Generation Y: Τραγουδοποιητική, ευαισθησία και δεινόσαυροι

19:06 6/2/2019 - Πηγή: efsyn

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ vagina-lips.jpg Υπάρχει ακόμα alternative που μπορεί να αντέξει και χωρίς την υπερπαραγωγικότητα 06.02.2019, 18:09 | Ετικέτες: δίσκος, rock, alternative Συντάκτης: Νίκος Δασκαλόπουλος

Με γοητεύουν οι άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι. Νομίζω, κόντρα ίσως στις εμπεδωμένες πεποιθήσεις, ότι μπορεί να σταθεί δυνατό να ερωτευτείς ακόμα και τον έρωτα του άλλου για κάποιον άλλο. Ένας ερωτευμένος άνθρωπος είναι και ο Δημήτρης Πολιούδης, από το 2010 με 2011 περίπου που τον συναντώ ως Kid Galax.

Ένας υπερδραστήριος και υπερπαραγωγικός μουσικός, τραγουδοποιός, παραγωγός και τραγουδιστής που ακολουθώ έκτοτε, σε όποια μπάντα κι αν βρεθεί αλλά και μέσα στα δύο προσωπικά του σχήματα, το Vagina Lips και το Mazoha.

Ο τελευταίος του δίσκος, "Generation Y" που κυκλοφόρησε από την Inner Ear, είναι αναμφίβολα η πιο ώριμη δουλειά του και για πάρα πολλούς λόγους η πιο ποιητική και συμπυκνωμένη του πρόταση - αποτύπωση. Με μια καλή, αλλά ακριβή τεχνολογία για τον μουσικό που δρα σήμερα, και κυρίως στις πρώιμες δουλειές του, μπορεί να καταλάβει κανείς άμεσα ότι ο Πολιούδης έχει μια πολύ ιδιαίτερη φωνή με μέταλλο που του επιτρέπει ακριβώς να μανουβράρει τις φωνητικές γραμμές στα είδη που αγαπάει, φωνή με σπάνια ικανότητα ελέγχου vibrato, βελούδινη που με κάποιο περίεργο τρόπο, μπορεί να υπάρξει και με γρέζι και να είναι εξίσου καλή. Με εντυπωσίασε τόσο από την αρχή, που μου πήρε οκτώ χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι έχουμε να κάνουμε και με έναν τραγουδοποιό πρώτης τάξης.

Περνώντας από πολλά είδη, από soft rock μέχρι alternative με grunge στοιχεία, στο Generation Y, ο μουσικός καταθέτει το πιο αντιπροσωπευτικό του εκλεκτικό melange. Στοιχεία indie, 80s, 90s, alternative, grungey, noise, dream pop. Σταθερά, δε, το ηλεκτρονικό στοιχείο, όχι μόνο στην παραγωγή αόρατα, αλλά και σε ενεργητική ενορχήστρωση, αποκτά σημαντικό ρόλο και φαίνεται να το αντιμετωπίζει με την ίδια προσήλωση που επιφυλάσσει και για τους κιθαριστικούς του ήχους. Βασικό ενοποιητικό στοιχείο όλου του δίσκου και δείγμα της εκρηκτικής τρυφερότητας του Δημήτρη Πολιούδι, τα κρουστά. Άλλοτε στακάτα και άλλοτε πιο υπόκωφα, τα κρουστά του είναι όλα μελετημένα ηχητικά με έναν τρόπο που γίνεται η υποδομή αυτής της δουλειάς η ίδια αυτή η ηχητική, πέραν και της ρυθμικής τους σύνθεσης.

Με εξαίρεση το 80's teen movie, τα τραγούδια του έχουν μια ιδιαίτερη συνθετικά κινητική λειτουργία. Ούτως ειπείν, όταν τα bpm πέφτουν ελαφρώς οι κύριες μελωδικές γραμμές είναι γραμμένες έτσι σαν να τρέχουν, η μία νότα διαδέχεται την άλλη ή ακόμα κι όταν δε συμβαίνει αυτό, κάποιο hat θα χτυπάει σε δέκατα έκτα. Αντιθέτως, όταν τα bpm ανεβαίνουν, η κύρια μουσική φράση απλώνεται και μια υπομελωδία συνοδεύει σαν να βράζει. Αυτό δεν είναι τυχαίο, η δουλειά του Πολιούδη στους στίχους εκφράζει μια νωχελικότητα αλλά η ερμηνεία φέρει έναν αναβρασμό. Τα δύο είναι σαν δύο διαφορετικές φωνές σε αντίστιξη. Ο προσεκτικός ακροατής, κάτω από το sadcore στρώμα που είναι η κυρίαρχη θεματική τάση εδώ, θα κατανοήσει ότι όλες οι νοσταλγικές αναφορές σε αυτή τη δουλειά δεν είναι τίποτα άλλο από μια χωροχρονική μετατόπιση που κρύβει ένα αίτημα. Τα όνειρα της νεανικότητας καλείται να τα υλοποιήσει ένας ώριμος εαυτός. Και είναι αυτή η δύσκολη σχέση του εαυτού που ανατέμνεται. Τον εαυτό αυτό μάλιστα ο Δημήτρης Πολιούδης τον ενθέτει στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης πολιτισμικής και ιστορικής συνθήκης που εκφράζεται με το Generation Y, με τους millenials δηλαδή. Αυτή δεν είναι άλλη φυσικά από την νέα πρωτόγνωρη ανασφάλεια του ιστορικού υποκειμένου του νεοφιλελευθερισμού, του καπιταλιστικού ρεαλισμού, του There Is No Alternative.

Οι στίχοι του δεν είναι ούτε μηδενιστικοί, ούτε τόσο 90s όσο μπορεί να φανούν αρχικά. Εδώ δεν υπάρχει αντίσταση στην πλαστή ευημερία, εδώ είναι έκδηλο ότι όλοι και ο μουσικός και η γενιά του, καταλαβαίνουν και ζουν στο πετσί τους τα ασφυκτικά όρια που τους επιβάλλονται, τους επικαθορισμούς που τους επικαθορίζουν. Αλλά υπάρχει αντίσταση. Ο Πολιούδης, δεν έχει παραιτηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Ποιος παραιτείται από τον έρωτα; Δουλεύει και τελειοποιεί την τεχνική του ασταμάτητα. Ακριβώς μια τέτοια ένταση καταγράφεται. Ο δημιουργός κοιτάζει τη δυστοπία κατάματα, ακόμα και στο τραγούδι This is a good life που τελειώνει λέγοντας ότι η καλή ζωή του είναι μόνο μια μυθοπλασία και ότι ορισμένες φορές εύχεται να ήταν νεκρός. Δεν πρόκειται όμως για δίσκο με αναφορές σε ρομαντικοποιημένο αυτοκτονικό ιδεασμό, ίσα ίσα, γίνεται ξεκάθαρο με το Destroy me το παιχνίδι της απόκρυψης του αιτήματος που είναι το κάλεσμα για καταστροφή αυτού του Εαυτού που συγκροτεί η κατασκευή και αυτή η άλλη μυθοπλασία του ενοποιημένου ατόμου έξω από την κοινωνία. Δεν υπάρχει τέτοια ψευδαίσθηση, εδώ. Εδώ καλούμαστε σε μια καταστροφή αυτού του μύθου και ενδεχομένως σε μια δημιουργική καταστροφή του εαυτού από τον Άλλο. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μια δουλειά κριτικής και κρίσιμης ευαλωτότητας.

Θα ήταν κάπως περιοριστικό για το βάθος της τραγουδοποιητικής αυτής να δούμε ακόμα και το όνομα που έχει δώσει στο project ο Πολιούδης, ως μια νοσταλγία για το garage teen boyish ήθος. Η κλειτορίδα είναι ίσως το πιο ευαίσθητο όργανο του ανθρώπινου οργανισμού και ακόμα και τα χείλη που την προστατεύουν, labia minora και labia majora, είναι κι αυτά (ενίοτε) (υπερ) ευαίσθητα. Με το να ονοματίσει έτσι την ταυτότητα που περιβάλλει αυτό το τεχνούργημα, ο δημιουργός μάς δείχνει ότι καλύπτει την ευαισθησία με ευαισθησία. Και μπορεί κανείς να εκτιμήσει ακόμα και την ευαισθησία που δείχνει στιχουργικά στις λεπταίσθητες διαφορές του πολιτικού, όπως επί παραδείγματι κάνει στο πιο πολιτικό από όλα τα τραγούδια του LP, και το αγαπημένο μου, το Lo-fi, Hatred and dinosaurs λέγοντας ότι ναι, το μίσος εκφράζει τους αδύναμους, αλλά όχι μονοεπίπεδα. Υπάρχει, δυστυχώς, πεδίο για πολλή κακότητα γι' αυτό και η κοινοτοπία του κακού μετωνυμείται σε δεινόσαυρους που μας λέει ότι είναι ακόμα εδώ. Τους παράγει το ίδιο εργοστάσιο.

Όλα τα τραγούδια είναι καλοδουλεμένα, η υπερπαραγωγικότητα ενός καλλιτέχνη που παλεύει σε ένα τόσο δύσκολο συγκείμενο και χωρίς καν πια εντατική υποδομή στο underground (ή/και στο mainstream) είναι κάτι που μπορούμε να κατανοήσουμε ως αγώνα για παρουσία και ορατότητα στο πεδίο, ωστόσο δεν είναι πάντα η καλύτερη στρατηγική καλλιτεχνικά. Ευτυχώς στο Generation Y δεν έχει δημιουργηθεί πρόβλημα με ανισορροπία ποιοτική όπως είπαμε. Ξεχωρίζω βεβαίως κάποια τραγούδια όπως τα: Fall in love again, Like fire, Destroy me και το υπέροχο Lo-fi, Hatred and dinosaurs.

Η εξέλιξη του Δημήτρη Πολιούδη αυτά τα οκτώ χρόνια είναι πραγματικό επίτευγμα που μπορεί να εμπνεύσει τους ομοτέχνους του και τους ανθρώπους της γενιάς του που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και προκλήσεις. Πρέπει να γράψουμε πάνω από τη “φυσική ιστορία” των νέων δεινοσαύρων του μίσους. Το Generation Y, δείχνει πως υπάρχει ευκαιρία και πώς αυτή δημιουργείται κόντρα στους περιορισμούς.

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Βία και κοινωνία στοιχειώνουν την κριτική «Apeshit»: Κι εμείς παρατηρούμε τους παρατηρητές μας Οι μουσικοί του Stranger Things: Synthwave χωρίς τη ρετρολαγνεία