Η υπεράσπιση του λάθους δείγμα πολιτικού αμοραλισμού

12:37 31/7/2018 - Πηγή: News 24|7

Αρχικά ο Αλέξης Τσίπρας επεδίωξε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, να δώσει την εικόνα ενός πρωθυπουργού που έχει συναίσθηση του μεγέθους της τραγωδίας και ενσυναίσθηση των συνθηκών που βιώνουν οι πυρόπληκτοι και το σύνολο της κοινωνίας.

Δεν τα κατάφερε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, παρά το επιτηδευμένα λυπημένο ύφος. Κι αυτό φάνηκε αφενός γιατί δεν έκανε την ερώτηση που όλοι περίμεναν, δηλαδή «Είχαμε θύματα;», αφετέρου γιατί τεχνηέντως προσπαθούσε να εμφανίσει την τραγωδία

ως αποτέλεσμα «οργανωμένου σχεδίου».

Εκείνο το βράδυ ο πρωθυπουργός έχασε ένα μεγάλο μέρος από την «γοητεία» του. Η ψυχολογία της υπεράσπισης του λάθους είναι η ψυχολογία του απελπισμένου. Και ο Αλέξης Τσίπρας είναι πλέον ένας απελπισμένος πρωθυπουργός. Μερικές ώρες αργότερα το επιβεβαίωσε η συνέντευξη τύπου Κυβερνητικού Εκπροσώπου.

Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, εμφανώς αμήχανος, πλαισιωμένος από τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον Νίκο Τόσκα, αλλά και τους αρχηγούς Πυροσβεστικής και Αστυνομίας, υποδυόμενος τον κονφερασιέ μιας θλιβερής παράστασης, τα έκανε χειρότερα.

Κατόπιν όλων αυτών, υποχρέωθηκε ο πρωθυπουργός να συγκαλέσει εκτάκτως το Υπουργικό Συμβούλιο προκειμένου να προλάβει να περισσώσει ό,τι απέμεινε από το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο. Γι αυτό και κατέφυγε στην ανάληψη πολιτικής ευθύνης, η οποία δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Κατά μια έννοια ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε τη γνωστή μέθοδο του «στρίβειν δια του αρραβώνος».

Άλλωστε η ανάληψη πολιτικής ευθύνης, από έναν πρωθυπουργό που θεσμικά την έχει στο διηνεκές, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ότι δεν συνοδεύεται από παραίτηση. Και σε κάθε περίπτωση η ανάληψη πολιτικής ευθύνης με εκατό και πλέον νεκρούς, αποτελεί και ειρωνεία.

Συνεπώς, στην προκειμένη περίπτωση η ανάληψη πολιτικής ευθύνης δεν είναι παρά μια πράξη πολιτικής ανευθυνότητας. Η επιμονή στη μη αναγνώριση του λάθους φανερώνει την απελπιστική θέση στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση. Κι ενώ θα περίμενε κανείς εξ αυτής της θέσης υπουργοί και αρμόδιοι να επιδείξουν τουλάχιστον συστολή, αυτοί γίνονται επιθετικοί, αγενείς και αλαζόνες.

Φταίει η άναρχη δόμηση, τα αυθαίρετα, ο άνεμος, οι πληγέντες, η αντιπολίτευση και ό,τι άλλο, εκτός από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα ήταν και παραμένουν και μετά την τραγωδία άγνωστες έννοιες στο Μαξίμου. Πάντα ευθύνονται οι άλλοι. Τα μνημόνια, οι ξένοι «τοκογλύφοι», το «παλιό» πολιτικό σύστημα, οι «γερμανοτσολιάδες», αλλά σε καμία περίπτωση αυτοί που κυβερνούν σχεδόν τέσσερα χρόνια.

Μέχρι πρότινος το παραμύθι της Αριστεράς είχε όνομα. Λεγόταν ευαισθησία και ανθρωπισμός. Είχε και το δράκο της Δεξιάς, που έβγαζε φλόγες από το στόμα και έκαιγε τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τη δημοκρατία και τον πρόοδο. Μετά από την τραγωδία το παραμύθι δεν έχει ένα, αλλά πολλά ονόματα νεκρών και αγνοουμένων. Και όσο κι αν θέλουν να το αφηγηθούν με τον «δικό» τους τρόπο, με τις γνωστές μεθόδους παραπληροφόρησης και προπαγάνδας, η αλήθεια δεν γίνεται στάχτη. Αντέχει και στις υψηλές θερμοκρασίες και... στο ΣΥΡΙΖΑ.