Η αυτοδικία δεν είναι αυτοάμυνα. Ο φασισμός πάλι είναι φασισμός

08:33 23/9/2018 - Πηγή: News 24|7

Ο φασισμός των δήθεν “νοικοκυραίων” έδειξε την Παρασκευή το πρόσωπο του στην Ομόνοια και έκτοτε στα σχόλια ή τη σιωπή όσων επιδοκιμάζουν τον ξυλοδαρμό ενός τοξικομανούς, που αποπειράθηκε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο μπροστά σε αστυνομικούς που κοιτούσαν και μετά έβαλαν χειροπέδες στο νεκρό.

Δεν αποτελεί δικαιολογία το “αυτά συμβαίνουν όταν δεν υπάρχει αστυνόμευση” γιατί αστυνομικοί ήταν μπροστά. Δεν αποτελεί δικαιολογία το να επιχείρησε να ληστέψει το κοσμηματοπωλείο. Η ληστεία δεν τιμωρείται με θάνατο, ούτε με ανηλεή ξυλοδαρμό. Στην Ελλάδα

έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Και στις χώρες που υπάρχει, δεν αφορά ποτέ τη ληστεία. Κι όμως κάποιοι “άνθρωποι” θεωρούν πως όποιος τους κλέψει αξίζει να πεθάνει. Κάποιοι θεωρούν ότι η περιουσία τους αξίζει περισσότερο από μία ανθρώπινη ζωή. Κάποιοι θεωρούν φυσιολογικό να επιθυμούν το θάνατο άλλων ανθρώπων επειδή εκείνοι φοβούνται, επειδή περνούν δύσκολα, επειδή, επειδή, επειδή. Κι ενοχλούνται και από πάνω όταν τους εγκαλείς για την απανθρωπιά τους.

Αλλά ο ληστής ήταν πρεζόνι. Ακόμη χειρότερα, ήταν αδερφή και οροθετικός. Ήταν βέβαια Έλληνας και αυτό χάλασε κομματάκι τη ρητορική κάποιων.

Ο δολοφονηθείς είχε όνομα. Λεγόταν Ζακ Κωστόπουλος και ήταν ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Κάποιοι είπαν πως δε θα έπρεπε ίσως να δημοσιοποιηθεί η ταυτότητα του, γιατί ο ξυλοδαρμός του ήταν έτσι κι αλλιώς απαράδεκτος. Η αποκάλυψη όμως του νεκρού στάθηκε αφορμή για να ξεσκεπαστούν κι άλλο τα φασιστικά στοιχεία ανάμεσα μας. Διότι όποιος σκέφτηκε ότι δικαίως έχασε τη ζωή του αυτός ο άνθρωπος επειδή ήταν ληστής, πρεζόνι, ομοφυλόφιλος και οροθετικός, λυπόμαστε πολύ, αλλά ο φασισμός έχει αρχίσει να τρώει τα μέσα του.

Αυτό δεν ήταν αυτοάμυνα. Ηταν αυτοδικία και δη εκδικητική σε ένα πλάσμα 40 κιλών, το οποίο το βάραγαν ήδη πεσμένο στο πάτωμα και ακινητοποιημένο. Όχι, δεν είμαστε με τους κλέφτες. Είμαστε με τους αδύναμους. Αυτούς στους οποίους ξεσπούν οι δειλοί όταν δεν μπορούν να τα βάλουν με τους πιο δυνατούς. Όχι, δεν είναι αυτοάμυνα να χτυπάς ένα άρρωστο άνθρωπο εμφανώς υπό την επήρεια της αγωνίας για τη δόση του, ακόμη και αφού το ΕΚΑΒ τού έχει προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, επειδή συρμένος στο έδαφος άρπαξε μέσα στην απελπισία του ένα κομμάτι γυαλί. Τον ακινητοποιείς και μετά τον μεταφέρεις πρώτα στο νοσοκομείο και ακολούθως για να του αποδοθεί δικαιοσύνη.

Αλλά αυτό δεν ήταν δικαιοσύνη. Ήταν εκδικητική αυτοδικία. Η αυτοάμυνα σταματά εκεί που υπερασπίζεσαι τη ζωή σου. Μετά γίνεται λυντσάρισμα.

Δεν έμειναν όλοι άπραγοι. Στο φρικτό βίντεο φαίνεται άνθρωπος που παρεμβαίνει για να τους σταματήσει. Ήταν όμως αργά. Κι ενώ είμαστε περισσότεροι από τους φασίστες “νοικοκυραίους”, η απραξία και η σιωπή είναι που τους αποθρασύνουν.

Τι θα γινόταν, μας λένε κάποιοι, εάν ο επίδοξος ληστής είχε σκοτώσει τον κοσμηματοπώλη; Μόνο που αυτό είναι μία υπόθεση και αυτό δε συνέβη. Επίσης κάποιος σώφρων και στοιχειδώς έχων ενσυναίσθηση μπορεί να μην επικροτεί ούτε την παραβατικότητα ούτε την εκδικητική αυτοδικία. Και να το πούμε άλλη μία φορά: Κανείς δε λέει πως ένας πολίτης δεν έχει το δικαίωμα να αμυνθεί εάν απειληθεί. Αλλά αυτό ήταν σαφώς πέραν των ορίων της αυτοάμυνας.

Δεν σημαίνουν όλα αυτά πως η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είναι καλή, το ακριβώς αντίθετο. Αλλά ο εκδικητικός ξυλοδαρμός ενός ανθρώπου έστω με παραβατική συμπεριφορά, σας φαίνεται λύση;

Τα “πρεζόνια” όπως τα αποκαλεί υποτιμητικά ακόμη ένα μέρος της κοινωνίας, είναι άνθρωποι άρρωστοι, που πράγματι για τη δόση τους σε στιγμές στερητικού συνδρόμου, μπορούν να κάνουν πολλά. Η λύση είναι να τους ξυλοκοπήσουμε μέχρι θανάτου; Ή μήπως ήρθε η ώρα πια να ανοίξουμε μία σοβαρή συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος; Μήπως η νομιμοποίηση της χρήσης είναι η λύση; Μήπως να αναρωτηθούμε γιατί υπάρχουν περιοχές της Αθήνας όπου επικρατεί αυτή η κατάσταση; Μήπως εάν δούμε τους χρήστες ως ανθρώπους και όχι ως “πρεζόνια”, βρούμε λύσεις; Γιατί η βία δεν είναι λύση και το οφθαλμόν αντί οφθαλμού θα αφήσει όλο τον κόσμο τυφλό- χώρια που θα το ξαναπούμε, η ληστεία δεν τιμωρείται με θάνατο.

Την αλήθεια θα την κρίνει πια η Δικαιοσύνη. Ας έχει ο κατηγορούμενος μία δίκαιη δίκη. Αυτή που στερήθηκε ο νεκρός. Ένα πρεζόνι. Μία αδερφή. Ένας οροθετικός. Ένας άνθρωπος.