Ο ζόφος δεν ήταν αναπότρεπτος

08:56 29/12/2020 - Πηγή: News 24|7

Από τις αρχές του εφιάλτη μέχρι και τις 31 Οκτωβρίου, στην Ελλάδα είχα χάσει τη ζωή τους χτυπημένοι από τον κορονοϊό 626 άνθρωποι. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο σχετικός αριθμός (αυτός που ο ΕΟΔΥ αναφέρει πάντα τελευταίο στις αναφορές του, λες και πρόκειται για μία ασήμαντη λεπτομέρεια) έχει εκτοξευτεί στους 4672. Τα μαθηματικά της Α' Δημοτικού μας δείχνουν ότι τις τελευταίες 58 ημερολογιακές ημέρες έφυγαν από τη ζωή λόγω του ιού 4046 συμπολίτες μας.

Γέροι ή νέοι, Έλληνες ή ξένοι, πλούσιοι ή φτωχοί, μας είναι αδιάφορο. Ηταν 4046 αγαπημένοι, για τους οικείους τους, άνθρωποι, ζωντανές ψυχές.

Οκ, όλα καλά; Αισθανθήκατε κάτι που διαβάσατε την παραπάνω πληροφορία, ή έχετε συνηθίσει απόλυτα το ζόφο, την απώλεια, το θάνατο; Σαν τον ΕΟΔΥ και εσείς, που γράφει κάθε μέρα, "τέλος, είχαμε σήμερα αυτούς τους θανάτους, η διάμεση ηλικία των θανόντων ήταν"...μπλα, μπλα, μπλα. Επόμενο κλικ, να κατέβει η επόμενη σελίδα.

Ε, δεν μπορεί να είναι έτσι. Δεν πρέπει να είναι έτσι. Και δεν είναι έτσι. Ουδείς αμφισβητεί το παντοδύναμο της πανδημίας και τις τεράστιες πληγές που έχει ανοίξει σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά, νας μας συγχωρείτε πολύ, 4046 θάνατοι σε διάστημα 58 ημερών, δεν μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο με την έξαρση της διασποράς του ιού. Είναι φανερό ότι κάτι δεν δουλεύει σωστά, ότι η χώρα στερείται υποδομών, ότι πίσω από τις άχρωμες και άγευστες αναφορές, σ' αυτήν την απίθανα ξύλινη γλώσσα, κρύβονται και ευθύνες. Ευθύνες συγκεκριμένων ανθρώπων.

Διατυπώνεται η άποψη ότι δεν είναι ώρα. Να συμφωνήσουμε. Αλλά, που να πάρει και να σηκώσει, δεν μαθαίνουμε τίποτα για τους συμπολίτες μας που χάνονται καθημερινά (μόνοι, ας μην το ξεχνάμε και αυτό). Η διάμεση ηλικία τους λέει είναι τα 79 έτη και το 95,4% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή ήταν μεγαλύτερος από την τάδε ηλικία. Αυτό γράφουν. Στη συνέχεια κλείνουν τον υπολογιστή τους και επιστρέφουν σπίτι τους.

Τι ΔΕΝ μας λένε; Που πέθαναν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Εντός ή εκτός ΜΕΘ; Και αν ξεψύχησαν εκτός, γιατί έγινε αυτό; Ποιο είναι το προφίλ αυτών των ανθρώπων; Που έμεναν; Πως συνήθιζαν να μετακινούνται; Ποια ήταν η οικονομική τους κατάσταση; Ποιο ήταν το μορφωτικό τους επίπεδο; Ζητάμε πολλά, όντως. Αλλά μιλάμε για ανθρώπους, συμπολίτες μας που χάθηκαν, έσβησαν, πολλές φορές και με συνοπτικές διαδικασίες. Δικαιούμαστε να ξέρουμε, έχουν την υποχρέωση να ενημερώνουν.

Μπήκαμε στο δεύτερο κύμα της πανδημίας στα τέλη του Οκτώβρη, χαλαροί. Με τα σχολεία ανοιχτά. Με τα καταστήματα ανοιχτά. Τις συγκοινωνίες να μεταφέρουν το σύνηθες φόρτο τους. Τα νοσοκομεία να προσπαθούν να συνέλθουν από το πρώτο σοκ περιμένοντας μία ουσιαστική, όχι επικοινωνιακή, ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού (πέρα από χειροκροτήματα και διαδικτυακά ευχαριστώ).

Και μετά, ήρθε το χάος. Τετραψήφιοι αριθμοί κρουσμάτων, λοκ-ντάουν (με καθυστέρηση αυτή τη φορά), κλείσιμο σχολείων. Και τα νοσοκομεία; Κόλαση επί γης, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα. Και θάνατοι. Ακόμα και τριψήφιοι αριθμοί ανακοινώθηκαν κάποιες ημέρες αλλά η διαχείριση συνέχισε να είναι περισσότερο επικοινωνιακή παρά ουσιαστική.

Κάποιοι από τους θανάτους μπορούσαν και έπρεπε να αποφευχθούν. Δεν γίνεται να εξωραϊζεται άλλο η πραγματικότητα. Τα ΜΜΜ μπορούσαν να δουλέψουν καλύτερα, η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ανύπαρκτη, ουσιαστικά, στην Ελλάδα, θα μπορούσε να προσφέρει λύσεις, το άνοιγμα των νέων ΜΕΘ να συνοδευόταν από προσλήψεις εξειδικευμένου προσωπικού έτσι ώστε να μην παραμένουν κενό γράμμα αλλά και να μην υποβιβάζεται το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Πολλά πράγματα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά.

Αλλά ακόμα και τώρα μπορούν να σωθούν άνθρωποι. Με λιγότερη επικοινωνία και περισσότερη ουσία (να το ξαναγράψουμε μπας και γίνει κτήμα). Με ενίσχυση των δημόσιων δομών υγείας, με ριζικό επαναπροσανατολισμό των πολιτικών υγείας προς την ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας και κυρίως με αυτό που τελευταία ονομάζουμε ενσυναίσθηση. Νοιάξιμο με άλλα λόγια.

Οι συμπολίτες που χάθηκαν δεν αντιστοιχούν μόνο σε ψυχρούς αριθμούς. Είχαν ζωές και ενδιαφέροντα. Συγγενείς. Αγαπημένα ζώα. Αγαπημένα αντικείμενα. Ακόμα και στο όνομα των ψυχών τους αξίζει κανείς να προσπαθήσει να βελτιώσει τα πράγματα. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να μάθουμε τι πήγε λάθος, τι πάει λάθος (γιατί ο εφιάλτης βρίσκεται εν πλήρη εξέλιξη). Καλά τα τηλεοπτικά πλάνα με τη σύριγγα του εμβολίου στο μπράτσο, καλά και τα σήματα της νίκης, καλύτερη όμως η αλήθεια.

Ο ζόφος των μαζικών θανάτων όχι, δεν ήταν αναπότρεπτος...