Κακοποίηση παιδιών: Τα “καμπανάκια” που πρέπει να αφυπνίσουν τους γονείς – Τι λέει η ψυχολόγος Αννέτα Μαρκογιαννάκη

11:14 1/11/2022 - Πηγή: zarpanews

Για τα ψυχολογικά αίτια των παιδεραστών και την ψυχολογία των μικρών παιδιών, που πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. μίλησε στο Zarpa Radio 89,6 και την Ανδρονίκη Κοκοτσάκη, η ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, Αννέτα Μαρκογιαννάκη.

«Έχει σοκαριστεί το πανελλήνιο με την υπόθεση αυτή της 12χρονης. Έχω στεναχωρηθεί πολύ» είπε αρχικά η κ. Μαρκογιαννάκη.

Παιδοφιλία, παιδεραστία, παιδοβιασμός: Οι διαφορές στους όρους

«Η παιδεραστία είναι μια σεξουαλική διαστροφή, η οποία ανήκει στην κατηγορία της παραφιλίας. Ο παιδόφιλος έχει

ιδέες, φαντασιώσεις κι έλξεις προς τα παιδιά, αλλά δεν το κάνει πράξη. Η διαφορά με τον παιδεραστή είναι ότι εκείνος προβαίνει σε πράξεις σεξουαλικές, βιασμού. Η συμπεριφορά του παιδεραστή – παιδοβιαστή χαρακτηρίζεται ως εμμονική, παρορμητική και ψυχαναγκαστική. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει ενσυναίσθηση, δε μπορεί να μπει στη θέση του άλλου και δεν δέχεται ότι υπάρχει πρόβλημα. Τέτοια άτομα, έχουν βιώσει κατά την παιδική τους ηλικία έντονες κακοποιητικές συμπεριφορές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει τέτοιες συμπεριφορές σε νεαρή ηλικία, θα γίνουν παιδεραστές. Έχουν αίσθηση του τι κάνουν, δεν το αρνούνται κι αν μετέπειτα αποκαλυφθεί αυτό που έχουν διαπράξει, ή θα το αρνηθούν, ή να πουν ότι αγαπούν τα παιδιά κι έχουν ανάγκη από μια αγκαλιά. Είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και υπεράνω υποψίας. Το φαινόμενο είναι οικουμενικό και διαχρονικό. Συνήθως επιλέγουν επαγγέλματα ή δραστηριότητες, ώστε να βρίσκονται κοντά στα παιδιά».

Η αντιμετώπιση των παιδοβιαστών

«Έρευνες δείχνουν ότι είναι αυξημένα τα ποσοστά των ανθρώπων αυτών, όταν αποφυλακιστούν να υπάρξει υποτροπή, δηλαδή να το ξανακάνουν. Θα πρέπει να υπάρχει ένα αρχείο γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους, αλλά να γνωρίζουμε που βρίσκονται, σε ποια πόλη, να υπάρχει μεγαλύτερη οργάνωση. Σε άλλες χώρες χρησιμοποιούν αντιανδρογόνα, ώστε να ρίχνουν την λίμπιντό τους, με δική τους συναίνεση. Θα ήταν καλό να υπάρχει ομαδική ψυχοθεραπεία στα σωφρονιστικά ιδρύματα, ώστε βγαίνοντας, μετέπειτα να υπάρχει έλεγχος. 1 στα 9 κορίτσια έχουν βιώσει σεξουαλική κακοποίηση, σύμφωνα με έρευνα των ΗΠΑ».

Γιατί τα παιδιά δεν μιλάνε

«Κάθε παιδί έχει ανάγκη να διατηρεί μέσα του την ψευδαίσθηση, ότι οι δικοί του άνθρωποι το αγαπούν. Η συνειδητοποίηση ότι δρουν κακοποιητικά, θα το κάνει να καταρρεύσει. Έτσι, ενεργοποιούνται κάποιοι μηχανισμοί άμυνας: η άρνηση, η απώθηση. Τα παιδιά δρουν προστατευτικά προς τους γονείς. Για ένα παιδί ο γονέας είναι πάνσοφος, παντοδύναμος. Γι’ αυτό (το παιδί), είναι ο κύριος φροντιστής, το στήριγμα, επομένως δυσκολεύεται πάρα πολύ. Τα εγκλήματα αυτά ανήκουν στην αφανή εγκληματικότητα. Δεν τα μαθαίνουμε. Ανέκαθεν όμως, υπήρχαν. Η υπόθεση της 12χρονης είναι η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν τόσα πολλά. Δυστυχώς, οι θύτες είναι συνήθως από το οικογενειακό περιβάλλον, γιατί εμείς οι γονείς συνηθίζουμε να λέμε στα παιδιά μας “δε μιλάμε σε αγνώστους”, “να προσέχεις εκείνο, να προσέχεις το άλλο”. Φανταστείτε ότι εμείς οι ειδικοί προστατεύουμε τα παιδιά από… τους προστάτες τους».

Τα συναισθήματα ενός κακοποιημένου παιδιού

«Είναι τόσο δύσκολο για ένα παιδί. Του δημιουργούνται τραύματα, όπου δεν τα αντέχει και ασυνείδητα αυτό “κουκουλώνεται”. Έχει όμως επιπτώσεις μετέπειτα, πολύ ορατές. Φυσικά, το παιδί έχει μεγάλη δυσκολία στο να εμπιστευτεί ξανά. Αν ο ίδιος ο γονιός, το συγγενικό, το φιλικό πρόσωπο τον προδώσει, πώς ξανά να εμπιστευτεί έναν ξένο;

Ένα τεράστιο κεφάλαιο: οι ψυχολογικές επιπτώσεις. Δε θέλω να μιλήσω για το συγκεκριμένο περιστατικό της 12χρονης, καθότι υπάρχουν τόσα πολλά που μπορούμε να αναφερθούμε, μέχρι και για 4χρονο. Είναι δραματικά αυτά που ακούμε. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε ένα σημείο που είναι πολύ ανησυχητικό. Αυτά τα παιδιά βιώνουν την απώλεια της παιδικής τους ηλικίας, μπαίνουν ξαφνικά σε μια ενήλικη ζωή, έχουν παράλληλα φόβο απώλειας των ανθρώπων προσκόλλησης, χάνουν τον κόσμο τους. Έχουν συμπεριφορικές διαταραχές, ελλιπής ανάπτυξη των κοινωνικών τους δεξιοτήτων, αυξημένη εγρήγορση, μόνιμο άγχος, βιώνουν έντονα την κατάθλιψη».

Το μετατραυματικό στρες

«Όλες οι επιπτώσεις είναι μια κατάσταση που μας ακολουθεί. Εικόνες και μνήμες που έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μας, ακόμα και στον ύπνο μας. Αυτά, μας συντροφεύουν αργότερα, ως ενήλικες, στις καταστάσεις που ερχόμαστε αντιμέτωποι στην ζωή μας. Δύσκολα συναισθήματα ντροπής, ενοχής, με πολύ έντονη σύγκρουση. Ένα παιδί δεν έχει αναπτυχθεί ούτε γνωστικά, ούτε συναισθηματικά, ούτε ψυχολογικά, ούτε οργανικά. Είναι παιδί».

Η σημασία της βοήθειας από ειδικό

«Μιλάμε για θεραπεία. Είναι μια μακροχρόνια διαδικασία, θέλει πολλή δουλειά. Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο, στις δυνατότητές του και κυρίως πιστεύω στην ψυχολογική παρέμβαση, οπότε ναι, μπορεί να βοηθηθεί. Πολλές φορές μπορεί να γίνει μια μετουσίωση του πόνου, σε προσφορά και δημιουργία. Υπάρχει ελπίδα, απλά θέλει πολύ χρόνο και πολλή δουλειά. Έχει γκρεμιστεί το γονεϊκό πρότυπο.

Εκείνο το στάδιο της εφηβείας είναι μεταβατικό, υπάρχει η ανάγκη εύρεσης ταυτότητας και το “χτίσιμο” αυτής. Τι μπορούμε να κάνουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι; Εγώ είμαι υπέρ της ενημέρωσης, της πρόληψης για όλα τα παιδιά του κόσμου, όχι μόνο το δικό μας. Δεν είναι μόνο το δικό μας παιδί. Αυτό το παιδί αύριο-μεθαύριο θα αλληλοεπιδράσει με παιδιά, τα οποία είναι τραυματισμένα, κακοποιημένα».

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία

«Χαίρομαι που στα νηπιαγωγεία έχουν ξεκινήσει να μιλάνε για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Μου κάνει τρομερή εντύπωση όταν ακούω γονείς να είναι αρνητικοί σε αυτή την ιδέα. Είναι πολύ σημαντικό στα παιδιά μας, ανάλογα την ηλικία και το αναπτυξιακό τους στάδιο, να μπορούμε να μιλήσουμε για θέματα όπως η εγκυμοσύνη, η περίοδος, τον κανόνα του εσώρουχου. Πρέπει να μιλάμε στο παιδί και να παρατηρούμε την αλλαγή στην συμπεριφορά του».

Τα σημάδια στις ζωγραφιές των παιδιών

«Με τις ζωγραφιές, εμείς οι ειδικοί, καταλαβαίνουμε αν ένα παιδί έχει υποστεί κακοποίηση. Αν δεν κοιμάται τα βράδια, αν δε θέλει να δει κάποιον, αν δε θέλει να επισκεφτεί ένα συγκεκριμένο μέρος, αν αρνείται να πάει σχολείο ή ακόμα κι αν το βλέπουμε σιγά-σιγά “κλειστό”, μαγκωμένο. Αυτά είναι καμπανάκια. Έχει τύχει να μιλήσω σε καθηγητή, στον οποίο ανέφερα μια διαπίστωσή μου, σε ένα θέμα που δεν αφορούσε το δικό μου παιδί, απλά και μόνο για να γνωρίζει. Θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας, η κοινότητα, με θέματα ενδοοικογενειακής βίας. Σε όλα αυτά έχει συμβάλει σίγουρα κι η περίοδος της καραντίνας ενόψει του κορονοϊού. Μετά από όλη αυτή τη φάση, βγήκαν πολλά προβλήματα στην επιφάνεια, τα οποία πληρώνουν τα παιδιά, γιατί είναι αδύναμα, δε μπορούν να αντισταθούν. Τι να πουν; Πού να μιλήσουν;

Μας ενδιαφέρει τί γίνεται γύρω μας. Είμαστε κομμάτι αυτής της ανθρωπότητας και πρέπει να μιλάμε, να ενδιαφερόμαστε για ό,τι συμβαίνει. Δεν πρέπει να λέμε “ας το αφήσω, θα το κάνει κάποιος άλλος”, γιατί; Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, πρέπει να βοηθάμε τον συνάνθρωπο. Ο καθένας μας ξεχωριστά κάτι πρέπει να προσφέρει. Ό,τι μπορεί, είναι για τα παιδιά μας. Μπορούν να δημιουργηθούν σχολές γονέων, να γίνουν σεμινάρια, ενημερώσεις. Οι δήμοι, οι περιφέρειες, να ευαισθητοποιηθούν, να πάρουν πρωτοβουλίες».

Τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής

«Μπορεί τα προβλήματα στις μέρες μας να είναι οικονομικά, με τις αυξήσεις, το ρεύμα, το πετρέλαιο θέρμανσης, την βενζίνη, αλλά πρέπει να κοιτάμε τα παιδιά και να μην τα αμελούμε. Πρέπει να φροντίζουμε για την ψυχική τους υγεία, όπως φροντίζουμε το μορφωτικό τους επίπεδο, την κοινωνική τους ζωή. Πρέπει να βάζουμε τις προτεραιότητές μας. Αν χάσω το παιδί μου, τι θα κάνω; Να είμαι κοντά του, να του μιλάω, να το στηρίζω. Όχι να το τρομάξω, όχι υπερπροστατευτικά. Δεν γίνεται τα παιδιά να τα κλείσουμε μέσα. Να έχουμε όμως μια εικόνα, γνωρίζοντας αυτά που του έχουμε μεταδώσει.

Οι ερωτήσεις ενός γονέα συνήθως είναι “έφαγες;” και μετά από λίγο “διάβασες;”. Το θέμα είναι ο ποιοτικός χρόνος κι όχι ο πολύς χρόνος γενικά. Όσο φορτωμένο πρόγραμμα και να έχουμε, φροντίζουμε να αφιερώνουμε ουσιαστικό χρόνο με τα παιδιά μας, κάνοντας μαζί δραστηριότητες. Απλά πράγματα όπως, να πάμε μαζί σούπερ μάρκετ, να πάμε μαζί έναν περίπατο, δε χρειάζεται πολύς χρόνος, ένα μισάωρο είναι αρκετό. Απλά πράγματα. Αυτά είναι που μένουν στο μυαλό τους καθώς μεγαλώνουν. Το αποτέλεσμα έρχεται στην πορεία και μας δικαιώνει».

Τηλέφωνο κράτους δωρεάν ψυχοκοινωνικής υποστήριξης 10 306

zarpanews.gr

The post Κακοποίηση παιδιών: Τα “καμπανάκια” που πρέπει να αφυπνίσουν τους γονείς – Τι λέει η ψυχολόγος Αννέτα Μαρκογιαννάκη appeared first on zarpanews.gr.