Οι κρίσεις (με την Τουρκία) γεννάνε Κροίσους

08:29 15/8/2019 - Πηγή: News 24|7

Δεν μπορώ να γνωρίζω εάν είναι «Η τελευταία μας ευκαιρία», όπως αναφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης στο άρθρο του στα ΝΕΑ σε ό,τι αφορά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σίγουρα, όμως, είναι η κατάλληλη στιγμή για τις δύο χώρες να αλλάξουν τα δεδομένα στην περιοχή. Προφανές τα δεδομένα δεν μεταβάλλονται με κορώνες, ούτε βέβαια με επαγγελματίες «εντασιολόγους» και από τις δύο πλευρές που βιοπορίζονται κάνοντας καριέρα μέχρι την επόμενη κρίση.

Ασφαλώς και προκειμένου να αποδραματοποιηθεί

η ένταση, που κατά κύριο λόγο «εξάγεται» από την Τουρκία και εύκολα... «εισάγεται» στην Ελλάδα, χρειάζεται ενσυναίσθηση και από τα δύο μέρη. Μια «γεωπολιτική ενσυναίσθηση» εθνικά αναγκαία και οικονομικά απαραίτητη, αλλά που προϋποθέτει ενορατικές ηγεσίες αντίστοιχες εκείνες του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κεμάλ Ατατούρκ.

Γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης στο τολμηρό και απαλλαγμένο από εμπάθεια άρθρο του, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του είχε πει ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς εάν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά. Δεν είναι ακριβώς έτσι ούτε ιστορικά ούτε γεωπολιτικά. Ωστόσο το παράδειγμα, δια της υπερβολής, θέλει να καταδείξει την ανάγκη της συνεννόησης με γνώμονα το διεθνές δίκαιο ώστε να σταματήσει η «φάμπρικα» που έχουν στήσει οι «εντασιολόγοι» προκειμένου να εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων στο όνομα του πατριωτισμού. Τα συμφέροντα όσων κερδίζουν από την ένταση μερικά δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά όταν έρθει η στιγμή να αποφασίσουν να «επενδύσουν» σε άλλη περιοχή, η Τουρκία και η Ελλάδα θα παραμείνουν γείτονες.

Προς το παρόν η ένταση που χαρακτηρίζει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις παραμένει ελεγχομένη, αφού κατ’ αυτό τον τρόπο όλοι είναι κερδισμένοι και στις δύο πλευρές. Το εθνικό συναίσθημα «πουλάει», τα συμφέροντα πουλάνε όπλα νέας γενιάς και στις δύο χώρες, οι «εντασιολόγοι» βιοπορίζονται «πουλώντας» το εθνικό συμφέρον. Και όλοι είναι κερδισμένοι. Όλοι αυτοί θα μείνουν «άνεργοι» εφόσον Ελλάδα και Τουρκία επιλέξουν έναν έντιμο συμβιβασμό που θα βασίζεται στη τήρηση του διεθνούς δικαίου και θα τελεί υπό το πρίσμα της «γεωπολιτικής ενσυναίσθησης».

Τι θα γίνει όμως όταν η «ατραξιόν» ξεφύγει και γίνει κρίση; Και ποιοι θα ωφεληθούν και θα επωφεληθούν εάν η κρίση καταλήξει σε πόλεμο; Τότε οι καθηγητές διεθνών σχέσεων και οι επικεφαλής των Ινστιτούτων και οι κάθε λογής «εντασιολόγοι» θα τον σταματήσουν;

«Οι κρίσεις γεννάνε Κροίσους» είχε πει ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Αυτός γνώριζε ίσως καλύτερα απ’ τον καθένα ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν σ’ αυτό το παιχνίδι. Στο ίδιο συμπέρασμα είχε καταλήξει και ο Ουμπέρτο Έκο λέγοντας ότι οι κρίσεις πουλάνε καλά. Και όσο αυτό, το τόσο απλό και αυτονόητο, δεν γίνεται κατανοητό μεταξύ των δύο χωρών, τόσο οι κραυγές θα κορυφώνονται προς όφελος κάποιων ευκαιριακών συμμάχων, που όταν δεν θα έχουν πλέον να κερδίσουν κάτι, είτε από την Ελλάδα είτε από την Τουρκία, θα μας αφήσουν στα «κρύα του λουτρού». Εν προκειμένω του Αιγαίου. Γράφει επ’ αυτού ο Μίκης Θεοδωράκης: «Οι ιαχές για τη δήθεν πλεονεκτική θέση της χώρας μας στη συγκεκριμένη συγκυρία λόγω των μετώπων κατά της Τουρκίας και της υποστήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι επικίνδυνοι ακροβατισμοί. Σκεφτείτε μόνο τι θα γίνει αν ο Ερντογάν ή κάποιος μεταγενέστερος Πρόεδρος της Τουρκίας συμφωνήσει να ξαναγίνει η Τουρκία βάση των Αμερικανών. Τότε, εν ριπή οφθαλμού, όλα θα έχουν αναστραφεί αφήνοντας τον λαό και τη χώρα μας στο έλεος της μοίρας μας».

Αυτή είναι η μια παράμετρος. Που λέει, με άλλα λόγια, ότι ένας κόμπος δεν λύνεται με το τέντωμα των δύο άκρων. Σκεφτείτε όμως και μια άλλη παράμετρο, αυτή της ευημερίας και της οικονομικής ανάπτυξη των δύο χωρών, καθώς και την ευκαιρία που δυνάμει έχουν ώστε να κυριαρχήσουν στην ευρύτερη περιοχή εμπορικά και οικονομικά. Εφόσον φυσικά αφήσουν τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα και ασχοληθούν με την αναδιατύπωση της έννοιας του εθνικού συμφέροντος. Διότι το εθνικό συμφέρον, υπό το πρίσμα του νέοου πατριωτισμού, διασφαλίζεται όταν εμπεριέχει την ανάπτυξη. Την κοινωνική, την οικονομική και την πολιτιστική ανάπτυξη.

Σίγουρα όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν τελευταία ευκαιρία. Αποτελούν όμως μια ευκαιρία που λόγω συγκυρίας μπορεί να οδηγήσει σε έναν ιστορικό συμβιβασμό. Άλλωστε, όπως ορθά επισημαίνει ο Μίκης Θεοδωράκης, αντί να μένει ανεκματάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος και να αποτελεί εστία έντασης και σπέκουλας των «εντασιολόγων», αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο. Και αποτελεί ευκαιρία για την Ελλάδα, ότι Πρωθυπουργός σ’ αυτή τη κρίσιμη καμπή των Ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ένας ρεαλιστής πατριώτης που ο προσανατολισμός του είναι στραμμένος στην ενορατική πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου.