Δέκα μικροί Ντάνοι

09:46 9/7/2017 - Πηγή: zarpanews

Κάποτε, στα παλιά, τα προ κρίσης χρόνια, η ελληνική οικογένεια μεγάλωνε τα παιδιά της, με το όνειρο να μπουν στο Δημόσιο -ή να καθίσουν σε μια θέση πίσω από το γκισέ κάποιας τράπεζας.

Όλο και κάποιος θείος, θεία, μπατζανάκης του τριτοξάδερφου του «κολλητού» του μπαμπά υπήρχε, που είχε μια… άκρη με κάποιον βουλευτή, κι έτσι το παιδί όλο και κάπως τα κατάφερνε και «βολευόταν», δικαιώνοντας τους περήφανους γονείς.

Στα χρόνια της κρίσης, ωστόσο, όσο κι αν το Δημόσιο παρέμεινε και παραμένει ένα ασφαλές καταφύγιο

για πολλούς ανθρώπους που δύσκολα θα έβρισκαν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα (για πολλούς, όχι για όλους, καθώς, για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν και πραγματικά προσοντούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι ωστόσο δύσκολα αξιοποιούνται και ακόμα πιο δύσκολα αναδεικνύονται), το… όνειρο άρχισε να αλλάζει μορφή. Πλέον, οι σπουδές και η γνώση έγιναν ένα «εφόδιο», ένα «όπλο» στα χέρια των νέων, όχι για να μπουν στο Δημόσιο και μετά να… κάθονται, αλλά για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό, μακριά από την… ανθρωποφάγο και παιδοκτόνο Ελλάδα.

Κάπου εδώ, όμως, ήρθε και μπήκε στη ζωή μας ο… Ντάνος -κατά κόσμον Γιώργος Αγγελόπουλος. Ο κοντοπόδαρος βενζινάς από την Σκιάθο με τη θητεία στα γήπεδα του ποδοσφαίρου, τα κομποσκοίνια, τις προσευχές, το πείσμα, το πάθος, τον τσαμπουκά, την άγνοια κινδύνου, τις αρχηγικές ικανότητες, τις ηγετικές τάσεις. Ο Ντάνος, ένα παιδί με εφόδια κερδισμένα όχι έπειτα από ώρες… μάχης πάνω από τα βιβλία, αλλά κατακτημένα μέσα από την ίδια τη ζωή. Μια «μικρογραφία» του καταφερτζή Έλληνα, που καλύπτει τις αδυναμίες του με το πάθος, τη δύναμη, τα μούσκουλα, το θεληματικό πηγούνι, την παραδοσιακή, αρχέγονη αρρενωπότητα και την ατέλειωτη πίστη στον εαυτό του. Και είναι με αυτά τα «βέλη» στη φαρέτρα του, που ο Ντάνος στόχευσε ψηλά και πέτυχε να φτάσει εκεί.

Νικητής στο ελληνικό Survivor, κάτοχος του μεγάλου επάθλου των 100.000 ευρώ, περιζήτητος από κάθε τηλεοπτικό σταθμό που σέβεται τον εαυτό του εν όψει της νέας σεζόν, επίδοξος ζεν-πρεμιέ των διαφημιστικών σποτ και… πολύφερνος γαμπρός για κάθε «Ντανίτσα» εκεί έξω. Κάθε Ελληνίδα μάνα, εξάλλου, έναν τέτοιο γαμπρό θα ήθελε μια μέρα να της φέρει η κόρη της στο σπίτι -οκ, μπορεί να μην είναι ακριβώς ο πρίγκιπας του παραμυθιού, αλλά ποιος πιστεύει πια στα παραμύθια;

Το νέο… όνειρο, λοιπόν, της ελληνικής οικογένειας, είναι να γίνει το παιδί της… Ντάνος: να γίνει, δηλαδή, ένας Survivor της ζωής, ένας νικητής, που θα κερδίσει την -εφήμερη- αναγνώριση, μέχρι τα φώτα να πέσουν στον επόμενο… Ντάνο, αλλά αυτή θα του είναι αρκετή, για να εξασφαλίσει από δω και πέρα μία στοιχειωδώς άνετη ζωή. Αυτή, ήταν, ανέκαθεν, η δύναμη της εικόνας. Έβαζε έναν άγνωστο στο σπίτι σου, τον έκανε μέλος της καθημερινότητας και της οικογένειάς σου, σε βαθμό που να ταυτίζεσαι και να παθιάζεσαι μαζί του, μέχρι την ημέρα της… αποκαθήλωσης ή μέχρι την στιγμή που θα έβρισκες κάτι άλλο ή κάποιον άλλο, για να παθιαστείς.

Με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, όπως αποδείχτηκε, αυτό ήταν ακόμα πιο εύκολο. Κουβαλώντας επάνω του όλα εκείνα τα στοιχεία, τα καλά και τα κακά, της ελληνικής φυλής, ήταν εκ προοιμίου ένας άνθρωπος, πάνω στον οποίο ο καθένας μας θα μπορούσε να βρει κάτι, να πιαστεί από κάπου, για να ταυτιστεί μαζί του. Κι όταν στην εξίσωση μπήκαν οι εξαιρετικές αγωνιστικές του ικανότητες και η -μέχρι παρεξηγήσεως- αφοσίωση στα θεία και στην οικογένεια, τότε ήταν που το «γκελ» του Ντάνου στις καρδιές των Ελλήνων χτύπησε «κόκκινο». Επιτέλους, ένα αρχέτυπο αρσενικό, που φέρνει ημίγυμνο το φαΐ στο σπίτι και πόρρω απέχει από άλλα τηλεοπτικά πρότυπα, που θέλησαν να επιβληθούν μέσω της μικρής οθόνης ως φυσιολογικά, μέσα στα προηγούμενα -όχι πολύ μακρινά- χρόνια.

Ο Ντάνος είμαι εγώ, ο Ντάνος είσαι εσύ, ο Ντάνος είναι όλοι μας. «Έφαγε» τον Κύπριο, πολέμησε σαν λιοντάρι με τους Τουρκαλάδες, έβαλε φωτιά στις γυναικείες φαντασιώσεις, αλλά δεν υπέκυψε στις… Σειρήνες. Έμεινε πιστός στις αξίες και τις αρχές του, οποίες κι αν ήταν αυτές, και έφτασε στον στόχο του, όσο μακρύς και στρωμένος με αγκάθια και αν ήταν ο δρόμος. Ένας Οδυσσέας, ένας μοναχικός καουμπόη, ένας Survivor με όλη τη σημασία της λέξης, τόσο απόμακρος και ταυτόχρονα τόσο προσιτός, που να μπορείς ταυτόχρονα να τον λατρεύεις και να τον μισείς -αλλά, σίγουρα, όχι να αδιαφορείς.

Από τη μία, λοιπόν, δεν είναι απαραιτήτως κακό και μετά βδελυγμίας καταδικαστέο να θέλει, αύριο-μεθαύριο, ένα νέο παιδί, να γίνει… Ντάνος. Από την άλλη, κάτι τέτοιο είναι εξόχως ενδεικτικό του πού και πώς βαδίζει η κοινωνία μας. Κι αν ακούγεται αυτό αντιφατικό, σκεφτείτε πόσο αντιφατικός υπήρξε και ο τηλεοπτικός Ντάνος…

Βασίλης Αναστασόπουλος για το Πρώτο Θέμα