Η αύρα του Λουκιανού πάνω από την πλαζ της Βουλιαγμένης

08:55 14/7/2018 - Πηγή: News 24|7

Αν ζούσε, την Κυριακή θα είχε γενέθλια. Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο όμως ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ζει μονάχα στις καρδιές των ανθρώπων που τον αγάπησαν. Δεν είναι βέβαια και λίγοι αυτοί, όπως αποδείχθηκε στο πάρτι που στήθηκε στη Βουλιαγμένη την Παρασκευή για την επίσημη μετονομασία της πλαζ της πόλης σε πλαζ “Λουκιανός Κηλαηδόνης”.

Ακόμα και η εγγονή του, η μόλις δύο χρονών Μαρίνα, έμεινε ξύπνια μέχρι αργά και έδωσε ρέστα χορεύοντας πάνω στην πλάτη

της μητέρας της την Γιασεμή, για την οποία ο πατέρας της είχε γράψει ένα από τα πιο γλυκά κομμάτια της σταδιοδρομίας του (τζιν, τζιν, τζιν). Αλλά και ο κύριος Γιώργος από την Κηφισιά, περίπου στα 75 σήμερα, δεν θα μπορούσε να χάσει αυτή τη στιγμή γιατί του θύμιζε το περίφημο πάρτι που διοργάνωσε ο Λουκιανός στη Βουλιαγμένη το 1983 και το οποίο πέρασε στην ιστορία ως το ελληνικό woodstock με κοινό που άγγιξε τις 100.000 κόσμο.

Τότε ο κ. Γιώργος είχε στο πλάι του τη νεαρή γυναίκα του και ήταν μόλις πέντε χρόνια παντρεμένος. Τώρα έχει στο πλάι του την ίδια γυναίκα αλλά το κοντέρ του γάμου του έχει φτάσει ήδη τα 40 χρόνια και συνεχίζει. Πόσες και πόσες τέτοιες ιστορίες δεν ζωντάνεψαν την Παρασκευή...

Υπήρξε όμως και καλή παρέα επί σκηνής. Ο ανεξάντλητος Φοίβος Δεληβοριάς έδωσε το μπρίο και τη φαντασία του που τόσο ταιριάζουν μ' αυτά του εκλιπόντος. Ο Δώρος Δημοσθένους χάρισε την ωραία φωνή του ενώ η Μαρία Κηλαηδόνη αποτέλεσε τη ζωντανή απόδειξη ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά (τουλάχιστον στο θέμα της ποιότητας της φωνής).

Η μεγάλη έκπληξη όμως άκουγε στο όνομα Χρήστος Παπαδόπουλος. Κλαρινίστας, μόλις 29 ετών, αγάπησε το όργανο λόγω του Λουκιανού για τον οποίο έγραψε μάλιστα και ειδικό κομμάτι. Ευτυχώς η τύχη τον αξίωσε αυτό το κομμάτι να ταξιδέψει στα αυτιά του Κηλαηδόνη λίγο πριν αυτός πεθάνει, τον Φεβρουάριο του 2017.

Ο νεαρός έδωσε ρέστα και στο κλαρινέτο αλλά και στην ερμηνεία, θα έλεγε κανείς ότι είναι γεννημένος για να παίζει και να τραγουδά Λουκιανό τον 21ο αιώνα. Ξεσήκωσε τον κόσμο, έδωσε τη διαφορετική νότα που πολλοί περίμεναν και στο τέλος χειροκροτήθηκε θερμά από ένα κοινό που απέδειξε ότι ήξερε να κρίνει.

Ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας όλα εκείνα τα κομμάτια που κατέστησαν το δημιουργό τους ξεχωριστό και ανυπέρβλητο. Μάς ταξίδεψαν οι στίχοι της λεπτής ειρωνείας και του ωραίου χιούμορ που είχαν σχεδόν πάντα στο στόχαστρο την υποκρισία του ελληνικού μικροαστισμού και τις κακές μας συνήθειες. Μάς σήκωσαν από τις θέσεις μας οι αμερικάνικες εκείνες μελωδίες που θύμιζαν (και εξακολουθούν να θυμίζουν) ταινία της δεκαετίας του 50 ή ακόμα και κλασικό καουμπόικο. Πάνω από όλα καθήλωσε η ερμηνεία της Μαρίας Κηλαηδόνη στο εμβληματικό τραγούδι της “μέρας μίας Μαίρης” που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το καθημερινό δράμα της γυναικείας ύπαρξης μέσα στη χοάνη της καθημερινότητας.

Και στο τέλος όλοι έσπευσαν κοντά στη σκηνή για να πουν δυο λόγια για τον Γιώργο Θαλάσση και τα χρόνια που έχουν πια χαθεί αλλά δεν ξεχνιούνται. Η σπασμένη φωνή της Αννας Βαγενά, του κοριτσιού του Λουκιανού, έλεγε πολλά, πολύ περισσότερα από τα λόγια της.

Ο Κηλαηδόνης έζησε ήσυχα, δημιούργησε εξαιρετικά πράγματα χωρίς πολλές φανφάρες και έφυγε διακριτικά όπως ο ίδιος θα ήθελε. Γιατί τη σκόνη που ήθελε να σηκώσει, τη σήκωσε μόνο με το έργο και τα τραγούδια του που μένουν πίσω ως παρακαταθήκη και ως ενθύμιο μιας άλλης, διαφορετικής, εποχής.

“Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια” λέει το τραγούδι του που σχεδόν όλοι τραγούδησαν το βράδυ της Παρασκευής στη Βουλιαγμένη. Φεύγουν όμως ωραία με μουσικές σαν και αυτές που βγήκαν από τα ηχεία αλλά και με τη μορφή του Λουκιανού σε εκείνο το video από τις προετοιμασίες του μεγάλου πάρτι του 1983. Τις προετοιμασίες που τον βρήκαν, όπως πάντα, μ' ένα τσιγάρο στο χέρι και με μία πλούσια φαντασία έτοιμη να κάνει πράξη τα πιο παλαβά όνειρα.

Διότι για την Ελλάδα του 1983 ένα τέτοιο event μόνο ως παλαβό όνειρο θα μπορούσε να εκληφθεί. Και όμως έγινε...Από “έναν φτωχό και μόνο καουμπόυ”...