Modric

12:41 12/7/2018 - Πηγή: News 24|7

Όπως βλέπετε στο χάρτη την Κροατία, εστιάστε στο Zadar. Στα 45 χιλιόμετρα, βόρεια -στις παρυφές του Velebit-, υπάρχει ένα χωριό 126 κατοίκων: το Zaton Obrovački. Εκεί θα βρείτε ένα μικρότερο χωριουδάκι, το Modrići. Τι πιθανότητες υπήρχαν να πρωταγωνιστήσει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο άνθρωπος που έχει γεννηθεί σε αυτήν την κουκκίδα του χάρτη; Ο Luka Modrić τις πολλαπλασίασε στο βαθμό που θα διεκδικήσει την κορυφή του κόσμου, την ερχόμενη Κυριακή (15/7), στον τελικό του Μουντιάλ 2018, εναντίον της Γαλλίας! Φυσικά, έχει ήδη πατήσει -περισσότερες από μια φορές- στην κορυφή της Ευρώπης. Όλα όμως, έχουν

την εξήγηση τους, για τον αρχηγό της Κροατίας στο 2-1 του ημιτελικού επί της Αγγλίας.

Για αρχή, δείτε τι “τιτίβισε” o επίσημος λογαριασμός του FIFA World Cup στο Twitter.

When he was 6, his grandfather was shot dead.

His family became refugees, in a warzone.

He grew up to the sound of grenades exploding.

Coaches said he was too weak and too shy to play football.

Today, Luka Modric just led Croatia its first ever #WorldCup final. pic.twitter.com/IgFtQdrNHi

— FIFA World Cup (@WorldCupHQ) July 11, 2018

Aυτοί είναι οι πραγματικοί τίτλοι του Modrić (με παχύ το “τς” στο τέλος). Της ζωής του που 'χει γίνει βιβλίο με τίτλο “Ο γιος του πολέμου”. Και όχι δεν ήταν υπερβολή, κάτι τσιτάτο για τις πωλήσεις. Εξ ου και ακολούθησε ντοκιμαντέρ του ισπανικού Canal Plus. Αυτή τη φορά, ο τίτλος ήταν πιο πραγματιστικός ("El viaje de Luka Modrić", βλ. Το ταξίδι του Luka Modrić). Αν ζητήσετε από τον ίδιο να περιγράψει το ταξίδι του, θα σας πει “όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, όλα γίνονται πιο εύκολα". Πώς όμως, μπορείς να πιστέψεις στον εαυτό σου, όταν έχεις γεννηθεί στη μέση του πουθενά (δείτε τι φωτογραφία που ακολουθεί) και πριν καλά καλά καταλάβεις τι είναι ζωή, την απομυθοποιείς.

Στις 18 Δεκεμβρίου του 1991, εν μέσω του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία που έκανε αδέλφια να γίνουν εχθροί, ένας κάτοικος του Modrići, ο Luka Modrić εκτελέστηκε στο Jesenice (το κέντρο της περιφέρειας) από πυρά Σέρβων ανταρτών, μαζί με πέντε μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες. Το μέρος αυτό δεν επελέγη τυχαία για τις δολοφονίες. Ήταν εκείνο που ένωνε τη Σερβία με την Κροατία και οι Σέρβοι εθνικιστές ήθελαν να κόψουν κάθε σύνδεση. Μετά τη σύλληψη του Modrić έκαψαν το σπίτι του. Αυτό στο οποίο έμενε με το γιο του, μηχανικό αεροπλάνων και πρώην ποδοσφαιριστής και τη νύφη του, υπάλληλο σε βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας. O παππούς Luka ουσιαστικά μεγάλωσε τα παιδιά του ζευγαριού (Luka Jr., η Jasmin και η Dior.), που δούλευε νυχθημερόν για να καλύψει τα έξοδα. Όταν ο νυν σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είδε να εκτελείται ο παππούς του και να καίγεται το σπίτι τους, ήταν μόλις 6 χρόνων. Ο πατέρας του πήρε την οικογένεια και έφυγαν για να σωθούν -το 1993 δολοφονήθηκαν άλλοι επτά κάτοικοι του Modrići.

Ό,τι απέμεινε από το πρώτο του σπίτι.

Η φαμίλια του πρωταθλητή Ευρώπης (με τη Ρεάλ Μαδρίτης) έγιναν πρόσφυγες και βρήκαν καταφύγιο σε ξενοδοχείο του Kolovare. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό, δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό. Αυτό που υπήρχε, ήταν βόμβες και σφαίρες, ο θόρυβος των οποίων “γέμιζε” την καθημερινότητα των παιδιών από το πρωί έως το βράδυ. Ο Luka θυμάται τους γονείς του να του λένε να προσέχει που πατά “γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να 'χουν τοποθετηθεί νάρκες”. Αυτό δεν τον σταμάτησε από το να κλωτσά την μπάλα του, γύρω από το ξενοδοχείο. Να ονειρεύεται πως μια μέρα θα παίζει σε γεμάτα γήπεδα. Χρόνια μετά, είπε στην κροατική ιστοσελίδα jutarnji.hr ότι “φυσικά και θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι ζήσαμε. Αλλά δεν είναι πράγματα που θες να θυμάσαι. Ή να σκέφτεσαι. Προτιμώ να λέω πως όταν είσαι παιδί δεν σκέφτεσαι τον πόλεμο, τα προβλήματα, τις κακουχίες. Από την ημέρα που φτάσαμε στο πρώτο ξενοδοχείο, στο Kolovare, έκανα φίλους, τους οποίους έχω μέχρι σήμερα! Ήταν επίσης παιδιά οικογενειών που είχαν εκδιωχθεί. Μαζί παίζαμε ποδόσφαιρο”. Για πλάκα “ώσπου όταν έγινα 7 ο πατέρας μου με πήγε σε μια τοπική ομάδα”.

Πολύ αργότερα έμαθε πως για να αποκτήσει δελτίο στη ΝΚ Zadar, οι γονείς του έδωσαν τα τελευταία τους λεφτά. “Δεν μας άφηναν να δούμε πόσο δύσκολα τα “βγάζουν” πέρα. Καταλαβαίναμε όμως, πως θυσιάζουν δικές τους ανάγκες για εμάς. Κυρίως για εμένα. Το πάθος μου για το ποδόσφαιρο ήταν η διέξοδος μου από αυτά που ζούσα”.

Στην πρώτη του ομάδα θυμούνται ένα κοντό, αδύνατο -έως ασθενικό- παιδί “μικρό, φοβισμένο. Μπορούσες ωστόσο, να δεις στα μάτια του ότι είχε ήδη αποφασίσει να τα καταφέρει” είχε αποκαλύψει ο πρόεδρος του συλλόγου, Josip Bajlo, πριν καταλήξει “βέβαια, κανείς δεν είχε φανταστεί το πού θα φτάσει”. Του έλειπε η ανάπτυξη. “Είχε όμως, την πρώτη ύλη και μεγάλη διάθεση για δουλειά”.

Κάπου εκεί έβαλε το χεράκι της και η τύχη (γιατί χωρίς αυτήν την κυρία, δουλειά δεν γίνεται). Ο Tomislav Basic έγινε αυτός που καθοδήγησε τον “μικροσκοπικό Luka”, όταν χρειάστηκε να αποδείξει πως αξίζει μια ευκαιρία. “Κάθε μέρα φοβόμασταν για τη ζωή μας. Αυτό θυμάμαι περισσότερο από εκείνη την περίοδο. Κάθε ημέρα έπεφταν εκατοντάδες βόμβες, πυροβολισμοί και όλοι τρέχαμε στα καταφύγια. Για όλους μας το ποδόσφαιρο ήταν διέξοδος. Τα παιδιά μας συγκέντρωναν το ενδιαφέρον πολλών άλλων ομάδων. Όχι όμως, ο Luka. Δεν είχε μεγάλη ζήτηση, γιατί όλοι στέκονταν στο πόσο μικροσκοπικός ήταν”. Περιττό να πούμε πως τους διέψευσε.

Η Ηajduk Split ήταν η ομάδα που έκρινε ότι δεν είχε κάτι να χάσει και τον ζήτησε. Με πολύ κόπο, ο πατέρας του Luka μάζεψε χρήματα ώστε να πάει εκείνος σε τουρνουά στην Ιταλία. Για να καταλάβετε, επειδή δεν έφταναν τα λεφτά για επικαλαμίδες, του έφτιαξε ο ίδιος, από ξύλο. Στην Ιταλία, το μόνο που άκουγε ήταν πως “δεν θα πας πουθενά, γιατί είσαι εύθραυστος”. Κοιτάξτε ποιος είναι εύθραυστος τώρα!

Με το τέλος του πολέμου (2001) η οικογένεια του μπορούσε να επιστρέψει στο Modrići. Μετακινήθηκε, αλλά για το Zadar, ώστε να βοηθήσει τον Luka να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Χώρεσαν σε ένα διαμέρισμα με δυο δωμάτια. Στήριξαν το παιδί, που την ίδια ώρα αντιμετωπιζόταν από τους αντιπάλους του με τον πλέον σκληρό τρόπο. “Θυμάμαι σε ένα τουρνουά, υπήρχαν καθαρά χτυπήματα, αλλά ο διαιτητής αδιαφορούσε. Κατάλαβα πως όποιος επιβιώσει από αυτήν τη διαδικασία, θα μπορεί να αγωνιστεί παντού”.

Το πρώτο του παρατσούκλι ήταν "αόρατος"

Έτσι τον χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Dinamo Zagreb, το 1996, ονόματι Zdravko Mamić, ο οποίος είχε δώσει εντολή να τον παρακολουθούν στενά, πριν του δώσει και το πρώτο του συμβόλαιο, το 2000. Ήταν 15. Τη συνέχεια τη ξέρετε. Έγινε διεθνής σε όλες τις μικρές εθνικές, το 2008 πήγε στην Tottenham, χωρίς να ξέρει λέξη αγγλικά (αλλά... σιγά μην ήταν αυτό πρόβλημα) και το 2012 έγινε μέλος της Ρεάλ Μαδρίτης. Στο μεσοδιάστημα, παντρεύτηκε την Vanja Bosnic, η οποία τελεί χρέη ατζέντη του (η γυναίκα του δούλευε στο πρακτορείο που τον εκπροσωπούσε) και απέκτησε τρία παιδιά. Μια χαρά ζωή για το... ασθενικό παιδί από μια κουκκίδα της Κροατίας.

Ο πόλεμος με έκανε πιο δυνατό. Όσα περάσαμε με την οικογένεια μου, με έκαναν πιο δυνατό. Μόνο που δεν θέλω να σέρνω αυτές τις εικόνες και τις εμπειρίες, για πάντα μαζί μου. Όπως και δεν θέλω να τις ξεχάσω, γιατί με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Με έκαναν να πιστεύω στον εαυτό μου. Να είμαι βέβαιος πως θα ανταποκριθώ σε κάθε πρόκληση. Ξεκίνησα από το μηδέν έως εδώ που είμαι τώρα. Δεν προσπέρασα βήματα. Αυτό που έδωσε σταθερότητα και την ασφάλεια που νιώθω σήμερα, κάθε φορά που παίζω σε μεγάλο τουρνουά.

Αυτά που έζησε τον κάνουν να πιστεύει πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Αρκεί να συνεχίσει να παλεύει.