Το σχέδιο Μητσοτάκη που ζαλίζει τον ΣΥΡΙΖΑ

07:46 30/8/2017 - Πηγή: zarpanews

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελάνε…

Ιδίως στην πολιτική (και ιδιαίτερα την καθ’ ημάς εκδοχή της…), ισχύει και με το παραπάνω το “όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα”. Ρευστή η κατάσταση, δύσκολες οι συνθήκες, ανώριμοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, επιτρέπουν στο “τυχαίο” να διαμορφώνει την πραγματικότητα με μεγαλύτερη συχνότητα από ότι ιστορικά έχει καταγραφεί ανά τους αιώνες.

Παρά ταύτα τα κόμματα εκπονούν σχέδια και καταρτίζουν προγράμματα εφαρμογής τους, προσδοκώντας (συχνά και προσπαθώντας

να καλλιεργήσουν) τις προϋποθέσεις που θα τα ευοδώσουν.

Το βασικό στρατηγικό σχέδιο της ΝΔ, στηρίζεται σε μιαν…ευχή: να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει εμμονικός εραστής της εξουσίας, και να πάει στις εκλογές όσο το δυνατόν αργότερα, ιδανικά περίπου στο τέλος της τετραετίας το 2019. Δεν είναι τυχαίο ότι το τελευταίο σχετικά μεγάλο διάστημα, έχουν σταματήσει οι κραυγές στην ΝΔ για “εκλογές εδώ και τώρα”. Η αντιπολίτευση που ασκείται ( άλλοτε επιτυχία, άλλοτε όχι, γιατί παρασύρεται από τους επικοινωνισμούς του ΣΥΡΙΖΑ που είναι “μανούλα” στο ν’ αλλάζει την ατζέντα κατά πως τον βολεύει…), επιχειρείται να είναι “δομική”, συγκεκριμένη, να προβάλλει τα καταιγιστικά συνεχιζόμενα ψεύδη, την αναποτελεσματικότητα της διοίκησης και τις ιδεοληψίες της κυβέρνησης. Να υποστυλώνει την διάχυτη αναξιοπιστία της σημερινής εξουσίας στην κοινωνία.

Ο Μητσοτάκης, ο οποίος αντιμετωπίζει μιαν αχρείαστη για τις περιστάσεις και όχι και τόσο αθώα “πολυφωνία” στο εσωτερικό της ΝΔ, γνωρίζει όπως όλοι ότι στις προσεχείς εκλογές το κόμμα του θα έρθει πρώτο, ενδεχομένως και με ισχνή απόλυτη πλειοψηφία. Τις κινήσεις στην λεγόμενη “κεντροαριστερά”, τις παρακολουθεί με προσοχή, ενδεχομένως και με κάποια ανησυχία, ότι τυχόν επιτυχία του εγχειρήματος, θ’ αποτελέσει “κεντρώο” ανάχωμα για την επιστροφή των απογοητευμένων που στράφηκαν με αισθήματα θυμού στον ΣΥΡΙΖΑ και όσων απείχαν στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, με αποτέλεσμα η ΝΔ να δει τα ποσοστά της αλλά και τον απόλυτο αριθμό ψήφων που συγκέντρωσε δραματικά μειωμένους.

Ο μεγάλος σκόπελος που πρέπει να παρακαμφθεί με επιτυχία (για να μπορεί η χώρα να κυβερνηθεί, και να μην μπει σε τεράστιες περιπέτειες, τέτοιες ώρες), είναι ο εκλογικός νόμος που πέρασε με σχετική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ, ο νόμος της απλής αναλογικής, που θα ισχύσει (ακριβώς γιατί πέρασε με σχετική πλειοψηφία, και όχι με 180 ψήφους, όπως προβλέπει το Σύνταγμα για να ισχύσει από τις αμέσως επόμενες εκλογές) στις μεθεπόμενες εκλογές. Το στρατήγημα αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ν’ αποδειχθεί ολέθριο για την κυβερνησιμότητα της χώρας, αλλά επιτρέπει στον (ηττημένο στις πρώτες εκλογές, όποτε κι’ αν γίνουν) σημερινό ένοικο της εξουσίας να διατηρήσει έναν πρωταγωνιστικό, και πάντως ρυθμιστικό, ρόλο στην Βουλή που θα προκύψει με την απλή αναλογική.

Ο Μητσοτάκης, ξέρει πως είτε αυτοδύναμα είτε με κυβερνήσεις συνεργασίας (που είναι και το πιθανότερο), στην Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές με τον ισχύοντα σήμερα εκλογικό νόμο, είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατον να ελέγχει 180 ψήφους. Τι σκοπεύει να κάνει λοιπόν: το πρώτο νομοθέτημα της πρωθυπουργίας του, θα είναι ή ψήφιση νέου εκλογικού νόμου, που θα προβλέπει κάποιας μορφής “ενισχυμένη”. Θα περάσει με σχετική πλειοψηφία, που σημαίνει ότι θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές, αφού μεσολαβήσει η περιπέτεια της απλής αναλογικής.

Τι ελπίζει και εύχεται, τώρα-γιατί να το επιβάλλει δεν μπορεί φυσικά- ποντάροντας και στην εξουσιολαγνεία του ΣΥΡΙΖΑ και τις εσωκομματικές φαγωμάρες του: ο Τσίπρας να προκηρύξει εκλογές όσο πιο κοντά στην λήξη της κανονικής θητείας της σημερινής κυβέρνησης γίνεται. Κάπου στα μέσα του 2018. Λίγους μήνες πριν την εκλογή για την ανάδειξη νέου Προέδρου Δημοκρατίας…

Θα περάσει με την όποια πλειοψηφία εξασφαλίσει τον νέο εκλογικό νόμο, θα διαχειρισθεί την κατάσταση που θα παραλάβει όσο καλύτερα θα μπορέσει, και θα δηλώσει έγκαιρα και προκαταβολικά, ότι η ΝΔ, δεν πρόκειται να συναινέσει να εκλεγεί Πρόεδρος, όχι γιατί δεν σέβεται τους θεσμούς κ.λ.π, κ.λ.π, αλλά για να προκηρυχθούν συντομότατα αναγκαστικά νέες εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου, οι οποίες θα γίνουν πλέον με τον νέο εκλογικό νόμο. Και θέλει αυτή η “περίοδος εκκρεμότητας”, μέχρι τις νέες εκλογές να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομη για να είναι και περιορισμένου κόστους για την χώρα, κάτι φυσικά που δεν μπορεί να γίνει (και δεν μπορούν να προβλεφθούν οι στο μεταξύ εξελίξεις…) αν λ.χ. ο Τσίπρας κάνει εκλογές τέλος του ’17 ή αρχές του ’18, οπότε μέχρι την προεδρική εκλογή μεσολαβούν κάμποσοι μήνες αβεβαιότητας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά και εξετάζουν με αγωνία αυτό το σχέδιο. Και μπορούν να το εξουδετερώσουν (ή, έστω, να δυσκολέψουν την εφαρμογή του, όπως προείπαμε), με την πολύ πρόωρη καταφυγή στις κάλπες. Φοβούνται, όμως, ότι με την πρωτοφανή νέα φοροεπιδρομή, με τα δυσβάστακτα νέα μέτρα που ζητάνε οι δανειστές (για το εργασιακό, την εντός του ’18 μείωση του αφορολόγητου, την επιμονή του ΔΝΤ σε αυξημένα έσοδα από φορολογία, γιατί ο στόχος των “πλεονασμάτων” είναι ανέφικτος κ.λ.π.) αν σε τέτοιο κλίμα πάνε σε εκλογές, θα είναι απολύτως αδύνατον να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους περί το 12-15% που ελπίζουν να εξασφαλίσουν στις κάλπες, με πιθανή επιστροφή στα προ… του 2012 ποσοστά.

Από την άλλη (και αυτός είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος για την δημοκρατική τάξη στην χώρα), ξέροντας τους σχεδιασμούς αυτούς της ΝΔ, οι “πρώτη φορά…” αριστεροί, θα εντείνουν τις καθεστωτικές μεθοδεύσεις τους (άλωση και έλεγχος των ΜΜΕ, περαιτέρω διάβρωση της διοίκησης από κομματικούς εγκάθετους κ.λ.π) για να μειώσουν όσο μπορούν την άνοδο των δυνάμεων της αντιπολίτευσης ή να μεθοδεύσουν σύγκρουση μεταξύ τους, ώστε να μειωθούν όσο γίνεται οι πιθανότητες μετά τις εκλογές να σχηματισθεί κυβέρνηση, συνεργασίας έστω, με κορμό την ΝΔ.

Για να μπορέσει να ισχύσει αυτό το σχέδιο, κομβικός παράγοντας είναι και η μετεκλογική συμπεριφορά των άλλων φιλοευρωπαϊκών κομμάτων της σημερινής αντιπολίτευσης. Να μην κυριαρχηθούν από κοντόφθαλμα και μικροκομματικά αισθήματα “αποθανέτω η ψυχή μου…” και “γαία πυρί μειχθήτω”. Να επιδείξουν εθνική υπευθυνότητα. Και γι’ αυτό, οι διεργασίες και οι προοπτικές στην “κεντροαριστερά”, αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και βαρύτητα…

Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος