Προσφυγικό: Η μεγάλα α(υτα)πάτη

06:43 28/2/2020 - Πηγή: News 24|7

H προηγούμενη κυβέρνηση εγκλωβίστηκε στις "αυταπάτες" της, όπως η ίδια τις χαρακτήρισε, μέσα στο πρώτο εξάμηνο της διαπραγμάτευσης με τους "θεσμούς" (βλέπε πολιτικούς τοκογλύφους δανειστές) στο πρώτο εξάμηνο της θητείας της.

Ο συσχετισμός δύναμης την συνέτριψε, η απειρία πληρώθηκε ακριβά, προέκυψε αντί για έντιμος συμβιβασμός μία καθόλου τιμητική συνθηκολόγηση, μία συνθήκη Βερσαλλιών αλά οικονομικά (γιατί πάνω κάτω κάτι τέτοιο ήταν το τρίτο μνημόνιο). Στο πέρασμα των κυβερνητικών χρόνων, η πληγή επουλώθηκε όσο ήταν δυνατόν να επουλωθεί.

Η τωρινή κυβέρνηση, απαλλαγμένη από το άγος

των μνημονίων, θα περίμενε κανείς ότι ειδικά στο μεταναστευτικό θα ήταν περισσότερο υποψιασμένη στο θέμα της αυταπάτης. Αμ δε...

Ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε στο χρόνο πριν από τις εκλογές (από τη φωτιά στο Μάτι και μετά) και κυρίως η στάση της στη Συμφωνία των Πρεσπών (που τώρα εφαρμόζει απρόσκοπτα) χαϊδεψε τα πιο ταπεινά ένστικτα των "νοικοκυραίων" οπαδών της.

Οι ακροδεξιοί επέστρεψαν στην παραδοσιακή φωλιά τους γιατί άκουσαν υποψήφιους βουλευτές να τους λένε "μην ανησυχείτε, με το που θα έρθουμε τα πράγματα, πρόσφυγες τέλος στα νησιά, άλλωστε τους έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυρά-Τασία. Θα πάνε όλα πρίμα".

Μόλις επτά μήνες μετά την εκλογή τους (η οποία ήταν περισσότερο άνετη από ότι και οι ίδιοι θα περίμεναν) δεν βουλιάζουν απλώς στο βάλτο της αυταπάτης τους αλλά με τις επιεικώς άστοχες ενέργειές τους διαμορφώνουν στα μεγάλα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου συνθήκες εν δυνάμει εμφυλίου πολέμου, την ώρα μάλιστα που οι ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κλιμακώνεται. Δεν το λες και επιτυχία, το αντίθετο.

Τούτος ο ζόφος προέκυψε γιατί οι "νοικοκυραίοι" αισθάνθηκαν εξαπατημένοι. Οι πρόσφυγες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο (και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά αφού ο συριακός εμφύλιος μαίνεται και στην Ιντλίμπ γίνεται ο κακός χαμός) και οι συνθήκες στα νησιά γίνονται, πράγματι, οριακές.

Διαπιστώθηκε, με οδυνηρό τρόπο για το σύνολο των ανθρώπων (πρόσφυγες, μετανάστες και ντόπιους) ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Οπως και δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς συμβιβασμούς. Για τους δικούς της, μικροπολιτικούς λόγους, η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει το σχέδιο της μεταφοράς ανθρώπων στην ενδοχώρα για να αποφύγει τις αντιδράσεις σε νομούς που η κομματική της πελατεία είναι μεγαλύτερη απ' ότι στα νησιά.

Αντί αυτού, προκρίνει τη λύση των στρατοπέδων συγκέντρωσης γιατί τέτοια είναι οι κλειστές δομές. Μόνο που και εκεί τα πράγματα σκαλώνουν. Επί ευρωπαϊκού εδάφους δεν μπορεί να στηθούν τέτοιες δομές, όσο και αν το ποθεί αυτό η ακροδεξιά πτέρυγα του κυβερνώντος κόμματος.

Εν τω μεταξύ η απόβαση των ΜΑΤ ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά δημοκρατικών πολιτών που κατέβηκαν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν για την καταστολή που ήταν όντως άγρια και εν τέλει αναποτελεσματική. Κοντολογίς, οι χειρισμοί της κυβέρνησης έστρεψαν τους πάντες εναντίον της. Και τώρα, τρεχάτε ποδαράκια μου...

Ο προεκλογικός εναγκαλισμός με τους "νοικοκυραίους" όχι μόνο δεν καταλήγει σε γάμο αλλά φαίνεται ότι οδηγείται σ' ένα σχεδόν σίγουρο διαζύγιο το οποίο απειλεί να νεκραναστήσει τη φασίζουσα εκδοχή της ακροδεξιάς στην Ελλάδα εκεί που πιστεύαμε ότι είχε οριστικά ηττηθεί (με την εκλογική κατραπακιά της ΧΑ τον Ιούλιο).

Το χειρότερο: Ο εκφασισμός της κοινωνίας επιταχύνεται με γοργούς ρυθμούς σε μία περίοδο που η χώρα έχει τα φόντα να ανακάμψει οικονομικά και να μπει σ' έναν σχετικά ενάρετο οικονομικό κύκλο (πάντα και σε συνάρτηση με το τι θα γίνει στα εθνικά). Και ο εκφασισμός, όταν επιτυγχάνεται, μένει κολλημένος στο κοινωνικό σώμα σαν μόνιμη κρεατοελιά ή μάλλον σαν σπυρί γεμάτο πύον.

Με την πρώτη αφορμή, το πύον θα σπάσει και θα χυθεί προς τα έξω μολύνοντας τα πάντα στο διάβα του. Φαντάζεστε να έρθει τους επόμενους μήνες μία δικαστική απόφαση για την Χρυσή Αυγή η οποία δεν θα καταδικάζει με τρόπο απόλυτο τη δολοφονική δράση της; Φαντάζεστε να δικαιωθούν, επί της ουσίας, τα τάγματα εφόδου;

Ας τα έχουν κατά νου αυτά οι κυβερνώντες και ας προσπαθήσουν, έστω και αργά, να προετοιμάσουν τον κόσμο στην ιδέα ότι το προσφυγικό θα εξακολουθήσει να απασχολεί τη χώρα και τα επόμενα χρόνια, ανάλογα με την εξέλιξη των συρράξεων και των συγκρούσεων στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Και ας ξεκαθαριστεί, τέλος πάντων, ότι το βάρος που επωμιζόμαστε δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό της Τουρκίας ή του Λιβάνου (σε αναλογία με τον πληθυσμό). Ούτε πανικός χρειάζεται ούτε κατάρες για τους κυνηγημένους. Σχέδιο απαιτείται. Και πολιτικά "καρύδια". Αραγε τα έχουν;