“Τα περιοριστικά μέτρα δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν τη δυνατότητα συνάντησης με τον Ιησού”

10:11 27/4/2021 - Πηγή: zarpanews

Στο Ζarpa Radio 89.6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε ο θεολόγος και συγγραφέας Χρήστος Φραδέλλος σχετικά με το νόημα της Μ. Εβδομάδας και την Ανάσταση του Χριστού.

Ανέφερε χαρακτηριστικά :

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μία πορεία με κατάληξη την Ανάσταση. Η πορεία προς το πάθος, όμως, αρχίζει με μια δοξαστική στιγμή, που είναι η ανάσταση

του Λαζάρου, είναι η στιγμή που ο θάνατος νικιέται, έστω και πρόσκαιρα, σαν μια πρόγευση, σαν …. προκαταβολή. Ο Χριστός μετά την ανάστατη του φίλου του, επιστρέφει στα Ιεροσόλυμα, αν και όντας κατά κάποιον τρόπο επικηρυγμένος από τους Γραμματείς και Φαρισαίους, ξέρει που θα οδηγηθούν τα πράγματα γι΄αυτόν. Εν τούτοις πρέπει να το κάνει. Η είσοδος αυτή (Κυριακή των Βαΐων) δεν γίνεται με τον γνωστό ινκόγκνιτο τρόπο του Ιησού, αλλά με τρόπο εντυπωσιακό αν και εν μέρει ακατανόητο.

Εντυπωσιακό γιατί γίνεται δεκτός ως Μεσσίας από μεγάλο πλήθος ανθρώπων, αλλά και ακατανόητο, γιατί δεν εκπληρώνει στο ακέραιο τις μεγάλες μεσσιανικές προσδοκίες του πλήθους αυτού, αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς την είσοδο πάνω σε γαϊδουράκι; Το ζώο αυτό ελαττώνει το δέος και την αίγλη της εισόδου στην ιερή πόλη. Η ματαίωση των προσδοκιών αυτής της εισόδου του Ιησού θα γεννήσει και την ιδέα της προδοσίας στον μαθητή Ιούδα. Λες κι ο Χριστός το κάνει επίτηδες, να θέλει δηλαδή να δείξει ότι ο τρόπος που αφενός μεν τον αναμένανε, αλλά και που τον βλέπανε οι ομοεθνείς και ομόθρησκοί του δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα, τη δική του πραγματικότητα.

Δεν είναι παράδοξο που η Εκκλησία αναδεικνύει μιαν άλλη σχέση με τον Ιησού τις πρώτες ημέρες της Μ. Εβδομάδος. Ο Ιησούς είναι ο Νυμφίος. Αυτό δεν παραπέμπει σε μία ιδιότητα του Ιησού, αλλά σε μια σχέση με τον Ιησού. Ο Μεσσίας είναι ο νυμφίος που έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, απροειδοποίητα. Ακόμα και οι εθιμικές συμβάσεις ενός γάμου αίρονται. Ο Χριστός δεν είναι στο τσεπάκι μας, δεν ξέρει από εθιμοτυπίες και συμβατικότητες. Η συνάντηση μαζί του είναι χρονικά απροσδιόριστη. Προφανώς τον τόνο δίνει η εσχατολογική παραβολή των «δέκα παρθένων» που διαβάζουμε στον όρθρο της Μ. Δευτέρας.

Φέτος, όπως και πέρυσι, λόγω της πανδημίας, πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε αν θα ζήσουμε όπως είθισται τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδος και αν θα έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε Ανάσταση, Πάσχα, όπως του πρέπει.

Πριν απαντήσουμε σ΄αυτό το ερώτημα, αν θα τα ζήσουμε, θα πρέπει να αναρωτηθούμε νωρίτερα ως ποιοι θέλουμε να τα ζήσουμε. Το εμβληματικό τροπάριο της μοναχής Κασσιανής, το εμπνευσμένο από μία γυναίκα που συνειδητοποιώντας την εκποιημένη χαμοζωή της, ζητά αποδοχή και παραμυθία από τον Ιησού κλαίγοντας στα πόδια του (Μτ. 26:6-13). Η γυναίκα αυτή μας φανερώνει άθελά της τους όρους με τους οποίους γίνεται η συνάντηση με τον Ιησού. Γίνεται με όρους αλήθειας, δίχως ναρκισσιστικές μεγαλαυχίες και έπαρση. Το μόνο που έχει να καταθέσει η γυναίκα αυτή, είναι η δακρυφόρος επίγνωση της προσωπικής της χρεοκοπίας.

Επομένως, ας μην ανησυχούμε. Τα όποια μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων και συνάθροισης δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν τη δυνατότητα συνάντησης με τον Ιησού. Άλλωστε, εκείνοι που διαμαρτύρονται περισσότερο, είναι εκείνοι που πάνε στους ναούς δώδεκα παρά δέκα και φεύγουν δώδεκα και δέκα. Είναι εκείνοι που απολαμβάνουν την τζιχαντιστικής έμπνευσης τελετουργική εκτέλεση του Ιούδα, ένα θέμα για όλη την οικογένεια, που δεν έχει καμία σχέση με το χριστιανισμό. Είναι εκείνοι που θέλουν να πάρουν το «μαγικό» άγιο φως, έτσι για το καλό! Για ποια ανάσταση άραγε μιλάμε, αν όχι για μια παράσταση, συχνά μάλιστα πολύ κακής ποιότητας; Άλλο, λοιπόν, ανάσταση και άλλο παράσταση!

Άρα, όχι «πώς» θα πάω στην Εκκλησία, αλλά ως «ποιος» θα πάω.

Τελικά, ποιο είναι το ζητούμενο, το νόημα της Μεγάλης Εβδομάδας;
Είναι αυτό που ήταν πάντα: τελικά θα νικήσει ο θάνατος ή η ζωή; Είμαστε το μόνο ζώο που ξέρει ότι θα πεθάνει. Από πολύ νωρίς μαθαίνουμε ότι κάποτε θα πεθάνουμε, άσχετα αν δεν του δίνουμε και πολλή σημασία. Ζούμε τον πολιτισμό του θανάτου. Κάθε μας ενέργεια περνάει ασυνείδητα μέσα από αυτή τη βεβαιότητα. Γι΄αυτό, άλλωστε, αγωνιούμε, αγχωνόμαστε, παλεύουμε τόσο πολύ για μια ελάχιστη αναγνώριση, για ένα μπράβο: γιατί δεν προλαβαίνουμε, γιατί ξέρουμε ότι ο χρόνος μας δεν είναι άπλετος.

Η επίγνωση αυτή παραλύει τον άνθρωπο γι΄αυτό και προσπαθεί με πολλούς τρόπους να το ξεχάσει. Και τι δεν κάνουμε για να ξεχάσουμε ότι θα πεθάνουμε: στήνουμε καριέρες, βιογραφικά, αναζητούμε τον πλούτο, τις πρόσκαιρες ηδονές κλπ. Ο πολιτισμός μας έχει φορτώσει στις πλάτες του παρόντος μας – γιατί μόνο αυτό υπάρχει κατά τη γνώμη των περισσοτέρων από εμάς – μια ολόκληρη αιωνιότητα. Είναι ασήκωτο αυτό το βάρος. Προσθέτει άγχος στον άνθρωπο γιατί τον κάνει να τρέχει να προλάβει κάτι που δεν ξέρει τι είναι. Γι΄αυτό και δυσκολευόμαστε να δεχθούμε τον πόνο, την αρρώστια, τα γηρατειά και γενικά ό,τι μας θυμίζει το θάνατο.

Έτσι, εδώ το λόγο παίρνουν οι θρησκείες.
Όλες οι θρησκείες υπόσχονται αφενός μεν απελευθέρωση από τον πόνο, αφετέρου μεταθανάτια ανταμοιβή και εξασφάλιση. Μόνη προϋπόθεση η τήρηση κάποιων εντολών (βήματα) και η τήρηση κάποιου τελετουργικού. Ο Ιησούς, όχι μόνο δεν υπόσχεται απάλειψη του πόνου, αλλά τον εγγυάται κιόλας. «Ο κόσμος θα σας κάνει να υποφέρετε· αλλά εσείς να ’χετε θάρρος, γιατί εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιω. 16:33). Είναι σαν να μας λέει ότι όποιος «μπλέξει» μαζί του τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα γι΄αυτόν. Αυτό γιατί όποιος είναι με την αλήθεια, νομοτελειακά θα αντιπαρατεθεί με το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο.

Όσο για τη μετά θάνατον ζωή, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξει νωρίτερα η προ θάνατον ζωή. Το «ελθέτω η Βασιλεία σου» που ζητάμε στο Πάτερ ημών δεν είναι κάτι που θέλουμε να συμβεί αόριστα και μετά, αλλά «ως εν ουρανώ και επί της γης». Ο Χριστός μας καλεί να ζήσουμε τη Βασιλεία του Θεού εδώ και τώρα, όχι απλά μετά και αύριο. Το παρόν της Εκκλησίας μας οφείλει να είναι η πρόγευση των εσχάτων.

Η εν Χριστώ ζωή είναι μια πρόκληση και μια πρόσκληση ενηλικίωσης. Ο Χριστός μας καλεί σε ενηλικίωση πνευματική. Το να είσαι χριστιανός σήμερα – αλλά και πάντα – είναι ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου, τους συνανθρώπους σου και τη φύση. Δεν πρόκειται για μια κυριακάτικη ενασχόληση 8:00-10:00 το πρωί. Πρόκειται για τρόπο και στάση ζωής. Αυτό που έχουμε καταφέρει είναι να δημιουργήσουμε ένα χριστιανισμό άοσμο, άχρωμο και άγευστο, τη δε Εκκλησία του Χριστού να μοιάζει με ΜΚΟ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι χριστιανοί παγκοσμίως δεν πιστεύουν πια στην ανάσταση. Σαν να πρόκειται για μια θρησκευτική μεταφυσική παραξενιά. Πολλοί δε από εμάς μπορούν και συνδυάζουν θαυμάσια το Ευαγγέλιο του Χριστού (το οποίο ελάχιστοι έχουμε διαβάσει) με τις δεισιδαιμονίες, τη μαγεία, τις προλήψεις, τον εθνικισμό, το ρατσισμό και κάθε είδους θρησκοληπτικές και ιδεολογικές ανοησίες, σαν να μην είναι όλα αυτά ασύμβατα με Εκείνον που δεν ξεχώρισε ποτέ τους ανθρώπους με βάση τη θρησκεία, τη φυλή, τη γλώσσα, το έθνος, τον πλούτο, το επάγγελμα.

Όσο κι αν θέλουμε να τα παρακάμπτουμε όλα τούτα, η Μεγάλη Εβδομάδα θα παραμένει η μεγάλη μας ευκαιρία για αυτοσυνειδησία, επίγνωση και ενσυναίσθηση, καταστάσεις από τις οποίες περνάει εκείνη η στενή και δύσκολη οδός που οδηγεί στην Ανάσταση.

Αλλιώς η συμμετοχή μας στις ακολουθίες αυτής της ευλογημένης περιόδου θα μας βρίσκει το ίδιο νεκρούς μετά, όσο και πριν από αυτή.

The post “Τα περιοριστικά μέτρα δεν μπορούν να μας αφαιρέσουν τη δυνατότητα συνάντησης με τον Ιησού” appeared first on zarpanews.gr.