Δημοσιογραφία, πολιτική και πολίτες…

19:40 1/6/2019 - Πηγή: News 24|7

Την ώρα που την Παρασκευή η ελληνική κοινωνία πληροφορούνταν (έμπλεη αγωνίας) την είδηση πως τα ψηφοδέλτια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενόψει των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου, θα κοσμούν τελικά και διάσημοι Έλληνες δημοσιογράφοι (13 στο σύνολο), η βρετανική εφημερίδα Guardian μετέδιδε πως ο ιδρυτής των Wikileaks, Τζούλιαν Ασάνζ, βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική

κατάσταση.

Η εφημερίδα επικαλούμενη τη δήλωση του ειδικού εισηγητή του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια, Νιλς Μέλτζερ, σημείωνε πως ο Ασάνζ είναι πάρα πολύ άρρωστος.

Ο ανώτερος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ μάλιστα αναμένεται να απευθύνει έκκληση προς τη βρετανική κυβέρνηση για μη έκδοση του Ασάνζ στις ΗΠΑ καθώς, -μετά την επίσκεψή του στη φυλακή Belmarsh όπου ο δημοσιογράφος εκτίει ποινή φυλάκισης 50 εβδομάδων-, διαπίστωσε ότι ο ιδρυτής των Wikileaks εμφανίζει όλα εκείνα τα συμπτώματα που συνδέονται με παρατεταμένη έκθεση σε ψυχολογικά βασανιστήρια.

Να θυμίσω στο σημείο αυτό πως οι ΗΠΑ επιθυμούν να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον Τζούλιαν Ασάνζ για διαρροή μυστικών εγγράφων που αφορούσαν σε αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Το μυαλό αναπόφευκτα μετά από τις δύο αυτές ειδήσεις με πρωταγωνιστές δημοσιογράφους, πήγε σε σκέψεις, συγκρίσεις και ερωτήματα: τι είναι δημοσιογραφία στην Ελλάδα, με ποιους όρους γίνεται η δημοσιογραφία στη χώρα μας, τι είδους ενημέρωση υπηρετεί ο Έλληνας δημοσιογράφος, τι θεωρείται δημοσιογραφία και είδηση στην ελληνική πραγματικότητα, ποιες οι σχέσεις δημοσιογραφίας και πολιτικής, τι είναι “αντικειμενική” δημοσιογραφία κτλ κτλ.

Το τραγικό είναι πως με βάση την κατάσταση σήμερα στο χώρο της δημοσιογραφίας, οι απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν στα παραπάνω ενδεικτικά ερωτήματα, θα ήταν εύκολες, σύντομες και κατηγορηματικές.

Οι πολίτες γίνονται, εδώ και χρόνια, θεατές, ακροατές και αναγνώστες του σφιχτού εναγκαλισμού της προβεβλημένης δημοσιογραφίας με πάσης φύσεως συμφέροντα (κομματικά, επιχειρηματικά κ.ά) και γι’ αυτό έπαψαν να έχουν εμπιστοσύνη σε ότι μεταδίδεται, γράφεται, λέγεται, αντιμετωπίζοντας με καχυποψία και απαξία την είδηση.

Πρόσφατη έρευνα (2018) του κέντρου ερευνών Pew Research Center σχετικά με το ποσοστό αξιοπιστίας που απολαμβάνουν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης από τους πολίτες 38 χωρών, κατέδειξε αποκαρδιωτικά συμπεράσματα για τα ελληνικά ΜΜΕ. 6 στους 10 Έλληνες πολίτες δήλωσαν πως οι ειδήσεις δεν είναι αντικειμενικές κατατάσσοντας τη χώρα μας πρώτη στη σχετική λίστα δυσπιστίας.

Αλήθεια, τι σημαίνει “αντικειμενική” δημοσιογραφία;

Υπάρχει; Μπορεί να υπάρξει;

Κατηγορηματικά όχι.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και κυρίως ας μην θεωρούμε αβέλτηρους τους πολίτες.

Ο δημοσιογράφος “κουβαλάει” την προσωπική του ματιά για τα πράγματα και δη τα πολιτικά, και είναι απολύτως εύλογο αλλά και επιθυμητό. Όμως. Εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο. Ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι ανεξάρτητος, δηλαδή να μην έχει εξαρτήσεις από τις πηγές του, οφείλει να μεταδίδει την είδηση χωρίς να είναι “βαποράκι” ή “παπαγάλος συμφερόντων”, οφείλει να μην παίζει σε παιχνίδια προπαγάνδας και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, οφείλει να είναι η φωνή των πολιτών και των προβλημάτων τους.

Μόλις πριν από δύο ημέρες έφτασε στα μέιλ μας όσων δημοσιογράφων είμαστε μέλη της ΕΣΗΕΑ η εξής ανακοίνωση:

“Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, εν όψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, επισημαίνει στους δημοσιογράφους-μέλη της, που πρόκειται να συμμετάσχουν ως υποψήφιοι, ότι θα πρέπει να τηρούν κατά γράμμα τον εκλογικό νόμο ως προς τις εμφανίσεις τους στα Μέσα που εργάζονται και τον Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ ως προς τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν για την προβολή τους”.

Για να φτάσει στο σημείο να εκδώσει ανακοίνωση ένα διακοσμητικό συνδικαλιστικό όργανο, σκεφτείτε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε.

Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση και στους κόλπους της δημοσιογραφίας και στους κόλπους της κοινωνίας;