελλάδα δε δημιούργησε μια ουσιαστική πολιτική για τη στήριξη της νέας γενιάς. Προγράμματα και τίτλοι, προθέσεις και διαπιστώσεις αλλά τίποτε ουσιαστικό και μετρήσιμο. Καμία πρόνοια για ενίσχυση της νεανικής επιχειρηματικότητας που χάθηκε μέσα στη γραφειοκρατία περιστασιακών ενισχύσεων. Καμία δράση για απόκτηση ουσιαστικής εμπειρίας. Ποτέ δεν ακούσαμε για internship σε μαθητές δημόσιων σχολείων. Για πρακτική απασχόληση μαθητών σε εταιρίες της πραγματικής οικονομίας. Για συνδυασμό σπουδών και εργασίας μέσα από οργανωμένα προγράμματα. Πάρεργο η παιδεία, ιδιωτική υπόθεση των γονιών το μέλλον των παιδιών.

Για να κρατήσουμε τα παιδιά μας στην Ελλάδα πρέπει να έχουμε κάτι να τους δώσουμε εκτός από υποσχέσεις. Χρειάζονται ένα πρακτικό σχέδιο που θα έχει άμεση εφαρμογή και προοπτική. Που θα συνδέσει εκπαίδευση και εργασία. Που θα δημιουργήσει ζήτηση για νέους επιστήμονες. Που θα εκσυγχρονίσει την πανεπιστημιακή γνώση. Κανένα παιδί δε θα ρισκάρει να γίνει μέρος μιας ακόμη γενιάς που χάθηκε μέσα στην κρίση. Κανένα παιδί δε θα πειστεί από σχέδια χωρίς χρονοδιάγραμμα και από γενικού τύπου ευχές για την αξία της παιδείας. Κανένα παιδί δε θα δεχθεί να προσφέρει το μέλλον του για να πειραματιστούν υπουργοί, πολιτικοί και σοφοί της παιδείας που εδώ και 50 χρόνια «ολημερίς τη χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν».

Όποιο αεροπλάνο κι αν πάρετε, για οποιονδήποτε προορισμό, θα βρείτε μέσα τα παιδιά μας που φεύγουν. Και θα σας πούνε ακριβώς αυτή την ιστορία.

*Ο Ιγνάτιος Καϊτεζίδης είναι Δήμαρχος Πυλαίας-Χορτιάτη και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Θεσμών της ΚΕΔΕ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Δημοκρατία"

Keywords
Τυχαία Θέματα