«Ο γίγαντας» μας 13 μηνών έγινε Άγγελος. Άλλωστε τέτοια οντότητα δεν χωρούσε στη γη

00:37 28/7/2017 - Πηγή: sugklonistiko.gr

Ονομάζομαι Αλεξάνδρα και είμαι 28 χρονών. Πριν δυο χρόνια έφερα στη ζωή δυο δίδυμα παιδάκια. Με φυσιολογική σύλληψη… Δώρο Θεού…

Στα 26 χρόνια μου λοιπόν γέννησα πρόωρα στις 31 εβδομάδες λόγω Συνδρόμου Υποκλοπής.Τα πάντα ανατράπηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Άμεσα καισαρική άμεσα και τα δυο μου μωρά χωρίς καν να τα δω στην Μονάδα εντατικής θεραπείας Νεογνών Ιπποκράτειου. Ο ένας μόλις 900 γρ. και ο άλλος μόλις 1100γρ. Η ιστορία μου είναι μεγάλη. Προκαταβολικά συγγνώμη που θα σας κουράσω η συγγνώμη για όποιο συντακτικό λάθος γιατί όποτε διηγούμαι την ιστορία μου λόγω συγκίνησης τα ψιλό χάνω.

Ο

ένας μου ο γιος έμεινε δυόμιση μήνες στην Εντατική. Ο άλλος μου ο γιος 7 μήνες. Ναι 7 μήνες!!! Είχα να αντιμετωπίσω πολλά θέματα με τα προωράκια μου. Δόξα τω Θεό είχα πάντα στο πλάι μου τον άντρα μου την οικογένεια μου και κάποιους φίλους μου που συγκαταλέγονται και αυτοί μέσα στην οικογένεια μου. Το κείμενο αυτό είναι απλά ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς αυτούς και προς την εντατική Μονάδα Νεογνών Ιπποκράτειου με επικεφαλή την Κυρία Αναστασιάδου και όλο το προσωπικό. Και στην Παιδοχειρουργική του Ιπποκράτειου με επικεφαλή τον Κύριο Τσικόπουλο. Στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, άνθρωποι που ασκούν έργο, άνθρωποι που παλεύουν για ψυχές ανθρώπων, άνθρωποι που κάνουν λειτούργημα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν τα στηρίγματα μου όλο αυτόν τον καιρό για τα μωρά μου και κυρίως για τον «γίγαντα», μου έτσι τον αποκαλούσαμε όλοι.

«Ο γίγαντας» που έφυγε από Εντατική νεογνών μετά από 7 μήνες και για τους υπόλοιπους 6 μήνες της ζωής του μπαινοέβγαινε στην Παιδοχειρουργική και μετέπειτα στην Εντατική Παίδων Ιπποκράτειου. Ένα μεγάλο Ευχαριστώ και σε αυτούς που μέχρι τελευταίας αναπνοής προσπαθούσαν να σώσουν το παιδί μας. Έτσι λοιπόν όπως καταλάβατε «Ο γίγαντας» μας 13 μηνών έγινε Άγγελος. Άλλωστε τέτοια οντότητα δεν χωρούσε στη γη. «Ο γίγαντας» μας λοιπόν για να τα πάρουμε από την αρχή ήταν μια ψυχή που στους 7 μήνες που βγήκε από την εντατική νεογνών ζύγιζε μόλις 2200 γρ. έως τότε είχε χειρουργηθεί 3 φορές και το πάλευε, τέτοιο «Μαχητή» δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Αφού βγήκαμε από την εντατική ζήτημα να τον ζήσαμε σπίτι από όλη τη ζωή του δύο μήνες μαζεμένους και αυτοί ήταν σαν νοσηλεία στο σπίτι καθώς είχε γαστροστομία και χρειαζόταν που και που χρήση οξυγόνου.

Μπήκαμε πολλές φορές στη Παιδοχειρουργική μετά από εισροφήσεις που μας έκανε στο σπίτι. Δυο φορές μάλιστα χρειάστηκε να του κάνει ο τόσο γενναίος Άντρας μου τεχνίτες αναπνοές μέχρι να έρθει το ΕΚΑΒ για να τον πάμε στο νοσοκομείο. Απ’ τις 3 φορές που μας έκανε επεισόδια εισροφήσεων τα δυο καταλήξαμε στην Εντατική Παίδων, κάναμε ακόμη ένα μεγάλο χειρουργείο παραοισοφαγοκήλης και την τρίτη φορά που μπήκε Εντατική Παίδων κατέληξε κιόλας.

Ένα χρόνο έδινε τον αγώνα του για να μείνει στη ζωή, από τότε που το δέρμα του ήταν διάφανο και έβλεπα τη καρδιά του να χτυπάει με όλα αυτά τα σωληνάκια επάνω του από το κεφάλι ως τα τα δάχτυλα των ποδιών του. Και όμως ήξερα ότι το γενναίο μου παλικάρι θα τα καταφέρει και πάντα τα κατάφερνε. Κάθε μέρα σχεδόν χτυπούσε το τηλέφωνο του άντρα μου και μας έλεγαν κάτι δυσάρεστο. Είχαμε πίστη όμως και πάντα τα νικούσε όλα «Ο γίγαντας» μας, έτσι λοιπόν σαν μανούλα 26 χρονών έπρεπε να αντιμετωπίσω ένα μωρό με περισσότερο χρόνο ζωής του στο νοσοκομείο και έπειτα να γυρνάω σπίτι και να έχω ένα ακόμη προωράκι να μεγαλώσω με πολλά θέματα και χειρουργεία που όμως όλα τα κατάφερε και τώρα πλέον μετά από δυόμιση χρόνια δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα συνομήλικο του.

Γι’ αυτό σας λέω, πέρα από την δίκη μου πίστη και αγάπη στα παιδιά μου είχα την τύχη να έχω την απεριόριστη αγάπη, φροντίδα, στήριξη της οικογένειας μου και όλων αυτών των ανθρώπων που μέχρι τέλους πάλευαν με το παιδί μου. Δεν τον ξέγραψαν ποτέ. Δεν τον ξεγράψαμε ποτέ. Πάντα με χαμόγελο κοιτούσαμε το φως της ημέρας και ας μην έφταναν 26 ώρες το 24ωρο για εμάς. Σε όλο αυτό το διάστημα στα νοσοκομεία γνώρισα λογιών και λογιών ανθρώπους που ο καθένας περνούσε το δικό του Γολγοθά.

Γνώρισα όμως και ανθρώπους που αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια του κόσμου, πάνω απ τα παιδιά τους στην Εντατική με ζωτικά προβλήματα να κάνουν την κάθε μέρα γιορτή για κάθε νέο λεπτό που το παιδάκι τους κατάφερνε να ζήσει. Ξέρετε όλα τα έχουμε δεδομένα, ότι μας ανήκουν, είμαστε πολύ γελασμένοι όμως γιατί τίποτα δεν μας ανήκει. Εγώ τουλάχιστον το κατάλαβα από πρώτο χέρι όταν για μια αναπνοή που κάποιος την παίρνει αβίαστα, άλλος ανοίγει σαμπάνιες για όταν θα πάρει το παιδί έστω μια καλή αναπνοή.

Κλείνοντας με ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον άντρα μου, στον πατέρα μου, στη μητέρα μου, στη πεθερά μου και στο πεθερό μου για όλη τη στήριξη τους γιατί χωρίς αυτούς δεν θα χα το κουράγιο να έχω τα λογικά μου για να σας γράφω τώρα αυτά τα λόγια. Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Θεό που με αξίωσε να ζήσω το θαύμα της μητρότητας και να ζήσω το Θαύμα του «Γίγαντα μου» αλλά και του Στελλάρα μου που έχω τώρα δίπλα μου. Και ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους αυτούς που προσεύχονταν γι’ αυτό το παιδί μου και μου στάθηκαν σαν οικογένεια. Βάζοντας μέσα και όλους αυτούς τους ανθρώπους που πάλευαν με την ευλογία του Θεού για το παιδί μου. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εγώ θα πιστευω σε ένα καλύτερο αύριο, όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι πολλοί «Γίγαντες» σαν τον δικό μου θα βρίσκουν το δρόμο για το σπίτι τους… είτε είναι στον Ουρανό… είτε στη γη.

Είναι η προσωπική ιστορία της Α. αναγνώστριας του blog Working Moms.