Ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, ο Πεντζίκης και τα διλήμματα της ΔΕΘ

07:23 7/9/2018 - Πηγή: News 24|7

Ο εμβληματικός Νικόλαος Γαβριήλ Πεντζίκης (σαρξ εκ της σαρκός της Θεσσαλονίκης) συνήθιζε να λέει για τη γενέθλια πόλη του (1908) ότι συμπυκνώνει την αρμονία των αντιθέσεων.

Η ιστορία της πόλης, ως ψηφιδωτό εθνοτήτων και πολιτισμών ενισχύει αυτή την άποψη. Αυθαιρετώντας, ωστόσο, θα έλεγε κανείς πως αυτές οι εγγενείς αντιθέσεις της πόλης αναδείχθηκαν έτι περαιτέρω εσχάτως, με την αντιπαράθεση -ενίοτε βίαιη και έμφορτη ακροδεξιών συνθημάτων, όπως είδαμε στην περίπτωση του προπηλακισμού του Γιάννη Μπουτάρη- σχετικά με το Μακεδονικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η "αρμονία"

του Πεντζίκη υποχώρησε εν προκειμένω μπροστά στις ιαχές των "πατριωτικών ταγμάτων", ωστόσο το ζητούμενο παραμένει.

Συνεχίζοντας την αυθαιρεσία επί της ρήσης του πεζογράφου, ποιητή και αυτοδίδακτου ζωγράφου, διακινδυνεύω να πω πως όσα ειπωθούν αυτές τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη (από το βήμα της 83ης ΔΕΘ) από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και, λίγο αργότερα, από τον πρόεδρο της Ν.Δ Κυριάκο Μητσοτάκη, θα έχουν αναμφίβολα το σπέρμα της πολιτικής και ιδεολογικής αντίθεσης και κατά πάσα πιθανότητα (ή βεβαιότητα;) πόρρω θα απέχουν από την οραματική και ίσως ρομαντική αναζήτηση της αρμονίας.

Όσα έχουν ήδη παρατεθεί από τους κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη, ως στρατηγικές επιλογές για την μετα-μνημονιακή Ελλάδα, πριν καλά καλά βρεθούν στη Θεσσαλονίκη, περιγράφουν το ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο ενός εκάστου ενόψει της μακράς προεκλογικής περιόδου που ξεκινά.

Από το 1 προς 1 του πρωθυπουργού έως το 1 προς 5 του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με τις προσλήψεις στο Δημόσιο μέχρι τον δημόσιο ή (και) ιδιωτικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, είναι προφανές πως η πολιτική αντιπαράθεση αποκτά, επιτέλους, ουσία και νόημα.

Πέρα από τις συγκρούσεις -λογικές, αναγκαίες και αρκετά αποκαλυπτικές και αυτές- με αφορμή είτε τις πρόσφατες δηλώσεις των Άδωνι Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη, είτε τη Συμφωνία των Πρεσπών, είτε τις γνωστές όζουσες υποθέσεις σκανδάλων, είτε στο φόντο της καλοκαιρινής τραγωδίας στο Μάτι.

Όπως καταγράφουν ήδη οι δημοσκόποι, οι πολιτικές τάσεις θα διαμορφωθούν το επόμενο χρονικό διάστημα περισσότερο στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας και της καθημερινότητας των πολιτών και λιγότερο σε όλα τα παραπάνω. Σύμφωνα με τις ενδείξεις και εφόσον δεν συμβούν πολύ σοβαρά απρόοπτα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συντριβεί εκλογικά, όπως ελπίζουν και αναμένουν η αξιωματική αντιπολίτευση και το ΚΙΝ.ΑΛ, για τους αναμφίβολα λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης στην τραγωδία του καλοκαιριού, ούτε, φυσικά, γιατί σπάει το "απόστημα" του Μακεδονικού που δημιούργησαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό κάποιοι εκ των σημερινών διαφημιστών των συλλαλητηρίων και των κραυγών περί προδοσίας.

Καλώς ή κακώς, πολύ μεγαλύτερο πολιτικό και πιθανώς εκλογικό αντίκτυπο θα έχει μια κυβερνητική επιτυχία να μην περικοπούν, τελικά, οι συντάξεις από την 1η Ιανουαρίου του 2019 (κάτι προεξοφλημένο μέχρι πρότινος στο συλλογικό υποσυνείδητο), από τις εμφανίσεις της Σοφίας Ζαχαράκη, τον οίστρο του Κώστα Κυρανάκη ή τις διαλέξεις του αντιπροέδρου του κόμματος σχετικά με την "ηθική διαπαιδαγώγηση" που επιχειρείται δια της αντικατάστασης των Λατινικών από την Κοινωνιολογία.

Στη Θεσσαλονίκη, Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης θα παραθέσουν/ παραθέτουν δύο "σχήματα" πολιτικών προσανατολισμών και προθέσεων, τα οποία παρότι διαθέτουν ορισμένα σημεία επαφής (φοροελαφρύνσεις κ.ά) απέχουν παρασάγγας σε ύφος και ιδεολογικό προσανατολισμό.

Η Ν.Δ διαθέτει, βεβαίως, σαφές δημοσκοπικό προβάδισμα και αυτό ουδείς μπορεί να της το αμφισβητήσει. Φαίνεται, όμως, δύσκολο να επιτύχει την περαιτέρω ενίσχυση της τάσης "να φύγει ο Τσίπρας" (στο οποίο πλειοδότησε η Φώφη Γεννηματά με το "να πάνε από εκεί που ήρθαν"!). Και όσο αυτή η δυναμική αυτής της τάσης απομειώνεται και η συζήτηση επιστρέφει στα της κοινωνικής πραγματικότητας, τόσο πιθανότερο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει τα ερείσματά του.

'Αλλωστε, ως κυβέρνηση, θα διαθέτει μέχρι και την έσχατη στιγμή την πρωτοβουλία των κινήσεων και θα κριθεί για τα πεπραγμένα του πριν τον εκλογικό χρόνο, ενώ η Ν.Δ θα προσπαθεί ακόμα να πείσει πως όσα υπόσχεται θα τα υλοποιήσει σε έναν μελλοντικό, μετεκλογικό χρόνο.

Θα ισχυριστεί, βεβαίως, κανείς πως και ο Κώστας Σημίτης, πριν τις εκλογές του 2004, έσπευσε στη ΔΕΘ να υποσχεθεί παροχές φαραωνικών διαστάσεων αλλά την ήττα δεν την απέφυγε. Αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός, γι αυτό και η κυβέρνηση πέρα απ΄ όσα πράξει μέχρι τις εκλογές (ελάφρυνση φορολογίας φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων, συντάξεις, εργασιακά, Δημόσιο κ.ά) οφείλει -για να ανακάμψει- να παρουσιάσει πλήρες και κατανοητό σχέδιο "επόμενης μέρας", χωρίς τους λεκτικούς αριβισμούς των "παράλληλων προγραμμάτων".

Εν ολίγοις, εάν κάποιοι υποστηρίζουν -χωρίς μεγάλη απόσταση από την πραγματικότητα- ότι οι επόμενοι μήνες μέχρι τις εκλογές θα είναι για το πολιτικό μας σύστημα μια "εποχή τεράτων" (λόγω της πόλωσης), από την άλλη θα είναι και μια περίοδος κατά την οποία θα πέσουν οι μάσκες και οι ουσιαστικές πολιτικές και ιδεολογικές αντιθέσεις θα λάβουν σάρκα και οστά.

Και ίσως, εν κατακλείδι, επιβεβαιωθούν όσοι εκτιμούν πως η αντιπαράθεση δεν θα κολλήσει στον βάλτο του πλαστού διλήμματος λαϊκισμός- αντιλαϊκισμός (διότι όλων οι ντουλάπες κρύβουν σκελετούς) αλλά θα μετακινηθεί στο δίπολο Δεξιά- Αριστερά ή έστω στο Συντήρηση- Πρόοδος. Ακόμα κι αν ενίοτε τα όρια είναι δυσδιάκριτα για ένα απογοητευμένο και κουρασμένο εκλογικό σώμα.