Φιλο-ΝΑΤΟϊκό “κοινωνικό μέτωπο” στην Ελλάδα; Δεν παίζει…

07:56 1/3/2022 - Πηγή: zarpanews

Οι πολίτες είναι αντίθετοι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και πολύ καλά κάνουν. Αλλά το να (από)δεχθούν το ΝΑΤΟ ως δύναμη «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» είναι μια άλλη ιστορία

Δεν μπορώ να πω, το προσπάθησαν και το προσπαθούν ακόμη. Η επιδίωξη να «μετασχηματιστεί» η αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία σε ένα κοινωνικό μέτωπο που θα προκρίνει τις «δυτικές αξίες» αναγνωρίζοντας ώς γνήσιο εκφραστή τους το ΝΑΤΟ, είναι

εμφανής. Όσο και αποτυχημένη.

Για τον σκοπό αυτό έχουν «επιστρατευθεί» (για την ώρα ας χρησιμοποιούμε μεταφορικά τον όρο) δυνάμεις σε πολλά πεδία: Το πολιτικό, το «μιντιακό» ακόμη και το επιστημονικό.

Με αρκετή ευθύτητα μίλησε για το θέμα αυτό ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ανδρέας Κατσανιώτης που εντόπισε μια αισιόδοξη νότα στις τραγικές εξελίξεις. Όπως είπε «το ευχάριστο είναι πως βλέπουμε την ανασύσταση του Δυτικού μετώπου, του μετώπου της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, των αξιών και των κατακτήσεων του Δυτικού πολιτισμού», τονίζοντας πως «είμαστε υποχρεωμένοι να συνταχθούμε με το δυτικό, φιλελεύθερο μέτωπο». Δηλώσεις με αισθητά διαφορετική απόχρωση – οφείλουμε να το παρατηρήσουμε- από τον πολιτικό του προϊστάμενο τον Νίκο Δένδια που χθες σε βιντεοσκοπημένο μήνυμά του έδωσε έμφαση στην ανάγκη αποκλιμάκωσης της έντασης στην Ουκρανία.

Αυτά ενώ στο κυβερνητικό στρατόπεδο έχει ήδη προετοιμαστεί η «πολεμική» εναντίον της αντιπολίτευσης και ιδίως εναντίον των κομμάτων της αριστεράς. Συνοψίζεται στο ότι με τις θέσεις τους κατά της στρατιωτικής εμπλοκής της Ελλάδας στην ουκρανική κρίση δείχνουν «ουδετερότητα» κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε θύτη και θύμα.

Στα Μέσα Ενημέρωσης που «ακολουθούν» αυτή την γραμμή, δηλαδή στα περισσότερα ΜΜΕ, έχουμε «πάνω-κάτω» την μετάδοση του ίδιου μηνύματος. Μόνο που εδώ υπάρχει ως «πρώτη ύλη» η τεράστια και άδικη δοκιμασία που περνάει ο λαός της Ουκρανίας και αξιοποιείται δεόντως. Επίσης η έμφαση που δίνεται στα πρόσωπα τα οποία πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις, κυρίως στον Βλαντιμίρ Πούτιν ή τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, «τηλεοπτικοποιεί» μια σημαντική γεωπολιτική κρίση. Τείνει να διαμορφώσει έτσι, ένα κοινό που ενημερώνεται για έναν πόλεμο με όρους εβδομαδιαίου «σήριαλ» και ως εκ τούτου ευεπίφορο στην χειραγώγηση και την «οπαδοποίηση».

Επιλεγμένοι πολιτικοί επιστήμονες και ιστορικοί αποτελούν τον τρίτο βραχίονα. Η ουκρανική κρίση παρουσιάζεται από αυτούς ως ένα πανάρχαιο απότοκο μιας υποτιθέμενης ιστορικής βεντέτας, ανάμεσα σε Ρώσους και Ουκρανούς. Ξεκινά από τους Ρώς του Πρικγικπάτου του Κιέβου τον 11ο Αιώνα, περνά στην Τσαρική περίοδο, πηγαίνει στις ψυχροπολεμικές θεωρίες για τον λιμό στην Ουκρανία και τον Στάλιν, στην πτώση της ΕΣΣΔ και φτάνει στο σήμερα. Μια ανάλυση στην οποία δεν βρίσκει πολύ χώρο η σύγχρονη αντιπαράθεση Δύσης και Ρωσίας για την διανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τον γεωπολιτικό έλεγχο στην ευρύτερη περιοχή. Δηλαδή η βασική αιτία των όσων συμβαίνουν.

Παρότι όμως όλα τα σφυριά χτυπούν στο ίδιο σημείο, το πράγμα δεν φαίνεται να προχωράει. Οι πολίτες είναι αντίθετοι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κι εξοργισμένοι από αυτή. Νοιώθουν δικαίως αγανάκτηση για την εξελισσόμενη προσπάθεια επιβολής σε μια χώρα από μία γειτονική πανίσχυρη πολεμική μηχανή, που υπερασπίζεται εξίσου ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Όμως από εκεί μέχρι να πιστέψουν ότι το ΝΑΤΟ είναι αντίρροπη δύναμη «ελευθερίας» και «δημοκρατίας», είναι μια απόσταση που δεν μπορεί να διανυθεί.

Η συλλογική μνήμη λειτουργεί στην Ελλάδα, ακόμη και στις νεώτερες γενιές. Ο οργανισμός που ανέχθηκε αν δεν υπέθαλψε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, «σκάλισε» με βόμβες νέα σύνορα στην Γιουκοσλαβία, εισέβαλε στο Ιρακ και το Αφγανιστάν, ετοιμάζεται σήμερα να διχοτομήσει την Λιβύη και την Συρία δεν πείθει ως «υπερασπιστής των συνόρων». Πολύ περισσότερο ως διαχρονικός φορέας των αξιών της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης των λαών. Είναι βλέπετε κι εκείνες οι δύο στήλες της εισόδου του Πολυτεχνείου στις οποίες επίμονα αναγράφεται το ίδιο πράγμα τα τελευταία 48 χρόνια.

Παρά την αποτυχία της όμως είναι πλήρως κατανοητή η προσπάθεια που καταβάλλεται ώστε να δημιουργηθεί ένα φιλο-ΝΑΤΟϊκό μέτωπο. Από την πλευρά των «συμμάχων» αυτή είναι η επικοινωνιακή πολιτική που εξασκούν σε παγκόσμιο επίπεδο και επενδύουν αρκετά χρήματα σε αυτή την κατεύθυνση.

Από την πλευρά της κυβέρνησης ίσως υπάρχουν και δεύτερες σκέψεις. Όπως για παράδειγμα το ότι η δημιουργία ενός «φιλοΝΑΤΟϊκού μετωπου» σήμερα, μπορεί να χρησιμεύσει στην δημιουργία ενός φιλοκυβερνητικού μετώπου αύριο. Δύσκολοι καιροί έρχονται στα σίγουρα, κι εκλογές υπάρχουν στον ορίζοντα.

Γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

The post Φιλο-ΝΑΤΟϊκό “κοινωνικό μέτωπο” στην Ελλάδα; Δεν παίζει… appeared first on zarpanews.gr.