Πτυχές και σκιές σε λινό καμβά

09:31 24/12/2021 - Πηγή: News 24|7

Ο Μέισον Κούλεϊ (1927-2002), γνωστός Αμερικανός ευφυολόγος και μάστερ των αφορισμών τύπου Μπίρς, έλεγε πως η μαγεία είναι στις καμπύλες, όχι στις γωνίες. Το σκεφτόμουνα καθώς κοίταζα τα πρώτα έργα του Νίκου Σαπέρα, μπαίνοντας αριστερά στην γκαλερί Art Zone 42. Ήταν η επομένη των εγκαινίων της 13ης ατομικής έκθεσης του καλλιτέχνη, και ο ίδιος ο Σαπέρας παρίστατο. Με την μάσκα του, όπως όλοι μας.

Το βλέμμα και η ασύνταχτη σκέψη μου αφέθηκαν πρόθυμα στους κρουστούς, λικνιστικούς κυματισμούς

του έργου «Λήδα ΙΙ» (2020). Ένα «κάρβουνο και ακρυλικό σε λινό», όπως κι όλα τα εκτιθέμενα έργα, που εικονίζει δυο αιωρούμενες… φάσες υφάσματος; Δυό υπόλευκες ταινίες; Δύο κορδέλες περιτυλίγματος; Μην είναι ηχητικά κύματα; Μήπως δυο κομμάτια… ελενίτ; Δεν έχει καν σημασία, ας αποφασίσει ο κάθε αμφιβληστροειδής ό,τι θέλει. Αυτές οι δυο ιδεατές ή μη κυματοειδείς επιφάνειες, πάντως, βρίσκονται η μια πάνω απ’ την άλλη. Δημιουργώντας ένα αρμονικό συνεχές που προσκαλεί αβίαστα το μάτι.

Το διπλανό έργο, επάλληλα καμπυλόγραμμο κι αυτουνού το θέμα. Θυμίζει κάπως ταινία του Μέμπιους… Και στο παραδιπλανό, το ίδιο. Ακόμη και μια μακρόστενη κι ανεπαίσθητα πιο «συγκρατημένη» δουλειά του ζωγράφου, με αναγραφόμενη χρονολογία "1974", υιοθετεί την ίδια κυματοειδή και με πτυχώσεις θεματολογία. Ήγουν, από τα 30 του, χρονιά που εξέθεσε τα έργα του για πρώτη φορά, ο Νίκος Σαπέρας είχε εντοπίσει την ιδιόλεκτό του. Την λαγότρυπα, ας πούμε, της προσωπικής του έμπνευσης κι έκφρασης.

Αντιμέτωποι με αιχμηρές γωνίες

Και κάποια στιγμή, το μάτι του επισκέπτη πέφτει στον τοίχο απέναντι από την είσοδο της γκαλερί. Στο έργο «Καταστάσεις ΙΙΙb» (1976/ 2017). Που αδιαφορώντας για τον αφορισμό Κούλεϊ, οργανώνει την έμπνευσή του μέσα από γωνίες! Τουλάχιστον τέσσερις απ’ τις οποίες είναι σχεδόν επιθετικά μυτερές. Οποία διαφοροποίηση!

Το συζητάμε με τον ζωγράφο. Το πώς τρύπωσε κάτι τόσο σαφές και ασυνείδητα περιοριστικό σαν το τετράγωνο σε μια έκθεση-ωδή στην καμπύλη. Ο Νίκος ενδιαφέρεται περισσότερο να ακούσει πώς ο καθένας από μας συνομίλησε με το συγκεκριμένο έργο, τι ένιωσε, τι «είδε», αν την άκουσε… Παρά να ανακοινώσει ο ίδιος τι θα έπρεπε να νιώθουμε και να βλέπουμε. Παραδέχεται, ωστόσο, ότι τα δυο (νομίζω) έργα που προκρίνουν την γωνιασμένη ταινία από την καμπυλόγραμμη αποπνέουν κάτι το ανελεύθερο. Κι ίσως να αντανακλούν μια περίοδο στρεσαρισμένης έμπνευσης του καλλιτέχνη…