Ποπ και βία γίνονται ένα στο "Vox Lux" με τη Natalie Portman

16:41 5/9/2018 - Πηγή: News 24|7

Έχουμε πλέον περάσει στην περίοδο του Φεστιβάλ όπου παρακολουθούμε δύο τρίωρες ταινίες μέσα σε μια μέρα. (Αλήθεια, όχι υπερβολή.) Και ανάμεσά τους τη Natalie Portman ως ποπ σταρ.

Η προηγούμενη ταινία του Brady Corbet: To ‘Childhood of a Leader’, δηλαδή σε μεγάλη συντομία η βιογραφία του

Trump αν ήταν γυρισμένη σαν ταινία εποχής από τον Kubrick. Ή κάτι τέτοιο.

H καινούρια: Μέσα από ένα φρικτό μακελειό λίγο πριν την αλλαγή του αιώνα, μια έφηβη κοπέλα (Raffey Cassidy) παγιδεύει την καρδιά της Αμερικής και εξελίσσεται σε τεράστια ποπ σταρ (Natalie Portman). Μέσα από την πορεία της διαγράφεται η πορεία της δημόσιας εικόνας στη Δύση του 21ου αιώνα.

Και πώς είναι: Ο Corbet όπως και στο προηγούμενο φιλμ του έχει την τάση να παραφουσκώνει τις ταινίες του με ανούσια στοιχεία εντυπωσιασμού ώστε να τις κάνει να φαίνονται πιο περισπούδαστες και περίπλοκες από ό,τι στα αλήθεια είναι, όμως αυτό ειλικρινά δε μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να με κάνει να μην εκτιμήσω μια εμφανέστατα καίρια ματιά στο σημείο τομής της κουλτούρας της διασημότητας και στην ωμή κοινωνική βία του 21ου αιώνα.

Στο σπουδαίο τηλεοπτικό ‘Knick’ ο Steven Soderbergh κινηματογραφούσε τη γέννηση του 20ου αιώνα μες στο αίμα της εξέλιξης με μια ματιά που θα μπορούσε να είναι μετα-αποκαλυπτικό θρίλερ, και εδώ ο Corbet μας φέρνει μάρτυρες στη στιγμή της σύλληψης του 21ου, και πάλι μέσα από το αίμα (αλλά αυτή τη φορά μια βία τυφλή, οργισμένη) γυρισμένη σαν ξεθωριασμένο ντοκιμαντέρ γεμάτο φθορά. Η Celeste γεννιέται μέσα από το αίμα της τραγωδίας ως εθνική σταρ-ψυχή ενός πολιτισμού που αναζητά απαντήσεις, ελπίδα και καθοδήγηση μέσα από λαμπρά εθνικά αστέρια, δείγματα ταλέντου που μας λένε πως ναι, υπάρχει αύριο. Η ειρωνία είναι πως η Celeste δεν είναι καν η αληθινά ταλαντούχα από τις δύο αδερφές. (Η άλλη είναι η Stacy Martin, σε όλες τις ηλικίες, παγωμένη στο χρόνο).

Η πρώτη πράξη της ταινίας είναι καθηλωτική, η Natalie Portman σε έναν σκληρό ρόλο δίνει τα πάντα, και η Sia παραδίδει ένα αξεγάδιαστο σάουντρακ μελαγχολικών ποπ ύμνων, ενώ οι εικόνες του Corbet είναι βίαιες με έναν ανατριχιαστικά ψύχραιμο τρόπο. Υπό την υπόκρουση των ορμητικών εγχόρδων του Scott Walker, και καθώς η αυγή του 21ου αιώνα δίνει τη θέση της στα επόμενα χρόνια και την επόμενη δεκαετία, η ηρωίδα-ψυχή-σταρ-ελπίδα στο μέσον της ιστορίας ανταλλάζει ειλικρίνεια με αυτοματισμό, κοινωνικό πνεύμα με μοναξιά. Κάθε στάδιο απώλειας της αθωότητάς της συνδέεται με κάποια τρομοκρατική επίθεση-πληγή στο σώμα της Αμερικής, αλλά το τελικό αποκαλυπτήριο πλήγμα είναι μια απλή πράξη ρουτίνας για την ίδια, καθώς η ταινία μας κάνει μέρος του κοινού της Celeste, αφήνοντάς μας μετέωρους, κάπου ανάμεσα στην ξεγνοιασιά και την υπαρξιακή μαυρίλα.

Μια σκηνή που μου έμεινε στο μυαλό: Η ωμή επιθετικότητα της σκηνής του μακελειού στα πρώτα λεπτά της ταινίας είναι κάτι που εκ των πραγμάτων δύσκολα θα άφηνε πίσω ένας θεατής, πόσο μάλλον από τη στιγμή που υπό μία έννοια βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα στις λέξεις καθόλη την υπόλοιπη διάρκεια του φιλμ.

Πώς θα τη δούμε; Σε διανομή από την Seven.