Αχός πολύς ακούστηκε

12:11 9/1/2018 - Πηγή: zarpanews

ΝΤΟΡΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ για τη συνέντευξη της Μπέττυς Μπαζιάνα στην «Εφ.Συν.». Λογικό. Αναμενόμενες επίσης και η επί της ουσίας κριτική και η παραφιλολογία με μπόλικη κουτσομπολίστικη διάθεση, δυστυχώς και από πολιτικούς. Μερικές παρατηρήσεις:

● Η κ. Μπαζιάνα δεν μίλησε εκ μέρους του Τσίπρα ούτε για λογαριασμό του Τσίπρα. Δεν είναι ετερόφωτη. Εχει πολιτική διαδρομή, έχει και απόψεις. Δικαιούται να τις εκφράσει; Δικαιούται. Δικαιούνται κόμματα και δημοσιολόγοι

να της ασκήσουν κριτική; Δικαιούνται. Δημόσιο πρόσωπο είναι. Σχετικά με το σενάριο που κυκλοφόρησαν διάφοροι κύκλοι ότι τάχα μου ο Τσίπρας ετοιμάζεται για πρόωρες εκλογές και χρησιμοποιεί κάθε μέσο προκειμένου να κερδίσει πόντους, τι να πω: Τζάμπα είναι οι ισχυρισμοί, τζάμπα και οι ερμηνείες. Ουδείς θα απολογηθεί αν η ζωή διαψεύσει τη θεωρία του.

● Εκπληξη, δυσάρεστη αν κρίνω από τις επίσημες αντιδράσεις, προκάλεσε η φράση της που έγινε και τίτλος της συνέντευξης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία». Το Ποτάμι μάλιστα είπε ότι είναι επικίνδυνες αντιλήψεις και συμπλήρωσε με αυστηρό τόνο: «Ομως εδώ δεν είναι Βόρεια Κορέα, ούτε Βενεζουέλα. Εδώ είναι Ευρώπη και η διάκριση των εξουσιών και αποκομματικοποιημένο κράτος είναι αδιαπραγμάτευτες αρχές».

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗ Β. ΚΟΡΕΑ και τη Βενεζουέλα. Τι κόλλημα είναι αυτό, βρε παιδιά; Η Ευρώπη ούτε Κιμ έχει ούτε Μαδούρο. Εκτός αν θεωρείτε ότι τέτοιος είναι (να διευκρινίσετε ποιος από τους δύο) ο Τσίπρας. Μην παρασύρεστε από τα σχόλια του Αδωνη Γεωργιάδη. Εχει εμμονές ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ.

Οι απειλές που αντιμετωπίζει η Ευρώπη είναι συγκεκριμένες και ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Σας διέφυγε, για παράδειγμα, ότι στην κυβέρνηση της Αυστρίας μπήκε η Ακρα Δεξιά; Μιλάμε για την καρδιά της Ευρώπης. Δεν σας ενοχλεί που οι κυβερνήσεις αρκετών χωρών φλερτάρουν ξεδιάντροπα με την ιδεολογία της Ακρας Δεξιάς; Στο διά ταύτα: Τη φράση αυτή είχαν χρησιμοποιήσει και ο Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1970 και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981. Είχαν δίκιο. Τον Αλιέντε τον πρόλαβαν τα τανκς του Πινοτσέτ. Ευτυχώς στην Ελλάδα η εξέλιξη ήταν ομαλή.

Ωστόσο, η αντίσταση του βαθέος κράτους της Δεξιάς σε κάθε προοδευτική τομή της πρώτης κυβέρνησης του Α. Παπανδρέου ήταν σκληρή. Και τότε η Ν.Δ. παραμυθιαζόταν με το σενάριο της παρένθεσης. Το 1981 ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ένα κόμμα που δήλωνε σοσιαλιστικό. Με ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πρώτη φορά συνέβη αυτό. Επί δεκαετίες κυριαρχούσε η δεξιά παράταξη σε όλες τις εκδοχές. Επρεπε το ΠΑΣΟΚ να κουμαντάρει ένα κράτος που είχε οργανωθεί από τον αντίπαλό του.

Είχε πάρει λοιπόν την κυβέρνηση, αλλά δεν είχε ακόμη την εξουσία. Την απέκτησε γρήγορα και αφού καθησύχασε τα ισχυρά συμφέροντα, τους εγχώριους και τους ξένους μηχανισμούς ότι δεν επρόκειτο να φέρει τα πάνω κάτω στο σύστημα. Κάτι ανάλογο είχαμε το 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν το κόμμα που επαγγέλθηκε την ανατροπή του καθεστώτος του συναινετικού δικομματισμού το οποίο ήταν στα πράγματα για πολλά χρόνια.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ 1981 είναι ότι σήμερα η χώρα είναι σε ασφυκτική επιτροπεία. Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να κινηθεί κατά πώς της υποδεικνύουν σε κρίσιμα πεδία οι δανειστές. Υπάρχουν θεσμοί (αυτούς που το Ποτάμι χαρακτηρίζει ανεξάρτητους και αποκομματικοποιημένους) που δεν αναφέρονται και δεν λογοδοτούν στην εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά στην τρόικα. Τόσο ανεξάρτητοι είναι… Συνεπώς η δουλειά είναι πιο δύσκολη, ο δρόμος πιο μακρύς και με πολλές… γλυκές παγίδες.

● Και κάτι διαδικαστικό: Ο καλός και έμπειρος συνάδελφος Θάνος Οικονομόπουλος σε άρθρο του στο i-efimerida μιλώντας, όπως λέει, εκ πείρας, διαβεβαιώνει τους αναγνώστες του ότι η συνέντευξη, την οποία χαρακτηρίζει πολύ ενδιαφέρουσα, ήταν προκάτ, δηλαδή με γραπτές ερωτήσεις και γραπτές απαντήσεις. Λάθος. Υπάρχουν ηχητικά ντοκουμέντα. Είναι αναρτημένα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας μας. Κάποιες φορές η πείρα είναι κακός σύμβουλος.

Γράφει ο Τάσος Παππάς