Πανεπιστήμια- Αστυνομία: Ούτε τυραννία της ακινησίας, που ευνοεί την ανομία, ούτε τοξικό αστυνομικό νέφος

06:15 21/1/2021 - Πηγή: News 24|7

Από τη μία, η υπεραιμία κατασταλτικής διάθεσης με τον πιο ωμό και επικίνδυνο τρόπο: Αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Κι από την άλλη, ένα κουραστικό ανάπτυγμα κραυγών και κινδυνολογίας(ασφαλίτες στα Πανεπιστήμια, ούτε η χούντα δεν τόλμησε κάτι τέτοιο κλπ).

Αν αφήσουμε στην άκρη τα σημαντικά αυτονόητα που συνήθως περιφρονούνται (χρηματοδότηση της έρευνας, υποδομές κ.α.), θα δούμε να ορθώνονται απαιτητικά ερωτήματα: Υπάρχει ανομία στα Πανεπιστήμια και, επομένως, αδήριτη ανάγκη για έλεγχο προσβάσεων, φύλαξη

και ασφάλεια;

Κι αν ναι, ποιοί ευθύνονται για την ομολογημένη από όλους προβληματική κατάσταση; Το θεσμικό κενό, οι πρυτανικές αρχές, το φοιτητικό κίνημα, κάποιες κυβερνήσεις που αδράνησαν και ανέχτηκαν ως και ειδεχθείς μορφές βίας και παραβατικότητος;

Χρόνια τώρα, η ίδια απαράδεκτη εικόνα: ξυλοδαρμοί καθηγητών, διαπόμπευση πρυτάνεων, βίαιη διακοπή μαθημάτων λόγω διαφωνίας με τον καθηγητή, μόνιμη κατάληψη πανεπιστημιακού χώρου, διακίνηση ναρκωτικών, παρουσία ασχέτων στις σχολές κλπ κλπ.

Αν δεν κλείσουμε τα μάτια μπροστά στο καταφανές και εμπειρικώς βεβαιωμένο των αθλιοτήτων, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνήσουμε στα εξής:

Πρώτον, ότι δεν πρόκειται για θέμα ήσσονος σημασίας επειδή κάποια άλλα ζητήματα είναι περισσότερο σημαντικά. Η αξιολόγηση του είδους αυτού, ότι τάχα δεν είναι μείζον θέμα, συνιστά αποτύπωμα οιδαλέου σχετικισμού.

Και, δεύτερον, ότι οφείλουμε να εγκύψουμε στο πρόβλημα για να εντοπίσουμε πως δημιουργήθηκε, ποιοί το ανέχτηκαν ή δεν μπόρεσαν να το λύσουν, και πως μπορεί τώρα να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.

Οι ευθύνες

Κατ΄ αρχάς, δεν υπάρχει θεσμικό κενό. Το υφιστάμενο πλαίσιο προβλέπει την παρέμβαση της Αστυνομίας, όταν κριθεί σκόπιμο και αναγκαίο από τον πρύτανη. Ιδού, όμως, τι συμβαίνει και έχει περιπέσει σε αχρησία η σχετική πρόβλεψη. Ακούμε τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών, Χρήστο Μπούρα(από το «Βήμα»-17.1.2021):

«Ο πρύτανης δεν την καλεί γιατί υπάρχει κουλτούρα δαιμονοποίησης της Αστυνομίας, ιδεοληψίες και φόβος για τον χειρισμό της κατάστασης(…)Ο πρύτανης δεν καλεί την Αστυνομία και η πολιτεία δεν κάνει τίποτε στις περισσότερες των περιπτώσεων. Επομένως, αδιέξοδο».

Σημειωτέον ότι ο κ.Μπούρας διαφωνεί με την παρουσία Αστυνομίας στα Πανεπιστήμια. Και εξηγείται λέγοντας ότι «για να λύσουμε ένα υπαρκτό πρόβλημα θα δημιουργήσουμε ένα άλλο, αυτό που θα προκαλεί ένταση από την παρουσία της Αστυνομίας».

Κουλτούρα δαιμονοποίησης, λοιπόν, ιδεοληψίες και φοβική συμπεριφορά από ιθύνοντες και κράτος. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε η τυραννία της ακινησίας.

Δηλαδή, το σύνθεμα κραυγαλέας υποβάθμισης της ανομίας και αφόρητης ιδεοληψίας. Στοιχεία που οδηγούν μοιραία στην αδράνεια και αναπόφευκτα στην διατήρηση της μελαγχολικής-και συχνά εφιαλτικής- εικόνας στα Πανεπιστήμια.

Κραυγαλέα υποβάθμιση- και απύθμενη υποκρισία ταυτόχρονα- είναι να υπεραμύνεσαι της διακίνησης των ιδεών και των απόψεων, αλλά να σιωπάς όταν ομάδες πίεσης πράττουν ακριβώς το αντίθετο.

Όταν, επι παραδείγματι, δεν επιτρέπουν σε καθηγητή να διδάξει επειδή…διαφωνούν με την αντιεγκληματική θεωρία του (κρούσμα με θύμα τον Γιάννη Πανούση).

Ιδεοληψία, που οδηγεί σε αφασική αντιμετώπιση των κρουσμάτων και στην αδράνεια για την λήψη μέτρων, είναι να ανέχεσαι την μόνιμη κατάληψη χώρου στο Πολυτεχνείο στο όνομα μιάς παράξενης αντίληψης για την διακίνηση των ιδεών ή/και να στέκεις αμήχανος μπροστά σε φαινόμενα ιδεολογικής αφροσύνης.

Παράδειγμα: η εκδίωξη από την αίθουσα και παρ΄ολίγον λιντσάρισμα του νομπελίστα James Watson, προσκεκλημένου ομιλητή σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου Πατρών.

Την τυραννία της ακινησίας υπηρέτησαν και ιθύνοντες καλών προθέσεων. Παράδειγμα, ο διατελέσας υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου. Αντιμέτωπος με άθλια γεγονότα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, επικαλέστηκε «το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» ως αποφασιστικό παράγοντα και καταλύτη για την πάταξη της ανομίας.

Αν δεν πρόκειται για ρομαντικό ιδεασμό παλαιών απηχήσεων, έχουμε να κάνουμε με χαρακτηριστική περίπτωση μετάθεσης ευθυνών, αφοπλισμένης διαθέσεως και εξώφθαλμης αμηχανίας.

Τι να κάνουμε;

Είπαμε εισαγωγικώς ότι η απόφαση της κυβέρνησης για Αστυνομία στα Πανεπιστήμια δείχνει την υπεραιμία κατασταλτικής διάθεσης με ωμό και επικίνδυνο τρόπο. Στο κινδυνώδες του πράγματος αναφέρθηκαν πολλοί. Μεταξύ αυτών και ο προαναφερθείς πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών.

Όμως υπάρχει κάτι εξίσου σοβαρό που παρέβλεψε η κυβέρνηση. Αγνόησε το γεγονός ότι η αστυνομοκρατία είχε ιδρύσει ζοφερό καθεστώς στη χώρα μας. Δολοφονίες, παρακολουθήσεις, διώξεις, χαφιεδισμός, τρόμος. Κόλαση.

Αυτά δεν ξεχνιούνται ούτε διαγράφονται. Είναι πληγές στο σώμα της χώρας, που ενεργοποιούν αμυντικά αντανακλαστικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι υφίστανται σήμερα συνθήκες παλαιών, οδυνηρών εποχών ούτε δυνατότητες κραταίωσης αστυνομικού εφιάλτη.

Επομένως, επιβάλλεται να ληφθούν σώφρονες αποφάσεις. Με λειτουργική αυστηρότητα, ώστε να αποδειχτούν αποτελεσματικές, αλλά και με περίσκεψη. Με αυτοσυγκράτηση και συνακόλουθη ευαισθησία, όταν τα μέτρα αφορούν την άψη της νεότητος.

Προτάσεις υπάρχουν, προερχόμενες μάλιστα από πληθύ πανεπιστημιακών που αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Προτάσεις που συναρθρώνουν την πάταξη της ασυδοσίας συνεχώς και συνεπώς, χωρίς εκπτώσεις και ανοχή, με την αποφυγή τοξικού, αστυνομικού νέφους.

Ιδού, ενδεικτικώς, μια συγκεκριμένη και απολύτως λειτουργική πρόταση από την Ζωή Γαβριηλίδου, καθηγήτρια Γλωσσολογίας, αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (από το Documento):

«Αυτό που θα βοηθούσε αποτελεσματικά τα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι η γενναία χρηματοδότηση που θα τους επιτρέψει να έχουν καλύτερες υποδομές (περιφράξεις, φωτισμός, ελεγχόμενη πρόσβαση) αλλά και κατάλληλα εκπαιδευμένες υπηρεσίες φύλαξης που θα υπάγονται στις πρυτανικές αρχές».

Παραφράζοντας τον Μπωντλαίρ, θα λέγαμε ότι «Στο όνομα της ευνομίας ενίοτε γεννιούνται τερατουργήματα». Ας το έχει υπόψιν αυτό η κυβέρνηση. Αλλά και η άλλη πλευρά, ας μην ξεχνά την ακριβή διατύπωση του σπουδαίου Γάλλου: «Στο όνομα της προόδου γεννιούνται τερατουργήματα»…