Τα νέα γκράφιτι του Bleeps: Πανδημία ή απλά καπιταλισμός;

12:28 5/10/2020 - Πηγή: News 24|7

Τρία νέα γκράφιτι δημιούργησε ο γνωστός street artist Bleeps.gr στην Αθήνα, με κύρια θεματική τους την σύνδεση του κορονοϊού με τον καπιταλισμό.

Ο γνωστός καλλιτέχνης, που έχει έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αναφέρει σχετικά:

"Τα θέματα που εξετάζω περιλαμβάνουν τη διασύνδεση της πανδημίας και του καπιταλισμού, το σύνδρομο παραίτησης και την ώθηση που κάνει

τους ανθρώπους να βγάλουν τις μάσκες τους (αν και δεν θα τολμούσαν να αφαιρέσουν τα πέπλα που καλύπτουν τον εσωτερικό τους εαυτό)".

Ο Bleeps.gr συνοδεύει τα έργα του με το παρακάτω κείμενο:

"Κάποιος θα μπορούσε να απορήσει και να αντιταχθεί σε μια ιδέα που συνδέει την πανδημία με την παγκόσμια επικράτηση του καπιταλισμού, μέσω του διεθνιστικού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης, αλλά μάλλον θα είχε άδικο.

Η πραγματικότητα, που όπως ονομάζει ο G. Lipovetsky ορίζει το “culture monde” δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εξωραϊσμούς της παροντικής κατάστασης.

Αν κι η επιχειρηματολογία της αριστεράς στρέφεται ενάντια στην πλημμελή σχέση καπιταλισμού και δημόσιας υγείας, εγώ θα τολμήσω μια περισσότερο ολιστική απεικόνιση.

Όταν ο Bruno Latour δημοσίευσε στο twitter εικόνα της Κίνας πριν και μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, μας κάλεσε να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι η συγκυρία έδωσε τη δυνατότητα στον Κρατικά Καπιταλιστικό Κολοσσό να παρέμβει στη δημόσια ζωή με τρόπους που θα έκαναν το Giorgio Agamben, να μοιάζει όχι απλά προφητικός αλλά κάτι περισσότερο.

Μια Μακιαβελική προσέγγιση της πραγματικότητας με ισχυρή δόση από την αύρα του παρελθοντικού κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού;

Πολύ πιθανόν, αλλά σίγουρα η νέα «κατάσταση εξαίρεσης», όπως αναλύθηκε από το Carl Schmitt κι αργότερα το Giorgio Agamben, περισσότερο μας καθηλώνει ως επεισόδιο της σειράς Black Mirror.

Βρισκόμαστε σε μια πολυπολική εποχή και ίσως ο όρος που εισήγαγαν οι Negri & Hardt περί του “interregnum era” να βρίσκει το απόλυτο αντίκρισμα της.

Κρίση και πάλι κρίση λοιπόν.

Δεν θεωρώ ότι βοηθά το δημόσιο διάλογο η πάγια ταξική οπτική της αριστεράς κι ακόμα αναλύσεις όπως αυτές του Slavoj Žižek, μάλλον εξυπηρετούν την κρυφή δεξιά τσέπη, που γεμίζει με συνθηματολάγνα συγγράμματα.

Χρειάζεται δράση; Τι δράση;

Νομίζω στο παρόν πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την προσέγγιση μιας κοσμοπολιτικής οπτικής, αλλά με την ανάδειξη του Global Order. Καθόλου βολικό και σίγουρα φοβικό για τις παραδοσιακές αρχές της δημοκρατίας, αλλά υπάρχει δημοκρατία την εποχή του σκανδάλου Cambridge Analytica;

Μπορούμε να περιμένουμε χαϊδεύοντας τη Μαρξιστική γενειάδα τη στιγμή που η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει;

Φιλόσοφοι όπως ο Nick Bostrom έχουν δηλώσει τις ανησυχίες τους για το ρυθμό και το είδος προόδου του ανθρώπινου πολιτισμού.

Εγώ θα τολμήσω να ταχθώ σε περισσότερο ρηξικέλευθες προσεγγίσεις που απαιτούν, πέρα από την ανακύκλωση, τη vegan κουλτούρα και την εκπομπή CO2, κάτι βαθύτερο.

Θεωρώ ότι ο πολιτισμός δεν μπορεί να είναι βιώσιμος με τους ρυθμούς της πληθυσμιακής του αύξησης. Με αυτό μας εμπότισε ο καπιταλισμός. Κι ο καπιταλισμός είναι πιο αδηφάγος στις αναπτυσσόμενες χώρες. Πάντα έτσι ήταν. Τη στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο μετράμε 7.815.824.356 ανθρώπους και το νούμερο αυτό αυξάνεται κάθε δευτερόλεπτο κατά 3 – 4 περίπου. Κάθε δευτερόλεπτο!

Ο καπιταλισμός θεωρώ έχει δύο βασικές αρχές. Τη συγκέντρωση κεφαλαίου και την ποσοτική αύξηση συνολικά.

Μήπως τελικά ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι ένα καπιταλιστικό τερτίπι;

Μήπως δεν υπάρχει κομμουνισμός; Μήπως δεν υπήρξε ποτέ;

Κάποιος θα αναρωτιόταν: «και τι να κάνουμε; Να σκοτώνουμε κόσμο;»

Η απάντηση μου είναι όχι. Κατηγορηματικά όχι. Θεωρώ πρέπει να επικρατήσει το διεθνιστικό μοντέλο και σε συνδυασμό με την επιστημονική μελέτη να μπει ένα πλάνο. 2 - 3 γενιές; Θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί προοδευτική μείωση του πληθυσμού με έλεγχο των γεννήσεων, αυτοματοποίηση της παραγωγής και πρόκληση των καπιταλιστικών αρχών με άρση της συγκέντρωσης κεφαλαίου.

Δεν θέλουμε ένα ανταγωνιστικό τοπίο, όσο κι αν οι Laclau & Mouffe το θεωρούν αναπόφευκτο.

Νομίζω το συναινετικό μοντέλο του Habermas ταιριάζει στην ύστατη αυτή συγκυρία.

Κάποιος θα ρωτούσε: «και ποιος θα δεχτεί;»

Δυστυχώς εκεί έρχεται το μεγάλο αδιέξοδο. Το αδιέξοδο των ποντικών που χορεύουν στο καράβι που βυθίζεται.

Και όταν συμβαίνει αυτό το σενάριο, μάλλον είναι δυστοπικό.

Και το δυστοπικό είναι που φοβάμαι".

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.